PDJ - Rozdział 6 – Na granicy

 Londyn, Grimmauld Place 12:

 

Syriusz rzucił szybkie spojrzenie na śpiącego na kanapie Remusa, po czym spróbował przemknąć się koło niego i użyć Fiuu. Poczuł lekkie wyrzuty sumienia z powodu swoich czynów, ale nie wystarczająco duże, żeby powstrzymały go przed działaniem pod wpływem impulsu. Doprawdy, ograniczenia, które uzdrowiciel nałożył na niego, że niby ma być nadzorowany i w ogóle było jednym wielkim nonsensem! Pewnie, był trochę stuknięty po usunięciu klątwy i uzdrowiciel Sandrilas powiedział, że minie nieco czasu, nim upora się z jej efektami. Bellatrix była ciężkim przypadkiem, kuzynka czy nie. Ale teraz czuję się dobrze! Mogę na chwilę wyjść sam. Nie jestem jakimś cholernym dzieckiem, które musi być trzymane za rączkę, kłócił się sam ze sobą Syriusz. Jestem teraz bezpieczny, nie miałem flashbacków od tygodni. No dobra… tygodnia, ale kto by liczył?

Animag odgarnął z oczu kosmyk włosów – ściął je, od kiedy wrócił do mieszkania na Grimmauld Place z Remusem. Miał na sobie luźne, szare spodnie i czerwoną koszulkę z rozpinanym kołnierzykiem. Wciąż był chudy, skutki klątwy pozbawiły go apetytu, choć Remus robił, co mógł, by zachęcić go do jedzenia, zwłaszcza obrzydliwie zdrowych rzeczy, takich jak warzywa i owoce. Syriusz zmarszczył nos. Kogo obchodzi zdrowe jedzenie?

Kiedy byłem w Azkabanie, żywiłem się wodnistym kleikiem i suszoną wołowiną dwa razy w tygodniu oraz chlebem z tłuszczem. Nie przejmowali się podawaniem warzyw więźniom, którzy mogli umrzeć, nie żeby mnie to obchodziło, bo jakoś nigdy nie lubiłem warzyw. I przeżyłem bez tego całego żywieniowego nonsensu. Syriusz prychnął szyderczo i kontynuował skradanie się w kierunku słoika z proszkiem Fiuu.

Jego dłoń właśnie się na nim zamknęła, gdy Remus obudził się i powiedział ostro:

- Ekhem! A dokąd się pan wybiera, panie Black?

- Kto, ja? – zapytał Syriusz, wsuwając słoik z proszkiem za swoje plecy i starając się wyglądać zupełnie niewinnie. – Właśnie… sprawdzałem kominek, Luni. Upewniałem się, że… uch… odpowiednio płonie.

- Niezłe kłamstewko, Syriuszu. Opowiedz mi kolejne. Co trzymasz za plecami?

- Nie wiem, o czym mówisz, Lunatyku.

- Jasne. Pokaż mi swoje ręce, Syriuszu.

- Po co? – Przełożył słoik z jednej ręki do drugie i wyciągnął lewą dłoń.

Remus zmarszczył brwi.

- A co z drugą?

Syriusz wyciągnął prawą rękę.

- Widzisz? Nic w nich nie mam.

- A teraz pokaż obie ręce na raz.

- Co to ma być, przesłuchanie? – burknął Syriusz.

- Pokaż – nakazał Remus, wstając i podchodząc, by stanąć przed nim i wyglądając, jak zirytowany rodzic z psotnym dzieckiem.

Syriusz powoli wyciągnął obie dłonie zza pleców. Były puste.

Remus skrzywił się. Był niemal pewny, ze jego przyjaciel zwinął proszek z płaszcza, ponieważ obecnie go brakowało. Potem przypomniał sobie żart, kiedy to Syriusz i James ukryli przemycone produkty Zonka w…

- Odwróć się, mądralo!

Syriusz cofnął się.

- Ach, czekaj chwilę, Luniek! Mówiłem ci, nie mam nic do ukrycia, więc dlaczego mi nie wierzysz?

- Ponieważ cię znam, Syriuszu Orionie Black. Za każdym razem, gdy zgrywasz niewiniątko oznacza to, że coś knujesz. – Zrobił okrężny ruch dłonią.

- Auuu… cholera jasna! – jęknął Syriusz i odwrócił się.

- Aha! – krzyknął Remus i wyrwał słoiczek z proszkiem z paska Syriusza. – Jak to nazwiesz, mój panie? Planujesz wizytę w św. Mungo?

- Nie wiem, jak to się tam znalazło!

- O tak, po prostu wyskoczyło z płaszcza i znalazło się w twoich spodniach, tak? – Remus potrząsnął głową z rozczarowaniem. – Naprawdę myślałeś, że możesz przemknąć się obok mnie, Łapo? Jestem wilkołakiem, na miłość boską!

- No i? Muszę się stąd wydostać, Lunatyku. Nie znoszę tego, że jestem tu zamknięty.

- Syriuszu… - jęknął Remus. – Wiesz, że nie powinieneś wychodzić sam.

- Chciałem się tylko przejść, Luniek. Dziesięciominutowy spacer ulicą, co w tym złego?

- Syriuszu, wiesz, dlaczego nie mogę zostawić cię bez nadzoru. Ostatnim razem, jak wyszedłeś sam jako pies, by zaczerpnąć powietrza, niemal ugryzłeś dziecko, pamiętasz? – zapytał Remus, kładąc ręce na biodrach. – Łapo, nie jest z tobą dobrze…

- Jest! To było w zeszłym tygodniu! Teraz mi lepiej, uzdrowiciel Sandrilas tak powiedział.

- Jak możesz tak mówić, Syri, kiedy masz flashbacki i gdy je dostajesz, jesteś tak nieprzewidywalny jak ranny smok? Przykro mi, ale jeśli chcesz wyjść, musisz znosić mnie. To dla twojego własnego dobra.

- Brzmisz jak moja matka – mruknął jego najlepszy przyjaciel. – Zawsze powtarzała, że to, gdy próbowała mnie zmusić do brania tych okropnych eliksirów. Nie jestem małym dzieckiem, do cholery!

 - Z pewnością jak dziecko się zachowujesz – zauważył wilkołak. – Posłuchaj, wiem, że to trudne, ale próbowani się w taki sposób wymknąć ci nie pomoże, tylko pogorszy sprawę. Czułbyś się strasznie winny, gdybyś skrzywdził dziecko albo jakąś niewinną osobę, wiem to. Bez względu na to, jak dobrze się czujesz, nie możesz bezpiecznie wychodzić samemu.

- Nie wiesz tego, Remus! Przynajmniej pozwól mu spróbować.

- Przepraszam, Syri. Ale nie mogę zaryzykować.

Syriusz skrzywił się ze złością.

- Nie ufasz mi, prawda? Sądzisz, że jestem szalony, czyż nie? Cóż, nie jestem! Sn-Severus zdjął klątwę. Nic mi nie jest!

- To kłamstwo, przyjacielu, i oboje dobrze o tym wiemy – powiedział cicho Remus. – Możesz nie być pod wpływem klątwy Menady, ale jej skutki wciąż trwają. Zdarza się, kumplu. Nikt cię nie wini. Ale musisz nam zaufać. Uzdrowiciel Sandrilas powiedział, że nie możesz jeszcze bezpiecznie wychodzić sam.

- Co on tam wie? Nie jest mną.

- Prawda, uparty ośle. Jest o wiele mądrzejszy – podrażnił go Remus.

- Ha ha. Naprawdę zabawne. Po prostu mi nie ufasz.

- A ty ufasz sobie?

- Ja… - Syriusz zawahał się. – Co to w ogóle za pytanie?

- Ważne. Chcesz na nie odpowiedzieć?

Syriusz odwrócił wzrok. Chociaż nie chciał tego przyznać, Remus miał rację, zachowując ostrożność. Ten dzień w zeszłym tygodniu… był rozbrykany i zachwycony bieganiem na zewnątrz bez „pilnowania”, a wtedy podszedł ten dzieciak i w jednej chwili cieszył się niezłym drapaniem za uszami, a w następnej… był gdzieś indziej, Bellatrix szydziła z niego, więc zawarczał i kłapnął na nią… tyle że jej tam nie było… i niemal ugryzł małą dziewczynkę… gdyby Remus właśnie wtedy nie przybył…

- Masz rację. Niemal skrzywdziłem dziecko. Nie ufam samemu sobie. I nie powinno tak być. Nie chcę być… niebezpiecznym zwierzęciem, które powinno zostać uśpione, Remus. Pieprzona Bella! Dlaczego Snape jej nie zabił, skoro miał okazję?

- Ponieważ nie można po prostu chodzić i zabijać ludzi, bez względu na to, jak bardzo na to zasługują – westchnął Remus. – Słyszałem jednak, że skopał jej tyłek, nim wyciągnął od niej przeciwzaklęcie.

- Dobrze, ale ja wciąż mam do uregulowania rachunki z moją ukochaną kuzynką – zadrwił Syriusz.

Remus poklepał go w ramię.

- Któregoś dnia będziesz miał szansę, Syriuszu. Ale w międzyczasie powinieneś skoncentrować się na wykonywaniu poleceń uzdrowiciela Sandrilasa i dochodzeniu do siebie. Jeśli chcesz iść na spacer, chętnie cię zabiorę. Ale nie powinieneś był próbować przemknąć się za moimi plecami. To było bardzo nieodpowiedzialne i mogło mieć konsekwencje. – Remus karcąco pokiwał palcem.

Syriusz skrzywił się. Wykłady Remusa zawsze wywoływały u niego wstyd, jak kiedyś robił jego ojciec, Orion.

- Dobra, byłem głupi. Zmusisz mnie do stania w kącie, czy pójdę do łóżka bez kolacji?

Remus przekrzywił głowę.

- Może powinienem. Szkoda, że jesteś zbyt stary, żeby zlać ci tyłek, mój panie.

- Wypchaj się, Lunatyku! – warknął Syriusz. – Jestem chory i w bólu, powinieneś mnie jakoś rozbawić.

- Sam jesteś bólem. Bólem niczym wrzód na tyłku. Zjedzmy jakiś obiad, a potem możemy pójść na spacer do parku. Co ty na to?

Rozpoznając kompromis, Syriusz zgodził się.

- Dobrze. Ale mam iść jako pies czy człowiek?

- Twój wybór. Chodźmy zjeść. Umieram z głodu.

Po obiedzie Remus i Syriusz wyszli na spacer, jak obiecał Remus. Syriusz zdecydował się wyjść jako Łapa, mówiąc, że dzięki temu może biegać dookoła i nie wyglądać jak idiota, a dodatkowo to dobry sposób, by Remus mógł oglądnąć się za laskami.

- Dziewczyny lubią facetów z psami, kumplu. To może być dla ciebie doskonała okazja, Lunatyku.

Remus przewrócił oczami.

- Syriuszu, niech Merlin ci dopomoże! Jestem wilkołakiem, jaka dziewczyna poszłaby ze mną na randkę, gdy się dowie? I jak mam jej wytłumaczyć, że mój pies jest moim najlepszym przyjacielem?

- Cóż, Lupin, wiesz, co mówią. Pies jest najlepszym przyjacielem człowieka.

- Pewnie, że tak. Zrób mi przysługę, Syriuszu, i zachowuj się.

- A co to ma niby znaczyć?

- To znaczy, żebyś trzymał nos z dala od damskich koszulek.

- Luniek! Nigdy nie wąchałem kobiecych koszulek!

- Nie? A co z Mandy Armstrong podczas szóstego roku?

- Cóż, to coś innego! Byłem wtedy dzieciakiem.

- Aha. Część ciebie wciąż jest.

- Psujesz innym radość. Zastanawiam się, jak Harry dogaduje się ze starym Severusem? On jest kolejną osobą, która musi się nauczyć, co to zabawa.

- Och, myślę, że nic mu nie jest. Nawet jeśli Severus jest dość… poważny, Harry wydaje się całkiem szczęśliwy, że wybiera się do jego domu na wakacje.

- Po tym, jak traktowali go ci mugole, kto mógłby go winić? – warknął Syriusz. – Mam tylko nadzieję, że Snape nie trzyma go przykutego do laboratorium przez całą dobę.

- Jestem pewny, że Severus przyzwoicie traktuje Harry’ego.

- Tak, ale chciałbym z nim porozmawiać i się upewnić.

- Może później napiszesz do niego list. Jestem pewny, że chciałby go przeczytać.

- Tak myślisz? Sądziłem, że nie będę go teraz obchodzić, skoro ma Snape’a za opiekuna – powiedział Syriusz nieco zazdrośnie.

Lupin zerknął na swojego przyjaciela.

- Co jest, Syriuszu, chyba naprawdę jesteś… zazdrosny. Zazdrosny, że może Harry lubi Severusa i szanuje go bardziej, niż ciebie.

- To nie prawda. Nie chciałbym, żeby Harry patrzył na mnie jak na jakiś… autorytet. To największa nuda. Nie chcę być skostniałym człowiekiem trzymającym się zasad, jak Snape. Chcę pomagać Harry’emu, chcę, żeby mógł ze mną porozmawiać tak, jak nie może ze Snapem. Ale z powodu tych cholernych wspomnień, nie mogę tego zrobić.

Słysząc tęsknotę w głosie Syriusza, serce Remusa zabolało. On także chciał, by Bellatrix Lestrange znalazła się sześć stóp po ziemią albo została spalona na stosie.

- Też bym tego dla ciebie chciał, Syriuszu. I któregoś dnia z całkowitą pewnością to się wydarzy. Ale do tego czasu musisz przestrzegać nakazów uzdrowiciela. Napisz do Harry’ego i zapytaj go, jak mijają wakacje, jeśli dzięki temu poczujesz się lepiej.

- Tak zrobię. I dzięki, Remusie.

- Nie ma za co. – Remus wstał. – Chodź. Przejdźmy się na spacer. Obu nam przyda się nieco ruchu.

Jakieś dziesięć minut później czarny pies biegł za frisbee, które rzucił mu w powietrze wysoki mężczyzna o siwiejących włosach. Pies wyskoczył i bez wysiłku złapał je w pysk, a potem jak diabeł uciekł między drzewa w parku. Remus uśmiechnął się szeroko, szczęśliwy, że Syriusz wciąż potrafił zatracić się w zabawie, zwłaszcza po niektórych z przerażających koszmarów, które zgotowała mu klątwa Bellatrix.

Łapa wrócił i upuścił frisbee u stóp Remusa, dysząc radośnie i merdając ogonem. No dalej, Luniek! Rzuć mocniej, dam radę złapać wszystko, co wyrzucisz! – szczeknął i opuścił swój przód na ziemię, a jego brązowe oczy zabłyszczały.

- Gotowy, chłopaku? – zapytał Remus, uśmiechając się szeroko. Rzucił frisbee najmocniej, jak potrafił.

Łapa odleciał z prędkością błyskawicy, po czym katapultował się w powietrze za żółtym dyskiem.

Jego szczęki zamknęły się na nim i pomyślał triumfalnie: Mam cię! Ha!

Potem odwrócił się i podbiegł truchtem do Remusa z wysoko uniesionym ogonem. Zapomniał, jak bardzo lubił biegać i skakać, nie musząc się martwić, że ludzie będą mu posyłać dziwne spojrzenia. Czasami fajnie było po prostu być psem, cieszyć się letnim słońcem i dotykiem trawy pod łapami.

Miał nadzieję, że te cholerne retrospekcje będą ustępować, jeśli spróbuje postępować zgodnie z instrukcjami uzdrowiciela Sandrilasa, ponieważ chciał móc spojrzeć chrześniakowi w oczy i nie martwić się, że zobaczy potwory. Potrząsnął głową i wrócił do Remusa z frisbee.

Lepiej, żebyś go przyzwoicie traktował, Snape. W innym wypadku postaram się dostać ostrej psiej nosówki i cię pogryzę!

Uniósł uszy, zbliżając się do przyjaciela, który stał i rozmawiał z ładną kobietą. Hymm. A to co? Widzisz, przyjacielu, kogo to można spotkać w parku?

Podbiegł do Remusa, machając ogonem w przyjazny sposób. Hej, Luniek, przedstaw mnie tej pani, co ty na to? Potem zatrzymał się blisko, gdy zorientował się, że ładna dziewczyna pachnie jego kuzynką, Tonks. Och, to tylko Dora. Szkoda, Lunatyku.

Potem zatrzymał się, bo ku jego zaskoczeniu, Remus uśmiechał się i śmiał z Tonks, która tym razem nie zmieniła koloru włosów na różową gumę balonową, ale zamiast tego miała na głowie bardziej spokojny złoty blond. Wyglądał na niej zdumiewająco dobrze i był zszokowany, gdy zobaczył, bo wydawało się, że równie dobrze się bawi.

No, no. Więc coś tu się święci, co? Remus i moja mała kuzynka. Jakie to… niesamowite! Usiadł i słuchał, jak dwójka rozmawia o starej sprawie, w której pomagał Remus, a wtedy Tonks wspomniała o Greybacku, wilkołaku, który przemienił Remusa, gdy ten był małym chłopcem. Remus natychmiast stracił radosną minę i obnażył zęby.

- Jeśli potrzebujesz z nim pomocy, Dora, możesz na mnie liczyć. To wilk, który musi zostać uśpiony – powiedział ponuro.

Łapa warknął gniewnie. Cholerna prawda. Ja też pomogę. Wytropię go, niczym bestię, którą jest.

- Powiem kapitanowi Shackleboltowi, że zaoferowałeś pomoc w wytropieniu go, Remusie. Jest nieuchwytny. Jak się ma Syriusz?

- Coraz lepiej. Czemu sama go nie zapytasz? – Wskazał na Łapę.

Tonks wyszczerzyła się.

- Hejka, Łapo? Jak tam sztuczki?

Łapa szczeknął i zamachał ogonem. Cześć, Dora! Dobrze wyglądasz, dzieciaku. – Trącił nosem dysk. Chcesz się pobawić?

Tonks roześmiała się i rzuciła frisbee.

- Wydaje się teraz szczęśliwszy. Czy to oznacza, że zaklęcie przestaje działać?

- Tak, następstwa stopniowo zanikają. Według uzdrowiciela Sandrilasa, Syriusz powinien dojść do siebie za mniej niż miesiąc.

- Dobrze. Cieszę się. Nikt nie zasługuje na to, co zrobiła mu moja ciotka – powiedziała cicho Tonks, a jej oczy błysnęły. – Mam nadzieję, że pewnego dnia ją złapiemy, bo powinna zostać zamknięta niczym bestia, którą jest.

- W tej sprawie nie będę się z tobą spierał – powiedział Remus. Potem odchrząknął i zapytał nieśmiało: – Czy któregoś dnia chciałabyś… uch… zjeść ze mną kolację, Doro?

- Jasne, Remus, z wielką chęcią. Gdzie? U ciebie, czy u mnie?

- Potrafisz gotować?

- Tak.

- Więc lepiej u ciebie. Nie chcę, żebyś umarła od zatrucia – powiedział Remus, a Tonks roześmiała się.

Łapa podbiegł do nich, a w jego brązowych oczach tańczyło rozbawienie. Brawo, Luniek! W samą porę! Potrzebujesz dobrej kobiety, kumplu.

- Muszę uciekać, moja przerwa prawie się kończy – powiedziała nagle z żalem Tonks. – Do zobaczenia, Lunatyku. – Stanęła na palcach i lekko pocałowała wilkołaka, po czym zniknęła, aportując się z powrotem do Ministerstwa, pozostawiając dość przyjemnie zdezorientowanego wilkołaka ze zdziwionym i czułym uśmiechem na ustach.

Łapa podszedł i trącił nosem dłoń Lunatyka. Remus podrapał go za uszami i powiedział:

- Chyba miałeś rację, staruszku.

Oczywiście, że tak. Jestem psem, wiem, jak rozpoznać dobry związek z odległości mili. Potem podskoczył i polizał twarz wilkołaka, sprawiając, że Remus skrzywił się i skarcił go za obślinienie go. Widząc szczęśliwego przyjaciela poczuł nadzieję, że wkrótce będzie wyleczony i będzie mógł wrócić do swojej starej pracy jako auror tak, jak powinno się zdarzyć.

Chciał też, by Harry był z niego dumny, bo Remus w pewnym sensie miał rację. Widział, jak Harry patrzył na Snape’a, z podziwem i szacunkiem. Chciał, żeby chłopiec patrzył tak na niego, udowodnić mu, że nie był tylko niedojrzałym tyranem, że być może był szanowanym członkiem społeczności. Opinia Harry’ego miała dla niego znaczenie, ponieważ jego chrześniak pogodził się ze swoim rywalem, Snapem, i sprawił, że postanowił on zmienić swoje życie. Mógłby być przyzwoitym ojcem chrzestnym dla chłopca, jak życzył sobie tego jego przyjaciel.

Droga może być długa, ale któregoś dnia dotrę do jej końca. A wtedy będę w stanie spojrzeć ci w oczy, Harry. Chwilę później podrzucił dysk w powietrze nosem i złapał go na nos, sprawiając, że obserwujące go dzieciaki uśmiechnęły się i zaklaskały.

- Ale fajny pies!

- Tak, powinien być w cyrku!

Łapa uniósł głowę i zaszczekał. To ja, jedyny i niesamowity Syriusz Black!

Obok niego Remus tylko potrząsnął głową. Pewne rzeczy się nie zmieniają.