NDH - Rozdział 33

Oszczerzenie przed słownictwem. Czytasz na własną odpowiedzialność ;)

Remus poszedł przynieść myślodsiewnię, a Harry potowarzyszył mu w wycieczce po domu.

Snape wziął głęboki oddech i zmusił się, by zbliżyć się do Blacka. Miał prośbę, więc równie dobrze może to mieć z głowy. Choć może być rozsądnie, zacząć rozmowę od przyjemnego tematu.

- Co ostatnio zrobiłeś, by torturować mugoli?

Syriusz ożywił się.

- Rozmawialiśmy z Spółką Bertiego Botta – wiesz, robią Fasolki Wszystkich Smaków. – Snape skinął głową. – Bycie gwiazdą czyni wszystko łatwiejszym. Musiałem tylko wysłać sowę i wszyscy padali mi do stóp, by mi pomóc. W każdym razie, pokazali nam zaklęcie, którego używają, by uzyskać naprawdę obrzydliwe smaki, a potem naszpikowaliśmy nim jedzenie mugoli. Prawie wszystko, co jedz smakuje jak wymiociny, świńskie gówno, zgniła cebula, tygodniowe rozjechane zwierzę, zdechły szczur, woskowina z ucha, brud z pomiędzy palców… Nawet te dwa grubasy straciły na wadze. Dursley musiał stracić już jakiś kamień*. – Złowieszczy uśmiech Syriusza trochę za bardzo przypominał jego wyraz twarzy, gdy tropił Snape’a pośród korytarzy Hogwartu. Snape musiał zwalczyć ochotę wyciągnięcia różdżki.

Mimo to była to nadal natchniona kara dla tych żarłoków.

- Bardzo pomysłowe. Może dam ci kilka propozycji smakowych z mojej pracy z eliksirami? – zaoferował.

- Tak, pewnie.

Zachęcony sympatycznym tonem Blacka, Snape zdecydował wystąpić o przysługę. Wątpił, że Huncwot się zgodzi, ale nie mógł ryzykować nie pytania. Gdyby Black jest bardziej Ślizgonem, jak większość jego mrocznej rodziny, Snape mógłby się targować – w ślizgońskim świecie wszystko miało swoją cenę, więc o wszystko można było do uzgodnienia – ale Gryfoni nie byli tacy. Drwili z ofert. Jeśli cię lubili, zrobiliby dla ciebie wszystko; jeśli nie, zacząłby padać śnieg w Hadesie, zanim splunęliby na płonące zwłoki.

Snape zmusił swój głos, by pozostał chłodny i nieczuły, gdy mówił:

- Chciałbym prosić, żebyś opóźnił swój pozew do końca roku szkolnego.

No i jest. Powiedział to. I to całkiem grzecznie. Nikt nie może stwierdził, że zrażał do siebie kundla.

Black wyglądał na zdezorientowanego. Głupi Gryfon.

- Jaki pozew? Myślałem, że powiedziałeś, że cały sens zawarcia zgody z Knotem i akceptacji jego przeprosin jest po to, żeby nie ugrząźć w Wizengamocie.

Snape zdołał nie przewrócić oczami.

- Pozew o opiekę, Black. Ten, żeby uzyskać opiekę nad chłopcem.

- Kim? Harrym?

- Nie, Weasleyem. Albo może Malfoyem? Nie miałem pojęcia, że tak zamiennie bierzesz pod uwagę małe bachory.

Black skrzywił się.

- Bardzo zabawne, Smar – eee, Snape. O czym ty mówisz? Nie chcę Harry’ego.

Tak, jasne. Teraz Snape nie mógł się oprzeć przewróceniu oczami.

- Więc zwyczajnie zostawisz osierocone dziecko swojego najlepszego przyjaciela w tłustych szponach swojego najgorszego wroga? Bujać to my, a nie nas, Black.

Ha! Wiedział, że to sztuczka. Black zdecydowanie wyglądał na zakłopotanego.

- Eee, nie jesteś tłusty. W każdym razie, już nie.

Snape wymamrotał niespójny bełkot.

- Black, pierwszy rok Harry’ego ciężko nazwać płynnym startem. Musiał dostosować się do nowej szkoły, nowej kultury, nowego opiekuna, nowych przyjaciół, a jednocześnie miał do czynienia z próbą zabójstwa, walką najpierw z trollem, a potem Czarnym Panem… Dając mu jakąś dodatkową stabilizację do reszty kalendarza szkolnego byłoby dla niego z korzyścią, podczas gdy uwikłanie go w walkę o opiekę, która zapewne rozegra się na pierwszych stronach Proroka nie…

- Snape! – Syriusz zabrzmiał, jakby zgrzytał zębami. – Czy ty mnie słuchałeś, cholerny nietoperzu? Nie będę wnosić o opiekę.

Severus tylko posłał mu zimne spojrzenie pełne niedowierzania, po czym kontynuował:

- Tak jak mówiłem, ta wojna będzie odciągać go od egzaminów i martwić go, gdzie będzie mieszkać podczas wakacji. – Nie wiedział, co Black miał nadzieję osiągnąć przez te śmieszne odmowy, ale był amatorem w tego typu grach. Snape oszukiwał najlepszych – Dumbledore’a, Voldemorta, własnego ojca… Nawet podczas ich szkolnych lat Syriusz nigdy nie wymyślał subtelnych spisków czy tortur. W przeciwieństwie do większości jego przodków, gardził niewykrywalnymi, wolno działającymi torturami; jego styl był czysto gryfońskim twarzą w twarz. Black zawsze chciał zobaczyć krew i ból cierpienia, które zadał i nie miał cierpliwości, by na to czekać. Przez cały czas, gdy byli w Hogwarcie, nigdy nie bawił się umysłem Snape’a w taki sposób. Zapewne nauczył się kilku sztuczek w Azkabanie.

Snape westchnął i kontynuował, chcąc zakończyć komedię zanim wróci bachor.

- Może tego nie okazywać, ale Harry nadal obawia się, że zostanie odesłany do tych mugoli, a dostrzeżenie braku stabilizacji…

- SNAPE! Słuchałeś mnie, ty chuju? Czy wdychanie eliksirowych oparów zmieniło cię w głupca? POWIEDZIAŁEM ci, że…

- Ej! – Harry i Remus wrócili w takim momencie, że mogli złapać ostatni komentarz i wściekłe spojrzenie Harry’ego przeszyło jego ojca chrzestnego. – Nie przezywaj go!

Syriusz przeczesał dłonią włosy w zirytowanej furii.

- Doprowadza mnie do szału,  Rogasiątko! Nie chce słuchać!

- Mnie słucha – odparował Harry gwałtownie, sprawiając, że Snape zaczął się pysznić. Wtedy Harry przerwał. – Jak mnie właśnie nazwałeś?

- Rogasiątko. Albo Rogacz Junior. Forma animagiczna twojego taty nazywała się Rogacz, więc kiedy się urodziłeś, zaczęliśmy nazwać się Mały Rogaś albo Rogasiątko… - Syriusz wyszczerzył się. – Podoba ci się?

Harry odpowiedział szerokim uśmiechem, i ku irytacji Snape’a, szybko zapomniał o swoim rozdrażnieniu. Nielojalna mała żmija.

- Tak. – Po czym uniósł ostrzegawczo palec. – Ale tylko do czasu aż będę miał swoją własną formę. Bo ja mogę mieć zęby – zauważył z nadzieją.

- Dlaczego na siebie krzyczeliście? – zapytał Remus, jak zawsze tonem spokojnego rozsądku.

- Och! – Syriusz odwrócił się do Harry’ego. – Hej, Rogasiątko… - zignorował wściekłe sygnały Snape’a, nakazujące mu się przymknąć, - chcesz zamieszkać ze mną?

Harry zmarszczył brwi, nie rozumiejąc.

- Huh? Mieszkam teraz z profesorem Snapem. Znaczy, gdy nie jestem w Hogwarcie. Znaczy, kiedy nie mieszkam w dormitorium z innymi dziećmi.

- Tak – zgodził się Syriusz cierpliwie – ale nie wolałbyś raczej mieszać ze mną? Twoi rodzice mianowali mnie twoim ojcem chrzestnym.

Harry wyglądał na zatroskanego i spojrzał na profesora. Snape zdołał odzyskać nad sobą panowanie, ale pod mroźnym wyrazem twarzy kipiał z furii. Zostawił to Blackowi, a ten zrobił dokładnie to, czego miał nadzieję uniknąć i wciągnął w to dzieciaka. Drań nie miał żadnej rozwagi albo – całkiem prawdopodobne – w ogóle żadnych wyższych funkcji mózgu.

Harry przygryzł niespokojnie wargę. Nie chciał nikogo urazić, poza tym myślał, że z jego ojcem chrzestnym może być równie dużo zabawy, ale to całe gadanie o zabraniu go z dala od profesora sprawiało, że czuł się nerwowo.

Snape zauważył, jak żuje wargę i poczuł mokre uczucie w jelitach. Oczywiście chłopak starał się znaleźć sposób, jak mu powiedzieć, że chce mieszkać ze swoim cholernym chrzestnym. Cóż, więc dobrze. Nie żeby oczekiwał czegokolwiek innego.

- Cóż – powiedział Harry ostrożnie, przesuwając się bliżej profesora Snape’a w przypadku, gdyby jego raczej gwałtowny chrzestny źle zareagował na to, co chciał powiedzieć. – Nie miałbym nic przeciwko odwiedzaniu cię, wiesz, jak Weasleyów.

- Ale nie chcesz mieszkać ze mną? Zamiast Snape’a? – naciskał Syriusz.

Snape zacisnął zęby. Oczywiście Black sprawi, że Harry przyzna się i powie to tuż przed nim. Zmusił swoje rysy, by pozostały bez wyrazu. Nie zobaczą, jak to porzucenie będzie bolało; nie da im tej satysfakcji. Swoją drogą, to była jego wina. Wiedział, że nie powinien pozwolić sobie na rozwinięcie się jakichkolwiek uczuć do kogokolwiek, szczególnie nie Gryfona. Nie nauczył się tego z bólu po związku z Lily? To się działo, gdy traciło się swoją czujność. Był sentymentalnym idiotą, a teraz miał zapłacić za to cenę. Oparł się o coś, gdy chłopak zaczął mówić.

Harry starał się. Naprawdę się starał. Ale oczywiście Syriusz nie oczekiwał uprzejmych uników. Bądź Gryfonem, Harry. Pokaż im swoją odwagę! Nawet jeśli jego chrzestny był wściekły i nigdy nie będzie chciał go więcej zobaczyć, nie było tak źle, prawda? Profesor McGonagall pewnie pomoże mu nauczyć się animagii, jeśli ją poprosi. A nawet jeśli nie zrobi tego dla niego, pewnie pomoże, jeśli to profesor Snape poprosi.

Harry poczuł ukłucie, gdy pomyślał o stracie tego połączenia z rodzicami, ale słyszał już tyle historii o nich od Hagrida, profesor McGonagall, cioci Molly, wujka Artura i profesora Flitwicka… Gdy tylko profesor rozpowiedział, że jego krewni nie mówili mu niczego, ludzie zaczęli dzielić się swoimi wspomnieniami i posyłali mu zdjęcia i… Harry westchnął radośnie. To był kolejny przykład na to, że profesor Snape o niego dba. Upewnił się, że Harry wie, jak wiele osób się o niego troszczy. Był już tak otoczony miłością, że strata jednej czy dwóch osób – nawet jeśli był to jego ojciec chrzestny – zwyczajnie nie robiła większej różnicy. Więc przygotował się i przemówił.

- Nie, proszę pana. Nie chcę z panem mieszkać. Wolałbym zostać z profesorem Snapem.

Rozległ się dziwny, szumiący hałas. Snape zastanowił się lekko, czy w pobliżu był ocean, ale przecież byli w Szwajcarii, prawda?

- Och, to… ŁAP  GO! – Usłyszał, jak Black krzyczy na kogoś i spróbował się obejrzeć, ale jakaś ręka spoczywała na jego karku i mógł widzieć jedynie podłogę.

Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że siedzi na kanapie i ktoś przytrzymuje jego głowę pomiędzy jego kolanami. Uwolnił się i dostrzegł, że znajduje się nos w nos z wyglądającym blado Harrym.

- Wszystko w porządku, profesorze? – zapytał zaniepokojony chłopak. – Przez chwilę wyglądał pan naprawdę dziwnie.

- Potrzebuje tylko filiżanki herbaty – powiedział pocieszająco Remus. – Chodź pomóc mi wezwać skrzaty domowe.

Black opadł koło niego, szczerząc się jak diabeł, ale Snape był w tym momencie zbyt zdezorientowany i jedynie zamrugał w jego stronę.

- Widzisz? – powiedział radośnie Black. – Mówiłem ci, że jesteś chujem. Dlaczego miałbym starać się o opiekę? Harry chce zostać z tobą.

- Ale… ale… ale… - Snape czuł się, jakby ktoś uderzył go Confundusem. Czy naprawdę słyszał, że chłopak wybiera jego zamiast swojego chrzestnego? A Black nie szalał z furii?

- Ciii, Snape, można by pomyśleć, że nadal jesteśmy dziećmi i się nienawidzimy – powiedział Black, śmiejąc się nieco nieprzyjemnie. – Znaczy, naprawdę spodziewałeś się, że zabiorę od ciebie Harry’ego po tym, co zrobiłeś dla nas obu? Uważasz mnie za aż takiego kutasa? – Po czym dodał szybko, - Nie, nie odpowiadaj.

Ponownie nerwowo przeczesał włosy.

- Słuchaj, wiem, że nie mam dokładnie tak dobrych osiągnięć, jak się obawiasz, ale chodzi mi o to, co powiedziałem w Azkabanie. Naprawdę mi przykro za te rzeczy które my – ja – robiłem i jestem szczerze wdzięczny, że zająłeś się Harrym i wyrwałeś mnie stamtąd… cóż, nawet gdybym był skurwysynem i ignorował wszystko, co zrobiłeś, to wciąż nie jestem w formie, by zabrać Harry’ego. – Przez moment spojrzenie oczu Blacka przypomniało Severusowi wrak, który widział w celi Azkabanu. – Nadal mam wiele koszmarów i naprawdę łatwo się denerwuję, a moja pamięć jest okropna… - Black posłał mu nagły, dziki uśmiech. – Ale Dursleyowie świetnie mi pomagają w uporaniu się z tym, co Remus nazywa „problemy ze złością” i robię wszystko, by się bawić i nadrobić stracony czas na różne sposoby – naprawdę to niesamowite, co szwajcarskie dziewczyny robią z czekoladą – ale teraz nie jestem w stanie być dla Harry’ego tatom, a on właśnie tego potrzebuje. A ponieważ już znalazł ojca, z pewnością nie mam zamiaru robić niczego, by zniszczyć szczęście Rogasiątka. Poza tym, gdybym był na tyle głupi, by pomyśleć o tym, by to zrobić, James wróciłby i kopnął mnie w tyłek. A Lily byłaby tuż za nim.

Snape naprawdę wierzył, że nic nie mogłoby go zszokować tak mocno, jak chłopak wolący jego od Blacka, ale to, że Black odnosił się do niego jak do ojca Harry’ego już go zszokowało. Dostrzegł, że jego głowa znowu znajduje się między jego nogami, a Black krzyczy do Remusa, by pospieszył się z herbatą.

- Wszystko w porządku, profesorze? Może powinien pan wziąć ciastko – zaoferował Harry, unosząc się niepokojem. – Chce pan, żebym poszedł po panią Pomfrey? Albo… mając tutaj w Szwajcarii magicznych lekarzy?

Ostatecznie duma Snape’a na nowo się umocniła. Nie miał zamiaru siedzieć jak rozemocjonowany Puchon! Zdołał się wyprostować, ignorując migające przed nim plamy.

- Nic mi nie jest, panie Potter, i niech pan nie myśli, że przeoczę te kremowe ciastka. Proszę momentalnie je wyjąć.

Harry zarumienił się z poczucia winy.

- Nie są dla mnie – zaprotestował, wyciągając pokryte teraz puchem ciastka z kieszeni. – Zatrzymałem je dla Rona i Hermiony.

- Hmf. – Snape upił łyk herbaty i skrzywił się. Czy wilkołak wsypał całą miskę cukru do filiżanki?

- Cukier jest dobry na szok. – Remus dobrze zinterpretował jego wyraz twarzy. – To przyspieszy regenerację. Zaufaj mi.

Snape ponownie prychnął, ale naprawdę zaczynał czuć się nieco lepiej. Wcześniejsze wydarzenia były… nieoczekiwane.

Harry usiadł na kanapie obok niego, nie całkiem na jego kolanach, ale zdecydowanie bliżej pozwala stosowność. Trącił ostro chłopca, ale oczywiście ten nie był świadomy takich subtelnych sprostowań. Snape westchnął ze zrezygnowaniem. Minie mnóstwo czasu na lekcje jego etykiety i – jeśli mówić prawdę – właściwie lubił, gdy dzieciak jest tak blisko.

Harry upewnił się, że usiadł mega blisko profesora, żeby mógł obserwować mężczyznę. Nie lubił, kiedy profesor przestawał być zabawny, ale Remus zapewnił go, że będzie z nim w porządku i to pewnie tylko wina czegoś, co zjadł. Mimo to Harry zamierzał być jak najbliżej niego przez resztę wizyty. Profesor musiał to zauważyć, ponieważ trącił go przyjaźnie, kiedy Harry usiadł, jakby mówił „dzięki za to, że jesteś”. Harry przysunął się jeszcze bliżej. Wiedział, jak okropne jest bycie samym, kiedy jest się chorym i zdecydowanie nie chciał, żeby jego opiekun się tak czuł.

- Jeśli czegoś pan potrzebuje, niech mi pan tylko powie – powiedział surowo Snape’owi. – Niech pan siedzi i odpoczywa, dobrze?

Popijając zbyt słodką herbatę, Snape próbował zrozumieć, co się właśnie stało. Black naprawdę był… miły. Aprobował uczucie bachora do Snape’a (choć było bezsensowne) i wydawał się dość szczery w tym, że nie zamierza przejąć opieki nad dzieciakiem. Snape nie mógłby być bardziej zaskoczony, gdyby skrzat domowy uderzył go w nos.

Oczywiście, Black nazwał go „chujem”, ale dla Blacka był niemal określeniem pieszczotliwym.

Syriusz w końcu zdołał odciągnąć kręcącego się Harry’ego i zaczął wyciągać wspomnienia z głowy i wkładać je do myślodsiewnię, ku pełnym fascynacji obrzydzeniu chłopca. Remus usiadł obok Snape’a i to, że nie cofnął się od bliskości wilkołaka było miarą jego zdezorientowania.

- Wyglądasz na nieco zbitego z tropu – powiedział Remus cichym głosem.

- Czy Black niedawno nie doznał jakiegoś urazu głowy? – zapytał Snape poważnie.

Remus stłumił śmiech.

- Nie, ale zastanawiałem się, czy ty nie doznałeś. Zwykle znacznie szybciej rozumujesz.

- Funkcjonowanie gryfońskich umysłów – takich jak wasze – pozostaje dla mnie tajemnicą – odparował Snape, posyłając mu złe spojrzenie.

Remus wyszczerzył się.

- Lepiej się przyzwyczaj. Teraz mieszkasz z jednym. – Spojrzał na Harry’ego, który ostrożnie zaglądał do myślodsiewni. – Ale nie rozumiem, co cię tak dezorientuje.

- Nie widzisz nic dziwnego w Blacku – Syriuszu Blacku – wyrażającym zgodę, by jego chrześniak, osierocony syn Jamesa Pottera, był wychowywany przez tłustego Ślizgona, który obraża go tylko przez swoje istnienie?

Remus miał na tyle wdzięku, że się zarumienił.

- Merlinie, Severusie, ile my mamy, szesnaście? Myślałem, że już o tym zapomniałeś.

- Ty też tak krótko pamiętasz tych, którzy cię wyzywali, wilku?

Remus westchnął.

- Touche. To było niewybaczalne wtedy oraz teraz, ale Syriusz naprawdę tego żałuje, wiesz? Ja także.

- Przeprosił – skomentował niechętnie Snape.

Remus usłyszał to, co Snape nieświadomie zainsynuował.

- Pozwól mi zrobić to samo. Severusie, szczerze przepraszam za moje zachowania. Traktowaliśmy cię okropnie i nigdy nie zostaliśmy odpowiednio ukarani. Twoje zachowanie względem Harry’ego udowadnia, że jesteś – i byłeś – o wiele lepszym człowiekiem.

To nie pomogło zdrowiu psychicznemu Snape’a. Przepraszający Gryfoni? Wymawiający te słowa, które jego nastoletnie ja tak pragnęło usłyszeć? Może mimo wszystko nie musiał się martwić Voldemortem – z pewnością zbliżała się Apokalipsa. Ile więcej potrzebował jeszcze znaków Końca Świata?

Remus wyczuł jego zamroczenie.

- Severusie, może i mam w sobie wilka, ale Łapa zawsze przyjaciołom okazywał oddanie niczym pies. Jego lojalność, raz dana, jest tak silna, że mógłby być z niego Puchon, gdyby nie podjął oczywiście odważnego czynu, by zerwać z resztą rodziny i dołączyć do Światła.

- I co to ma wspólnego z tym, że mnie nie przeklął albo nie zabrał Harry’ego? – zapytał Snape z rozdrażnieniem.

- Co jest najważniejsze w życiu Syriusza? – zapytał Remus, pozornie przypadkowo.

- Przypadkowy seks – rzucił szybko Snape.

Remus zadławił się, po czym roześmiał radośnie.

- Właściwie to numer dwa. Numerem jeden jest Harry – tylko on został mu po Lily i Jamesie, ale nawet bardziej niż to, Łapa przysiągł opiekować się Harrym, jeśli coś im się stanie.

- I świetnie się do tej pory spisał – zadrwił Snape.

- To jest właśnie sedno całej sprawy, Severusie. Gdy tylko Syriusz zdał sobie sprawę, co się stało Harry’emu i zobaczył, co dla niego zrobiłeś – i dla samego Syriusza – zorientował się, jak źle cię oceniliśmy. Wyciągnąłeś go z Azkabanu, gdy dowiedziałeś się, że jest niewinny. Nie zatrzymał cię fakt, że nienawidziłeś go – albo to, że nie mogłeś go znieść. Zrobiłeś coś dobrego niezależnie od swoich uczuć. Oczywiście, że jest wdzięczny. A potem zdał sobie sprawę, że gdy odkryłeś sytuację Harry’ego, zrobiłeś dla niego to samo? Severus, ocaliłeś jedyną rzecz na świecie, o którą Łapa naprawdę dba. Zrobiłeś to, gdy Dumbledore nie zrobiłby, kiedy Syriusz nie mógł i… - Remus przełknął ciężko, ale zmusił się, by słowa wyszły z jego ust, pełne poczucia winy, - kiedy ja nie zrobiłem. Byłeś jedyną osobą, która była dla Harry’ego, mimo że niczego mu nie byłeś winny i mogłeś tylko nienawidzić jego rodzinę. Razem z Syriuszem wiemy, jak wiele jesteśmy tobie winni i że jesteś – pomimo bycia „tłustym ślizgońskim dupkiem” – bardzo dobrą osobą. W rzeczywistości o wiele lepszą od nas… Może ci się to podobać lub nie, Severusie, ale teraz tez jesteś Huncwotem. Jesteś częścią naszego Stada.

Jakie to upokarzające. Snape zamyślił się ponuro nad tym, że było to tak samo złe jak bycie honorowym Weasleyem. Ile jeszcze upokorzenia ma dla niego ten bachor? Chciał tylko powstrzymać Czarnego Pana przed zamordowaniem dzieciaka, ale w takim tempie, stanie się cholernym Gryfonem zanim Harry dostanie się na trzeci rok.

CDN…

*Kamień (ang. Stone) to jednostka masy, wynosi około 6 kg;

Ach, Syriuszu wstydziłbyś się za taki język. Czego ty uczysz Harry'ego? No cóż, czasem się wymsknie ;) Jak wam się podobał rozdział? Mam nadzieję, że się nim nacieszyliście, bo obawiam się, że kolejny będzie dopiero za jakieś dwa miesiące, gdy w końcu zakończę naukę w LO i napiszę jakoś maturę :) Ale nie bójcie się, nie zostawię tego opowiadania :) Jeśli chcecie wiedzieć w kolejnym rozdziale będzie się nieco działo. Przeczytałam go pobieżnie i będzie ciekawie, dlatego już nie umiem się doczekać wakacji i wolnego, żeby znowu zagłębić się w świat NDH :D