ZS - Rozdział 22 - Mrocznie przez szkliste oczy

- Dlaczego miałbym cię obchodzić?

Pytanie Harry’ego zawisło w powietrzu, wypełnionym cierpieniem, goryczą i okropną samotnością.

Jego włosy wisiały mu bezwładnie na oczach, a te oczy przyszpiliły Severusa na wskroś.

Spojrzał w nie i zobaczył, po raz pierwszy, nie swojego rywala, Jamesa, nie swoją ukochaną, Lily, ale jego samego… wściekłego, zranionego i przerażonego… szesnastolatka, zagubionego i desperacko szukającego kogoś, kto by mu pomógł, ale nie wiedzącego, jak o tą pomoc poprosić. Spojrzał w oczy młodego czarodzieja i zobaczył zranioną duszę, odbijającą się mrocznie przez szkliste oczy.

Snape wziął głęboki oddech. Nie tego się spodziewał, gdy poszedł szukać chłopca. Spodziewał się znaleźć dość przygnębionego młodzika, co miało być rezultatem eliksiru, nie chłopca, który zatopiony był w rozpaczy i potrzebie, który przypominał mu tak gwałtownie o nim samym, unoszącym się na skraju samodestrukcji. Niemniej jednak to właśnie znalazł i musiał się z tym zmierzyć.

Severus zobaczył wielką ranę w duszy chłopca, jak również złość i potrzebę. Podjął natychmiastową decyzję, instynktowną i modlił się, by była prawidłowa. Najpierw musiała być ucięta złość, nim będzie można wygładzić cierpienie, jak czyraka.

Więc powiedział:

- Nie jest tak łatwo odpowiedzieć na to pytanie. Może najpierw mi powiesz, dlaczego uważasz, że mnie nie obchodzisz?

Harry popatrzył na niego, niedowierzanie i złość wykrzywiły jego rysy, gwałtownie je łagodząc.

- Ponieważ nie obchodzę! Próbowałem… próbowałem ci wcześniej powiedzieć, że nie jestem jak mój ojciec, ale wciąż nalegasz, że jestem taki, jak on. Nigdy nawet go nie znałem! A z tego, co się o nim dowiedziałem, był dupkiem w moim wieku, a ja taki nie jestem! Nigdy bym nie rzucał klątw w innych dla zabawy, nigdy nie zachowywałem się tak, jakbym był lepszy od innych, ponieważ wiem, że nie jestem. Zawsze to wiedziałem.

Oddech chłopca urywał się ostro, jakby starał się powstrzymać szloch.

- Skąd możesz to wiedzieć?

- Ponieważ, to mi mówiono całe moje cholerne życie, Snape! Mój kuzyn Dudley, moja ciotka Petunia i mój wuj. Jesteś dziwadłem, Potter, odejdź od Dudleya, nim go skazisz, mówili mi. Marnujesz tylko powietrze, Potter! Powinieneś był umrzeć ze swoimi rodzicami. Jesteś nic nie niewartym magicznym błędem! To słyszałem, cały czas, od kiedy mogłem spamiętać. Byłem tylko ciężarem, potrzebnym do wykonywania obowiązków i zbierania kopniaków w żebra od Dudleya. Nigdy nie byłem rozpieszczonym bachorem, za którego mnie uważałeś, nigdy nie dostawałem wszystkiego, czegokolwiek zechciałem, jak mój ojciec! Chcesz wiedzieć, gdzie żyłem przez pierwsze dziesięć lat mojego życia, Snape?

- Gdzie?

- W komórce… w komórce pod schodami.

Snape był oszołomiony. Ale wiedział, że chłopak mówił prawdę. Włożyli syna Lily do komórki. Zacisnął razem pięści. Co za żałośni, wstrętni mugole! Jak śmieli?

- Umieścili cię w komórce?

- Tak jest. Wypuszczali mnie tylko, żebym wykonywał obowiązki domowe. A potem wracaj do mioteł i mopów, Potter! A jeśli zachowujesz się impertynencko, brak kolacji przez dwa dni! I żadnych nowych ciuchów, stare ubrania Dudleya wystarczą takiemu dziwakowi jak ty! Czyż nie miałem wspaniałego życia, Severusie? Było najlepsze, prawda? – Głos Harry’ego był ostry od sarkazmu. – Nie mam pojęcia, dlaczego w ogóle ci to mówię. Jakby cię to obchodziło! Jesteś taki jak cała reszta! Widzisz to, co chcesz widzieć, nie prawdę! – Wściekle spiorunował profesora wzrokiem. – Nie wiem, dlaczego moja matka w ogóle chciała się z tobą przyjaźnić!

Severus poczuł, jak na ten komentarz jego temperament się rozpala, ale szybko się uspokaja, gdy ponownie spogląda na chłopca.

- Zasługuję na to. Nie byłem dla ciebie dobrym przyjacielem, od kiedy… przemieniłeś się z powrotem, prawda?

- Nie. Byłeś wielkim dupkiem.

Odwrócił się nagle, zaciskając pięści i walcząc ze sobą, by utrzymać swoje emocje w środku.

Severus jednak znał ten defensywny mechanizm. Poruszył się, zmniejszając przerwę między nimi.

- Masz rację. Pozwoliłem mojemu temperamentowi sobą pokierować. Zobaczyłem twojego ojca, nie ciebie. Przez zbyt wiele lat widziałem jego ducha zamiast dziecka, którym byłeś. Chciałbym to naprawić. Myliłem się.

Harry trząsł się z silnych emocji.

- Masz cholerną rację. Czy wiesz… jak bardzo nie umiałem się doczekać twoich zajęć jako pierwszak, profesorze? Myślałem, że to zajęcia, na których będę sobie dobrze radził, ponieważ w szkole podstawowej dobrze mi szło na chemii i gotowaniu. Wszystko inne było dla mnie jak Greka, ale eliksiry… były jedyną rzeczą, z którą mogłem sobie poradzić. A potem wszedłeś i… nawet nie dałeś mi szansy. Chciałem ci zaimponować, ale zrobiłeś wszystko, żeby to było niemożliwe. Chciałem cię szanować, do cholery, ale zamiast tego sprawiłeś, że cię zacząłem nienawidzić!

- Wiem. Byłem dla ciebie paskudny. Częściowo z mojej własnej ślepoty, ale częściowo z powodu powierzchowności, próby utrzymania w ukryciu mojej przykrywki jako szpiega. Nawet jeśli to nie jest wymówka dla moich zachowań. Powinienem był ci to wyjaśnić, ale nigdy nie byłem na tyle miłą osobą, by cokolwiek komukolwiek wyjaśniać.

- Bez żartów. – Oddech Harry’ego wydobywał się z jego płuc w gwałtownych wydechach, jego wizja zaczęła robić niewyraźna.

Snape złapał go, nim uderzył w ziemię.

- A niech cię, Potter! Hiperwentylujesz się. – Łagodnie ustawił chłopca w pozycji siedzącej. Potem pochylił chłopca do przodu. – Głowa między kolana, Potter. Właśnie tak. Odpręż się i oddychaj. No dalej, oddychaj. – Profesor ukląkł obok młodzieńca, jego jedna ręka spoczywała na plecach Harry’ego, klepiąc je z niezręcznością. – Oddychaj. Wdech i wydech.

Harry zdołał zrobić wdech i nieco duszącej ciemności w jego wnętrzu zniknęło. Skupił się na głosie Snape’a, tym znajomym jedwabistym głosie.

Stopniowo zaczynał oddychać normalnie.

- Dobrze. Jeszcze raz.

Harry posłuchał, robiąc wdech i wydech. Mroczki przed jego oczami zmniejszyły się. Wziął kolejny oddech… po czym dostał czkawki. Mocnej. Czkawka rozszarpywała jego przeponę i powodowała ból.

Snape potarł jego plecy uspokajająco.

- Już dobrze, nie napinaj się. Tylko to pogorszysz.

Hic!

- Nie mogę… przestać…

Hic!

- Potter… Harry… posłuchaj mnie. Weź wdech i wstrzymaj powietrze na piętnaście sekund. Gotowy?

Harry czknął, po czym spróbował zrobić to, co Severus zalecił. Wziął wdech i wstrzymał go, cicho licząc w głowie, podczas gdy Severus liczył na głos.

- … czternaście… piętnaście. Oddychaj.

Wypuścił oddech. Potem wziął kolejny… i czknął ponownie.

- Cholera!

- Przestań. Weź kolejny wdech i wstrzymaj go.

Ponownie Harry posłuchał.

Tym razem, kiedy wypuścił oddech, czkawka zniknęła.

Westchnął ciężko z ulgą. Usiadł ostrożnie.

Spojrzał na Severusa z rezerwą. Co teraz?

Mistrz Eliksirów wyciągnął w jego stronę fiolkę.

- Musisz to wypić. Pomoże ci z odczuwanym przygnębieniem.

Harry wzdrygnął się. Jego żołądek był zaciśnięty w supeł.

- Nie. Tylko zwymiotuję.

- Spróbuj.

- Nie.

- I tak spróbuj – nakazał surowo Severus. – Potrzebujesz tego. – Odciągnął głowę chłopca do tyłu, aż spoczęła na jego ramieniu. – Głowa do tyłu, otwórz usta i przełykaj. – Przyłożył fiolkę do ust Harry’ego i zdołał przekonać nastolatka do przełknięcia antidotum.

Harry zadławił się.

- Ugh! Chyba zwymiotuję.

- Nie, nie zwymiotujesz. Wdech i wydech.

Harry posłuchał, odkrywając, że eliksir go uspokaja.

- Jeszcze jeden. – Severus przekonał go do kolejnego łyku, a potem następnego, póki fiolka nie zrobiła się pusta.

Harry wykrzywił się, ale musiał przyznać, że czymkolwiek był eliksir, sprawił, że poczuł się lepiej. Teraz już nie czuł się tak, jakby tonął w rozpaczy i cierpieniu, choć jego głowa pulsowała i czuł w sobie surowy ból. Ale owy ból zmalał nieco, gdy zorientował się, że ręka Severusa wciąż pozostaje na jego ramieniu. Nie, jego głowa była na ramieniu Severusa, poprawił się.

Czerwieniąc się, zaczął siadać, jednak Severus pchnął jego głowę z powrotem w dół.

- Nie ruszaj się. Jeśli usiądziesz za szybko, będziesz miał zawroty głowy, pisklaku – powiedział cicho nauczyciel eliksirów. Nie zamierzał powiedzieć tego przezwiska na głos, ale jakoś wymknęło się mu z ust.

Pisklaku. Nazwał mnie pisklakiem, pomyślał Harry i odkrył, że stare przezwisko sprawiło, że nieco mroku odeszło. Niepewnie spojrzał w oczy drugiego czarodzieja i zapytał:

- Mówiłeś poważnie? To wcześniej? Że przykro ci z powodu tego, jak traktowałeś mnie na zajęciach?

- Tak. Pozwoliłem starym urazom kierować moimi zachowaniami i za to przepraszam. Nie powinienem obarczać cię odpowiedzialnością za rzeczy, które stały się przed twoim urodzeniem. Mam nadzieję, że któregoś dnia mi wybaczysz. Rozumiem teraz, dlaczego się odmieniłeś… i za to dziękuję.

Harry posłał mu niewielki uśmiech.

- Cóż, nie mogłem zwyczajnie pozwolić tej ropusze cię zabrać, prawda? Znaczy, ty też mnie uratowałeś.

- Po raz n-ty – powiedział Snape ze śladem warknięcia w tonie.

- Co mogę powiedzieć? Przyciągam kłopoty – powiedział Harry, rozkładając ręce.

- Z pewnością – zgodził się, po czym jego oczy dostrzegły błyszczący srebrny mankiet na szczupłym nadgarstku chłopaka. – Potter… Harry… co to jest?

- Co? Och, to? To jest… Mankiet Wiążący.

Severus gapił się na srebrny mankiet z wyrazem wstrętu i wściekłości.

- Wiem, co to jest. Kto założył ci to paskudztwo, Harry? Kto ośmielił się związać rodowitego animaga czarnomagicznym przedmiotem?

- Umbridge. Ona… zrobiła to pierwszego wieczora, gdy miałem z nią szlaban. Powiedziała, że nie można mi ufać, że musi mi to założyć i ma mi to tylko związać możliwość zmieniania formy. Powiedziała, że nie chce mieć niezarejestrowanego animaga, biegającego wolno po szkole.

- Ach tak? – Głos Snape’a był srogi i ostry. – Skłamała, niegodziwa suka! Mankiet Wiążący tłumi umiejętność zmieniania formy, to prawda, ale również osłabia naturalną magię. Mankiet jest obiektem czarnomagicznym, więzi magię i przez to tworzy aurę rozpaczy. Używali ich w Azkabanie wiele lat temu, żeby wiązać siły przestępców z animagicznymi zdolnościami. Nie byłem świadom, że wciąż istnieją. Sądziłem, że wszystkie zostały przetopione. Są nielegalne, zwłaszcza… zwłaszcza jeśli chodzi o użycie na dziecku. – Złapał nadgarstek Harry’ego i odwrócił go, unosząc mankiet wyżej na jego ręce i badając surową, pokrytą pęcherzami skórę pod nim. – O cholera, jak długo to jest takie? I dlaczego, psiakrew, dlaczego nikomu nie powiedziałeś? Tak bardzo lubisz zgrywać męczennika?

- Nie! Ale… sądziłem, że może to zrobić. Myślałem, że McGonagall to zaaprobowała, ponieważ Umbridge rozmawiała z nią o moich lekcjach animagii. I powiedziałem Umbridge, że to piecze, ale uznała, że to ma być niekomfortowe i zwyczajnie mam to, uch, znieść.

Severus przeklął wściekle.

- Co za cholerna suka z piekła rodem! Urwę jej za to głowę! Wniosę przeciwko niej oskarżenie w każdym obszarze prawa i albo zobaczę ją w Azkabanie albo sześć stóp pod ziemią, cokolwiek nadejdzie pierwsze!

Jego oczy płonęły czarnym ogniem i Harry poczuł rozchodzący się po nim ciepły promień. Przynajmniej kogoś obchodził. Póki to mroczne spojrzenie było skierowane na niego, i wzdrygnął się.

- A co do ciebie, mój panie, powinienem wbić w ciebie nieco rozsądku za to, że pozwoliłeś, by to trwało tak długo bez proszenia kogokolwiek o pomoc! To nie musiałem być ja, ale mogłeś przynajmniej iść do swojej Opiekunki Domu, kiedy to się zaczęło. – Dźgnął palcem w wysypkę. – Minerwa zna prawo tak dobrze, jak ja i nie pozwoliłaby, żeby coś takiego działo się jej lwiątkom, tak jak ja względem moich Ślizgonów! Albo kogokolwiek innego, jeśli o to chodzi.

- Ale, profesorze, powiedziałem panu… nie wiedziałem, że to nielegalne…

- Powinieneś wiedzieć, żeby nie brać wszystkiego, co mówi ta wiedźma, za wartość nominalną. Następnym razem użyj głowy, dobrze? – skarcił go szorstko Snape, choć w jego ciemnych oczach było więcej troski niż złości.

- Przepraszam, proszę pana.

- Humhph! I jestem Severus.

- Co?

- Moje imię. Możesz go używać… jeśli chcesz. Na osobności – skorygował. – A teraz spróbuję jak mogę, żeby zdjąć z ciebie to… obrzydlistwo. W międzyczasie, zobaczmy, jak naprawić twój nadgarstek.

Severus przywołał swoją apteczkę pierwszej pomocy, tą, którą trzymał w szufladzie biurka w klasie na wypadek jakiś nieoczekiwanych wypadków spowodowanych przez uczniów i gdyby potrzebowali natychmiastowej pierwszej pomocy. Wyjął kilka fiolek i miękką szmatkę.

Wziął nadgarstek Harry’ego i położył sobie na kolanie, mówiąc cicho:

- Nieco będzie boleć, więc zaciśnij zęby. Zrobię to jak najszybciej potrafię. – Wskazał różdżką w nadgarstek chłopaka i wypowiedział krótkie zaklęcie.

Harry sapnął, gdy kilka pęcherzy na jego skórze pękło i wyciekł z nich żółty płyn.

- Zakażenie – wymamrotał Severus. – Ciała i twojej magii. – Potrząsnął głową, po czym uniósł fiolkę z fioletowym eliksirem i otworzył ją, wylewając nieco na szmatkę. – Nie ruszaj ręką. Będzie piekło jak ogień, ale muszę to zrobić.

Harry zacisnął szczękę, gdy Snape przemył jego nadgarstek eliksirem antyseptycznym. Piekło okrutnie, ale chłopak nie wydał z siebie żadnego odgłosu. Jednak jego oczy rozbłysły łzami.

- Niemal skończone. – Mistrz Eliksirów był dokładny, upewniając się, że całe zakażone miejsce zostało oczyszczone, nim nałożył maść, która sparaliżowała i zaleczyła otwarte rany.

Harry odetchnął cicho z ulgą.

Potem Severus zgrabnie owinął nadgarstek miękkim bandażem i wypowiedział zaklęcie klejące.

- No! I jak? Lepiej?

Harry skinął głową.

- Dzięki… Severusie. – Ostrożnie zdjął ramię z kolan Snape’a, krzywiąc się, gdy mankiet ześlizgnął się z powrotem na zabandażowany nadgarstek. Ale przynajmniej już dłużej nie piekł, ponieważ bandaż zapobiegał dotknięcia skóry. – Chyba to dlatego… czułem się ostatnio tak okropnie.

- Co masz na myśli?

- Nie byłem w stanie wiele spać. I wszystko, co jadłem smakowało jak trociny. Nie byłem głodny od czasu, kiedy… byłem Freedomem. Jestem wyczerpany, ale nie mogę spać, a wiem, że muszę. Moja magia, czuję się jakby się wyczerpywała…

- To wszystko efekty czarnej magii – powiedział ponuro Severus. – Im dłużej masz to na sobie, tym będzie gorzej.

- Czy jestem… uszkodzony na zawsze?

- Nie. Można cię wyleczyć, gdy tylko to zdejmiemy – zapewnił go starszy mężczyzna. – Dziś wieczorem złapię tą sucz w jej gabinecie i skonfrontuję się z nią. Nie wywinie się z tego, obiecuję.

- Z tobą nad jej głową, jestem tego pewny – skomentował radośnie Harry. Potem westchnął gwałtownie. – Ja… przepraszam, że wcześniej ci nie powiedziałem. Chodzi mi o mój powrót wspomnień. Ale widzisz… Nie chciałem… eee… odebrać ci chowańca. Wiem, jak bardzo lubiłeś Freedoma. Chyba to schrzaniłem, huh?

- Nie. Jestem… zaszczycony, że tak bardzo o mnie dbałeś… biorąc pod uwagę to, jak się względem ciebie zachowywałem. To było więcej, niż zasługiwałem. Tak bardzo przypominasz mi swoją matkę. Ona, tak samo, wybaczyła mi wielki błąd.

- Zaniosłeś przepowiednię Czarnemu Panu – powiedział Harry, jego ton był lekko oskarżycielski. – Jak mogłeś to zrobić?

- Byłem młody i zdesperowany, by wykazać się Albusowi. Sądziłem, że on wie najlepiej, że przepowiednia to najlepszy sposób, by pozbyć się problemu w postaci Jego Mroczności. Byłem ułaskawiony przez Ministerstwo, ale wciąż mnie obserwowali i wiedziałem, że czekali na moje potknięcie, a to oznaczało dla mnie Azkaban bez możliwości zwolnienia warunkowego. Albus przysiągł, że jako szpieg, będę nieoceniony i chciałem tego, potrzebowałem tego. Potrzebowałem zadośćuczynić za bycie idiotą i podążanie za naukami szaleńca. Dostarczenie przepowiedni było moim pierwszym oficjalnym zadaniem. Ale gdybym wiedział, gdzie to ostatecznie doprowadzi… odmówiłbym. Nigdy bym nie zaryzykował Lily, ciebie, czy nawet Jamesa…

Harry spojrzał w oczy Severusa i zobaczył, że mówi on prawdę. Maska zniknęła i zobaczył tylko wielki żal i smutek z powodu tego, co wcześniej stracił. Wziął głęboki oddech. Potem powiedział:

- Rozumiem. I… wybaczam ci. To nie była twoja wina. Tylko cholernego Dumbledore’a. I Czarnego Pana. Ale nie twoja.

- Naprawdę mówisz poważnie?

- Tak.

- Jak… to możliwe?

- Ponieważ… to robią przyjaciele. Wybaczają sobie.

Severus uśmiechnął się. Nie półuśmiechem, ale prawdziwym uśmiechem. Dzięki tym słowom, otwarta rana w jego duszy zaczęła się leczyć.

- Dziękuję, Harry. Jesteś mądrzejszy niż ci się zdaje. Czasami. W innych momentach potrafisz być głupim piętnastolatkiem. Co cię opętało, żeby wziąć wywar stymulujący? Nie wiesz, jakie to niebezpieczne polegać na tego typu rzeczach?

- Uch… cóż, Hermiona ostrzegła mnie, ale musiałem coś zrobić, Sev! Mam tak wiele roboty i nie wiem, jak, do diabła, mam zrobić to wszystko przed sumami?

Severus wyciągnął rękę i trzepnął go, bardzo delikatnie, w ucho.

- Poprzez poproszenie o pomoc, ty niereformowalny bachorze.

- Hej! – Chłopak posłał mu wściekłe spojrzenie. Potem powiedział: – Więc? Pomoże mi pan, profesorze Snape?

- Tak. Zerknę na twoją pracę i dam ci wskazówki, jak przyspieszyć czytanie i szkice, żebyś nie musiał czytać całego zadania oraz pokażę ci, jak pisać zwięźle. Nie musisz odkrywać na nowo koła, Potter.

- Czy to dozwolone?

- Jak cholera. Jesteś uczniem, ja twoim nauczycielem, więc jeśli poprosisz mnie o pomoc, jestem zobowiązany ci jej udzielić. – Snape uśmiechnął się złośliwie. – Widzisz, jest wiele sposobów na pokonanie smoka.

Harry również uśmiechnął się ironicznie.

- Założę się, że nigdy o tym nie pomyślała, cholerna ropucha.

- Pewnie nie – powiedział sucho Severus. – Chyba chciała złamać cię swoim mankietem oraz niemożliwą ilością pracy.

Harry parsknął, a jego oczy rozbłysły.

- Nie można mnie tak łatwo złamać. – Uniósł wzrok na nauczyciela z nadzieją. – Nie umiem się doczekać, aż zdejmę to z siebie. Naprawdę znów chcę polatać.

Melancholijna tęsknota w tonie chłopaka sprawiła, że Mistrz Eliksirów westchnął.

- Wiem. Znajdziemy sposób, żeby tak się stało. Żaden animag nie powinien być związany.

Harry skinął głową.

- Jastrzębie powinny latać wolno. Wiesz, to jaki byłem jako Freedom… to wciąż byłem ja. To nie była gra.

- Teraz to wiem. – Położył rękę na szczupłych ramionach. – Zawsze będziesz Harrym Potterem. I zawsze będziesz moim Freedomem.

Chłopak uniósł na niego wzrok z niedowierzaniem i nadzieją w oczach.

- Mówisz poważnie?

- Tak.

Nagle profesor odkrył, że jego ramiona są pełne zielonookiego animaga, który przytulił go gwałtownie, trzęsąc się od bezgłośnych szlochów. Z niezręcznością poklepał chłopca po plecach.

- Cicho. Wszystko w porządku.

Słowa, wypowiedziane  tym cichym, jedwabistym tonem, roztrzaskały ścianę wewnątrz chłopca i zrobił coś, czego nie robił, od kiedy był małym dzieckiem. Położył głowę na ramieniu Severusa i zapłakał. Łzy nie nadeszły łatwo, napłynęły z gorzkiej części jego wnętrza, ale gdy wypłakiwał cały swój strach, samotność i ból, czuł, że cierpienie z jego środka, który narodziło się, gdy pierwszy raz zrozumiał, że nigdy nie zostanie zaakceptowany przez swoją rodzinę, zaczęło topnieć, ponieważ w końcu ktoś dbał tylko o niego.

Severus trzymał blisko siebie szlochającego chłopca, jedną ręką klepiąc go po plecach, drugą gładząc jego nieskończenie rozmierzwione włosy. Nie był pewny, czy robi to w sposób pocieszający, ponieważ nigdy wcześniej nie pocieszał nikogo, ale zakładał, że tak musiało być, ponieważ Harry wciąż kurczowo się go trzymał. Wiedział, analizując to, że chłopak potrzebował tego wyzwolenia, potrzebował tego od dłuższego czasu, ale nie spodziewał się, że Harry odwróci się po pocieszenie w jego stronę, ponieważ to on był przyczyną tak wielu z cierpień chłopca. Jednak znaleźli się w tym miejscu, wybuchowy, złośliwy profesor i humorzasty, zraniony młodzieniec, oboje próbujący odnaleźć pocieszenie w najbardziej niespodziewanym miejscu.

Po raz pierwszy, Severus Snape zaczął myśleć, że możliwe jest naprawienie jego złamanego serca i jego duszy, tak długo uwięzionej przez ciemność i rozpacz, wyhodowanie w końcu skrzydeł i odlecenie wolno, wszystko dzięki jednemu upartemu chłopcu, który nie pozwolił przyjaźni zginąć.