NDH - Rozdział 21

Minęły już dwa miesiące od kiedy życie Harry’ego zmieniło się całkowicie i w końcu zaczął czuć, że należy do Hogwartu. Dziwnie było uświadomić sobie, że cały magiczny świat istniał obok tego, co znał od zawsze, ale to była łatwa zmiana w porównaniu do tego, że posiada ludzi, którzy się o niego martwią. Nadal nie przeminęła ta nowość, że ludzie uśmiechają się do niego i witają go miło, gdy mijał dzień, więc gdy nadeszło Halloween i wszyscy nauczyciele i uczniowie z ekscytacją mówili o wielkiej uczcie, Harry wiedział, że byłoby zarówno niewdzięcznie i niegrzecznie, gdyby powiedział, że nie chce iść. Nie chciał psuć wieczora ani profesorowi Snape’owi i reszcie Ślizgonów, ani też jego przyjaciołom z Gryffindoru, więc zdecydował, że najlepiej będzie zatrzymać swój problem dla siebie.

Oczywiście, było łatwiej to powiedzieć niż zrobić, gdy się miało nie jednego, ale dwóch najlepszych przyjaciół. Zaraz po Wielkiej Bitwie, Harry uznał Hermionę Granger za bliską przyjaciółkę. Na początku, Ron był trochę niepewny w stosunku do niej; mimo wszystko była zarówno dziewczyną i molem książkowym. Ale po nowinkach o jej rodzinie, był zbyt przestraszony, by powiedzieć jej, by spadała, a po tygodniu jej gotowości do pomocy w odrabianiu prac domowych, jak również jej sprytnych pomysłach na odpłacenie się bliźniakom za kawały, zdobyła swoje miejsce w sercu Rona, tak jak w Harry’ego.

- Co się dzieje, Harry? – zapytała podczas lunchu. – Wydajesz się być czymś rozproszony.

- Tak, kumplu – powtórzył za nią Ron, przestając nakładać więcej jedzenia. – Nie możesz się doczekać dzisiejszej Uczty?

- Nie – przyznał Harry. – Naprawdę nie mam ochoty iść.

Ron popatrzył na niego tak, jakby wyrosła mu kolejna głowa.

- Co! Czemu nie?

Harry odwrócił wzrok.

- Po prostu.

- Powiedziałeś o tym profesorowi Snape’owi albo profesor McGonagall? – zapytała Hermiona, jak zawsze praktyczna. – Może mógłbyś zostać usprawiedliwiony.

Harry zmarszczył nos.

- Nie chcę wszystkiego wyjaśniać. To znaczy, jaka różnica, czy tam jestem czy nie?

- Zostanie więcej dla nas! – zgodził się radośnie Ron, po czym spoważniał na widok twarzy Hermiony. – To znaczy, jeśli nie chcesz iść, kumplu, nie rozumiem, dlaczego miałoby to być takie złe. To nie jest tak, że omijasz zajęcia czy coś.

- Właśnie! – zgodził się Harry. – Więc myślisz, że mogę się o prostu wymigać?

Hermiona zmarszczyła brwi.

- Ja sądzę, że powinieneś spytać o pozwolenie. Co w tym trudnego?

Ron przewrócił oczami.

- Kurcze, Hermiono. Myślę, że masz pozwolenie, jeśli idziesz sikać do łazienki, po czym decydujesz, że musisz, AU!

- Ronaldzie Weasley, nie bądź wulgarny! – powiedziała Hermiona gwałtownie. – I to, że po prostu nie  próbuję wpadać w kłopoty, to nie jest powód, by się ze mnie śmiać.

- Okej, okej – powiedział pospiesznie Ron. – Uspokój się.

- Myślę, że po prostu pójdę do biblioteki zamiast na Ucztę – powiedział im Harry. – Nikogo więcej tam nie będzie, a łatwo jest się między regałami, więc pani Pince tego nie zauważy.

- Pójdę z tobą, Harry – zaoferowała się Hermiona. – Jeśli mam być szczera, to też nie oczekiwałam z niecierpliwością na Ucztę. Poza tym, będzie dużo słodyczy i cukierków, a moi rodzice zabiliby mnie, gdyby wiedzieli, że zjadłam tyle cukru.

Ron zbladł. Jak inni czystokrwiści, był teraz ogólnie przerażony myślą o dentystach, a w szczególności o rodzicach Hermiony.

- Niech nie będą na ciebie źli! – namawiał, panikując. – Idź do biblioteki, tak jak Harry. – Przerwał. – Eee, chyba też mógłbym iść – dodał ze smutkiem, grzebiąc w jedzeniu.

Harry wymienił z Hermioną skryte uśmieszki. Oboje wiedzieli, jak bardzo ich przyjaciel, „żołądek bez dna”, czekał z niecierpliwością na ucztę.

- O rany, kumplu, tak jakby chciałem, żebyś poszedł na ucztę i krył nas – powiedział Harry rozczarowanym tonem. – Znaczy, wiem, że to nie fair, że chcemy, żebyś szedł sam…

- Nie, nie! – powiedział Ron pośpiesznie. – W porządku. Pójdę.  Masz rację. Wyglądałoby to podejrzanie, gdyby brakowało nas wszystkich, ale w ten sposób, mogę sprawiać wrażenie, jakbyście tu byli.

I tak, tego wieczoru, Harry i Hermiona ukryli się w najbardziej oddalonym koncie biblioteki, pracując nad ich zadaniami – i robiąc dodatkowe notatki dla Rona, - podczas gdy ich przyjaciel wesoło napychał się z kolegami z Gryffindoru.

Snape zmarszczył brwi, rozglądając się po wypchanej Sali. Było bardziej szalenie niż zwykle, bo wiele dzieciaków było w wymyślnych strojach, a wszyscy dalej siedzieli jak popadnie wokół Sali, zamiast przy schludnym stole Domu. Starał się upewnić, że pierwszoroczne węże nie zajedzą się powodując jedzeniową śpiączkę – która zwykle kończyła się bólem żołądka i łzawą wizytą w szpitalu, - i że bachor Pottera nie wykorzysta święta, by napchać się czekoladowymi żabami.

Gdzie był ten mały drań? Z pewnością ten bałagan na głowie powinien być łatwy do wykrycia w tłumie? Gdzie – ach, dobrze, przynajmniej był tam Weasley i to ten odpowiedni. Snape dotarł do Rona i zerknął na lepką twarz bachora z dezaprobatą.

- Stracił pan chusteczkę, panie Weasley? – zapytał.

- Przepraszam, profesorze – Ron przełknął pospiesznie i oczyścił twarz, usuwając większość plam lukru.

- Wkrótce będziemy musieli zająć się pana manierami przy stole – obiecał Snape strasznie, po czym rozejrzał się po stole. – A gdzie pan Potter?

- Eee, myślę, że po prostu poszedł do toalety – powiedział Ron usłużnie. – Tam jest jego talerz – rzekł, wskazując na talerzyk, na którego połowie leżały lepkie bułeczki i kilka lizaków.

Snape westchnął i zwalczył chęć skonfiskowania słodyczy.

- Powiedz mu, że może zjeść to, co jest na talerzu, ale nic więcej! Zrozumiałeś?

- Tak jest. Skończ talerz. Nic więcej.

- Dziękuję – zmusił się, by być uprzejmym względem urwisa i odszedł z godnością. Jeszcze zanim wieczór się skończy, dzieciaki będą obijać się o ściany niczym chochliki, a Albus – wielki idiota, - był najgorszy.

- Lubisz lodowe myszki, Severusie? – dyrektor zaoferował jedną, gdy Snape zajął miejsce.

Snape spojrzał z góry na wyciągnięte smakołyki i powiedział najbardziej chłodnym głosem, jak tylko potrafił.

- Nie, dziękuję.

- Szkoda, że jego usposobienie nie zmieniło się wraz z wyglądem – wymamrotała Hooch dwa siedzenia dalej.

Snape grzecznie chwycił talerz leżący przed nim i zaoferował jej.

- Masz ochotę na karmelowe jabłka? – zachęcił.

- Oooch! Moje ulubione! – Hooch chwyciła najbliższe.

- Czy to nie one niemal wyrwały ci zęby w zeszłym roku? – zapytał Hagrid z ustami pełnymi puddingu o smaku toffi.

- MMMMffffMMMM! – jęknęła, a jej zęby głęboko osiadły w jabłku.

- O jejku, jejku – lamentował Snape. – Jak mogłem zapomnieć?

Hooch posłała mu wściekłe spojrzenie, ale była zbyt pochłonięta próbą wyrwania się z jabłka, by zrobić coś więcej. Jęknęła, odwracając się do Pomfrey i McGonagall po pomoc.

- To nie było zbyt miłe, mój chłopcze – powiedział Dumbledore z wyrzutem, sprawiając, że Severus poczuł się jak niegrzeczny jedenastolatek.

- Ona też nie była zbyt miła – mruknął buntowniczo, tym samym uszczelniając jego podobieństwo do jednego z pierwszorocznych. Oczy dyrektora zabłyszczały i po prostu wiedział, że wiekowy czarodziej zamierza powiedzieć coś obrzydliwie zdrowego.

- TROLL! TROLL JEST W LOCHACH! – Spanikowany krzyk Quirrella na szczęście przerwał małą homilię Dumbledore’a i w całym chaosie, sprawa karmelowego jabłka została szybko zapomniana.

Dumbledore szybko nakazał Opiekunom Domów, by odeskortowali uczniów do ich Wież, gdzie wzmocnione oddziały zatrzymają trolla czy inne niebezpieczne kreatury. Potem zespół będzie mógł się przegrupować i przeszukać zamek, póki troll nie zostanie złapany.

- Odeskortuję panią Pomfrey do Szpitala – powiedział Dumbledore Snape’owi, - a potem spotkam się z tobą i resztą Opiekunów tutaj. – Przerwał. – Jeśli troll jest w lochach, może twoi Ślizgoni powinni się schronić gdzie indziej?

- Wezmę ze sobą Hagrida. Z nami dwoma i moimi prefektami, wierzę, że będziemy w stanie dotrzeć bezpiecznie do wejścia, ale jeśli nie, pójdziemy okrężną drogą i umieszczę moich studentów z uczniami Filiusa. Co z… tym przedmiotem? Jest to z pewnością próba odwrócenia uwagi, by ktoś mógł do niego dotrzeć.

- Sprawdzę to – powiedziała cicho Minerva, podchodząc do mężczyzn. – Skoro troll jest w lochach, moi uczniowie raczej go nie spotkają.

Albus skinął głową, po czym poszedł zabrać medi-czarownicę do jej dobrze strzeżonych kwater. Snape dał Hagridowi i jego prefektom nakaz zebrania węży rocznikami w skoncentrowane pierścienie, z pierwszakami w najlepiej strzeżonym środku, zanim pospieszył, by sprawdzić Harry’ego.

Nie mógł znaleźć ani Harry’ego, ani Rona, ale złapał Percy’ego za rękaw.

- Widziałeś Pottera?

- Nie, proszę pana, ale pierwsza grupa uczniów już została skierowana do Wieży razem z połową drużyny Quidditcha. Gdy tylko dostarczę tam resztę, przeliczę wszystkich i upewnię się, że on i Ron są bezpieczni.

Snape tylko przytaknął i pospieszył z powrotem do swoich uczniów. Wiedział, że lepiej nie kwestionować opiekuńczego okresu Percy’ego. Chłopak się upewni, że jego podopieczni byli częścią grupy.

Z Hagridem, Flintem i Jones chroniącymi tył grupy i nim samym z przodu, Snape ruszył do Ślizgońskich dormitoriów. Nie napotkali nic na swojej drodze, nawet ducha, ale Snape nie mógł odpocząć póki ostatni uczeń, Flint, nie wejdzie przez portret.

- Wszyscy obecni i sprawdzeni, proszę pana – zgłosił prefekt. – Liczyliśmy głowy zanim wyszliśmy i nikt nie opuścił formacji.

- Dobrze. Razem z Jones przejdźcie się i uspokójcie wszystkich, zwłaszcza niższe roczniki. Zachęćcie ich do kontynuowania święta. Wrócę, jak tylko troll zostanie złapany, a zamek będzie bezpieczny. – Portret zamknął się za Flintem, a Snape dodał jeszcze jedną warstwę zaklęć obronnych.

- Chodź – powiedział do półolbrzyma. – Chcę sprawdzić co z Harrym, a potem dołączymy do pozostałych członków personelu.

Pospieszyli do Wieży Gryfonów, tylko by zobaczyć, że Gruba Dama trzęsie się w swoich ramach.

- Nie – krzyczała z furią. – Nie otworzę, póki wszystko nie będzie jasne!

- Otwórz się, ty cholerny, głupi portrecie! Wypuść mnie! – doszły do nich stłumione dźwięki z wnętrza dormitorium. – Przysięgam, że przeklnę cię tak, że ci farba odpadnie, jeśli nie OTWORZYSZ TYCH PIERDOLONYCH DRZWI!

- Dobra! – krzyknęła, obrażona. Po czym, gdy napotkała wzrok Snape’a, posłała mu bardzo nieprzyjemny uśmiech i otworzyła. Percy Weasley wypadł ze środka, spadając dokładnie w ramiona Snape’a. Mistrz Eliksirów z hukiem ustawił chłopaka na nogi.

- Myślałem, że twoja Opiekunka Domu rozmawiała z tobą na temat twojego języka, panie Weasley – zaczął Snape złowrogo.

- Oni zniknęli, profesorze! – przerwał mu Percy gorączkowo. – Ron, Harry i Hermiona. Nie ma ich. Nie ma ich w wieży i nikt nie wie, gdzie są!

Snape wydał z siebie serię przekleństw, które sprawiły, że Gruba Dama skuliła się ze strachu, zasłaniając uszy, podczas gdy Hagrid i Percy spojrzeli na niego ze zdumionym podziwem.

- Niech pan wraca do wieży, panie Weasley. Znajdę tych małych idiotów i niech Merlin ich broni, gdy to zrobię.

Percy przytaknął i odwrócił się by wrócić do portretu.

- Och, i panie Weasley. Pięć punktów od Gryffindoru za potworne słownictwo.

Percy zadławił się.

- Ale, profesorze, pan powiedział…

- Pięć punktów albo zafiukam do pana matki, panie Weasley. Pana wybór.

Prefekt przełknął.

- Pięć punktów brzmi bardzo rozsądnie, proszę pana. – Uciekł w portret, zanim jego honorowy wuj mógł zmienić zdanie.

Snape spojrzał wściekle na zamknięty portret, dodając warstwę ochronnych zaklęć, po czym mruknął:

- I dziesięć punktów  dla Gryffindoru za wybitną opiekę nad Domem. – Potem zabrał spojrzeniem szczerzącego się Hagrida i ruszył z powrotem do Wielkiej Sali i reszty profesorów.

CDN…

Komentarze mile widziane ;)