NDH - Rozdział 50

Snape nieobecnie sprawdzał testy i zastanawiał się, czy może zrobić coś jeszcze z Parkinsonówną. Była ponad połowa semestru, a dziewczyna wciąż pozostawała roztargniona. Jej oceny były marginesowe, a prefekci zauważyli, że choć starają się ją blisko obserwować, jest w stanie wślizgnąć się w jakąś ukrytą dziurę i jak dotąd nie udało im się jej zlokalizować. Zostawił instrukcje, że mają posłać ją do niego, gdy tylko następny raz się pojawi – to był moment, by zobaczyć, czy Poppy może znaleźć jakieś odpowiedzi.

Może psycho-uzdrowiciel, którego planował załatwić dla Harry’ego, mógł też przebadać Parkinson. Snape westchnął i zastanowił się, czy to on nie był odpowiedzialny za początkowe załamanie dwójki dzieci. Mimo wszystko, był za oboje odpowiedzialny, a dotychczas żaden pierwszak nie okazał trudności w dostosowaniu się do życia szkolnego.

Co jeszcze mógłby albo powinien zrobić? I dlaczego inni Opiekunowie wydawali się nie mieć takich problemów? Za mocno naciskał na swoje wężyki? Usłyszał trzask i uniósł wzrok.

- Harry?

Nie rozległ się odpowiadający krzyk, więc potrząsając głową, wrócił do papierów. Kiedy już myślał, że ma już wszystkie możliwe kombinacje złych odpowiedzi, jego uczniowie wyskakiwali z nowymi idiotyzmami. Dlaczego on sobie to robi? Inni Mistrzowie Eliksirów martwili się tylko o to, czy się nie wysadzą podczas eksperymentowania nad nowym eliksirem; nie musieli uważać na klasę umyślnie prostackich durni, którzy mogli wysadzić się albo otruć, nie mówiąc o pełnieniu roli rodzica dla pryszczatych, humorzastych stworów. Naprawdę musiał przemyśleć swoje plany na dalszą karierę.

Kolejny hałas sprawił, że uniósł ostro wzrok.

- Harry? Czy to ty?

Cisza.

Spojrzał na zegar i zmarszczył brwi. Bachor powinien wkrótce wrócić z Lasu. O tej porze roku, wcześniej się ściemniało, a z pewnością nawet Hagrid nie byłby głupi, by zostawać w Lesie z pierwszakiem po zachodzie słońca. Mimo że ta myśl wpłynęła do niego, jego umysł wypełniły obrazy mnóstwa mrocznych stworzeń, które w nocy kręciły się po lesie i byłyby bardzo szczęśliwe, mogąc przekąsić czarodziejskie dziecko.

Przez roztargnienie, niemal przegapił dziwaczny, oślizgły odgłos zza jego pleców. Podskoczył prosto, złapał za różdżkę, ale ciasne zwoje otoczyły go z tak zapierającą dech prędkością, że został uwięziony na krześle z ramionami przyszpilonymi do ciała, zanim mógł dokończyć swój ruch. Nie mógł nawet krzyknąć, ponieważ pasma natychmiast zacieśniły się tak mocno, że mógł tylko wziąć płytki oddech. Odwrócił głowę, starając się zobaczyć, co tak całkowicie go obezwładniło swoją oszałamiającą prędkością.

- Nooo, nooo, to ty jessssteś tym wiarołomnym zzzzdrajcą, którego mój pan kazzzał zzzzabić. Wolniutki.

Syczenie tuż przy jego uchu sprawiło, że jego serce niemal stanęło. Pamiętał ten dźwięk tak dobrze, choć ostatni raz słyszał go dekadę temu. Nagini, pomyślał gorączkowo, ale jak…?

Próbował sobie wyobrazić, jakie bezróżdżkowe zaklęcie mogłoby okazać się użyteczne, ale potem ogromny wąż opuścił swoją głowę i mężczyzna zadławił się, czując jak jej język muska jego tętnicę szyjną.

- Zzzzły szpieg – nuciła Nagini, lekko muskając kłami szybko pulsujące naczynie krwionośne. – Zzzginiesz w agonii za całe zzzzło, które uczyniłeś mojemu missssstrzowi.

Snape nie miał pojęcia, co wąż mówił, ale niskie syczenie w połączeniu z lekko drapiącymi go kłami jasno wskazywało, że nie była to wizyta towarzyska. Zamknął oczy, starając się nie wyobrażać sobie potwornego bólu, który spowoduje jej żrący jad.

Wiele razy obserwował, jak Nagini zabija na rozkaz Voldemorta, a zapamiętany wrzask agonii jej ofiar rozbrzmiewał głośno w jego uszach. Najwyraźniej Voldemort – albo przynajmniej jego pupil – nie byli tak daleko, jak miał nadzieję.

Ponieważ kły już bawiły się nad jego gardłem, Snape wiedział, że nie ma żadnego zaklęcia, które mogłoby mu pomóc.

Widział dość, by wiedzieć, że trucizna Nagini jest niesamowicie bolesna. Przy ugryzieniu w szyję, umrze szybko, ale nie na tyle, by oszczędzono mu okrutnego cierpienia. Przez moment przytłoczyła go panika i zaczął się szamotać, ale wąż jedynie zacieśnił swoje ciało, więc zamarł z niskim jękiem, kiedy poczuł się tak, jakby jego żebra się kruszyły.

Pewność nadchodzącej śmierci, co dziwne, pomogła mu opanować przerażenie. Naprawdę nigdy nie spodziewał się, że przeżyje Lily. Żałował tylko, że po tym wszystkim, co przeszedł, jego śmierć będzie tak bezsensowna: zamordowany w swoim własnym gabinecie, gdy – Merlinie dopomóż! – sprawdzał zadania domowe. Wolałby iść na bitwę, chętnie zabierając ze sobą paru śmierciożerców. To tyle, jeśli chodzi o jego świetne umiejętności pojedynkowania się. Po tym wszystkim, został zaskoczony przez węża i zamordowany bez użycia choćby jednego zaklęcia w swojej obronie.

Poświęcił myśl Harry’emu. Przynajmniej przekonał Dumbledore’a o nieodpowiedniości tych mugoli. Prawdopodobnie teraz Syriusz dostanie chłopca. Kundel kochał Harry’ego, ale czy będzie w stanie pokierować dzieciakiem przez niebezpieczeństwa, które stworzą Voldemort i jego śmierciożercy? Jego pojęciem strategii było udawanie skręcenia kostki, by zauważyła go jakaś atrakcyjna czarownica.

Mimo wszystko, w pewien sposób, może to i lepiej dla chłopca na dłuższą metę. Z Mrocznym Znakiem, Snape nigdy nie przeżyłby powrotu Voldemorta. Lepiej żeby umarł teraz, zanim chłopiec zbyt się przywiąże.

Zesztywniał odruchowo, sapnięcie wyrwało się z jego ust, gdy Nagini podrapała go nieco mocniej.

- Gdzie najpierw powinnam cię ugryźźźć, zdrajco? Może powinnam zatopić zęby w twoim oku i patrzeć, jak wylewa się z oczodołu, podczassss gdy będziesz wił się w agonii? Albo może powinnam cię tylko kolejny raz lekko śśścissssnąć… o tak?

Snape poczuł, że jego żebra trzeszczą, kiedy wąż zacisnął splot, a oddech został wypchnięty z jego płuc.

­- Mój misssstrz powiedział, że masz cierpieć, kłamco. Chciałbyśśś zobaczyć, jak to jest zostać zmiażdżonym na śśśśmierć? Może nieco cię zmiażdżę, a potem ugryzę, aż nie dojdziesz do sssiebie na tyle, by krzyczeć…

Krańce tego, co Snape widział, zaczęły szarzeć i błagał, by szybko stracił przytomność. A potem usłyszał jedyny odgłos, który był w stanie odciągnąć go od krawędzi.

- Tato? Wróciłem! Jednorożce były fantast… - Harry urwał z sapnięciem, zatrzymując się przed progiem gabinetu Snape’a.

- Wiej… - To nie do końca był krzyk, jakiego chciał Snape. Przez ilość powietrza pozostałego w jego płucach, był to zaledwie szept, ale tylko na tyle było go stać. Przynajmniej Nagini pozostawała owinięta wokół niego, a nie rzuciła się na chłopca, choć jej głowa była teraz skierowana w dzieciaka i wysuwała niebezpiecznie język, smakując powietrze.

Snape miał nadzieję, że Harry, choć ten jeden raz, zrobi rozsądną rzecz i albo ucieknie albo uderzy stworzenie klątwą wybuchającą. Oczywiście, on też wtedy umrze, ale już był martwy; jego wciąż bijące serce było tylko technicznym szczegółem. Nawet Flitwick, mistrz pojedynków, nie namierzyłby nieregularnie huśtającej się głowy Nagini, a cokolwiek innego dałoby Nagini czas na zabicie go, zanim rozpocznie się nowy atak. Mimo wszystko, była pupilkiem Voldemorta i była silna na swój sposób tak, jak on na swój.

Harry sapnął ze zdumieniem. Jego tata, szary na twarzy, zwisał w splotach ogromnego węża, który, z tego, jak to wyglądało, powoli miażdżył go na śmierć. Czerwone zadrapania wokół szyi jego taty, gdzie został odsunięty wysoki kołnierz, pokazały, że wąż bawi się z nim, grożąc ugryzieniem. Przez Harry’ego przebiegł grot zaborczej wściekłości.

- Hej! – krzyknął Harry z oburzeniem. – Co ty wyprawiasz? – Nawet nie zdał sobie sprawy z tego, że automatycznie przeszedł na wężomowę ani z tego, że jego różdżka już znajdowała się w jego dłoni.

Harry był całkowicie rozgniewany. Jak ten głupi wąż śmiał grozić jego tacie? Czy on nie był Wężousty? Wszystkie inne węże, z którymi wcześniej rozmawiał, były pod wrażeniem i pełne szacunku. Co było nie tak z tą okropną kreaturą? Nigdy wcześniej nie widział tak wielkiego węża – w porównaniu z nim boa z zoo wyglądał jak wstążeczka – ale nigdy wcześniej nie spotkał węża, którego by nie lubił. Był gotowy zrobić od tego wyjątek.

Cóż, wąż będzie jeszcze przepraszał, że zadarł z jego tatą! Raz na zawsze da mu lekcję.

- Odejdź od niego! – zrobił krok nieustraszenie. – Należy do mnie! Jak śmiesz atakować kogoś, kto jest mój? Rób, co kazałem!

Zaintrygowana Nagini ponownie spróbowała powietrze. Mały człowieczek nie pachniał znajomo, ale było w nim… coś… co przypominało jej mistrza. I z pewnością brzmiał jak Voldemort w gniewie.

- Powiedziałem, zostaw go! – krzyknął Harry, siny z wściekłości. – Jestem Wężousty i MASZ MNIE SŁUCHAĆ!

Nagini zawahała się. Odczuwała tego chłopca jak mistrza. Brzmiał jak on. Ale tak nie smakował. Dziki promień magii wystrzelił koło jej głowy i skuliła się ze strachu. Okej, to było bardzo podobne do jej mistrza, kiedy był wściekły. Prawda, wysłał ją, by zabiła zdrajcę, ale tak mocno, jak Nagini kochała swojego mistrza, musiała przyznać, że zgodność nie była jej mocną stroną. Była więcej niż jedna okazja, kiedy na jednym spotkaniu ulubiony śmierciożerca, na kolejnym był jej obiadem.

I nie można było zaprzeczyć, że ten czarodziej brzmiał jak jej mistrz w swojej zaborczości, nie wspominając o tym, że mówił w wężomowie z tą samą odmianą i czuła pewną zażyłość, która promieniowała od niego, zwłaszcza teraz, gdy jego gniew eksplodował na zewnątrz.

Zawahanie węża, w połączeniu z rosnącą bladością jego taty, było kroplą przepełniającą czarę. Przypadkowa magia Harry’ego, być może wywołana albo wzmocniona z horkruksowym połączeniem z pupilem Voldemorta, zaatakowała w postaci płomienia oślepiającego światła, zmierzając w stronę węża.

Zrobił to. Jej mistrz wyraźnie ponownie to rozważył. Nagini uciekła, oszołomiona i oślepiona.

Snape upadł do tyłu na krzesło, łapiąc powietrze, kiedy wąż odwinął się z nawet większą szybkością, niż się pojawił, by go schwytać. Jego oczy w jakiś sposób były mniej oślepione od światła, ponieważ zaklęcie nie było skierowane na niego, ale mimo to, ledwie zdołał dostrzec, jak ogon węża znika przez drzwi na korytarzu.

Harry, przygotowany po drugiej stronie drzwi, krzyknął coś w wężomowie, a potem – Nie! Nie! Zidiociały dzieciak! – bezzwłocznie pobiegł za wężem.

Snape wstał chwiejnie na nogi i, wykorzystując biurko i ściany jako podparcie, ruszył za małym gamoniem, zdeterminowany, by udusić bachora, gdy tylko dostanie go w swoje ręce.

^^^

Hagrid myszkował po ciemnym korytarzu lochów z kuszą w gotowości. Po tym, jak podrzucił Harry’ego pod drzwi zamku, został zaalarmowany, gdy odkrył dziurę w osłonach budynku i sygnał, że jakieś mroczne stworzenie niedawno wślizgnęło się do środka. Był w stanie wytropić je do lochów, ale tam je zgubił… do momentu, gdy wielki wąż wywinął się zza rogu i stuknął w niego z rozpędu.

Hagrid uderzył głową o ścianę na tyle mocno, by zobaczyć gwiazdy i tylko nieznacznie uświadomił sobie małą postaci, depczącą bezceremonialnie po jego plecach w pogoni za wężem. Zanim oczyściło mu się w głowie na tyle, by być świadomym otoczenia, Hagrid dostrzegł profesora Snape’a, wyglądającego na półumarłego, który starał się przejść przez korytarz, więc pobiegł mu pomóc.

Harry biegł za wężem, zdeterminowany, by ukarać stworzenie, które było na tyle głupie, by zaatakować jego tatę. Krzykliwe portrety pomogły mu ustalić, którą drogą popełzła, gdy nagle wpadł na bladych na twarzach Rona i Hermionę, kulących się za bezpieczną zbroją.

- Widzieliście wielkiego węża? – zapytał.

- Kurcze! Mało powiedziane! – sapnął Ron. – Zapomnij o pająkach – to węże są straszniejsze niż cokolwiek innego!

- Którędy poszła?

Hermiona chwyciła go za ramię.

- Nie możesz chcieć za nim iść!

- Niemal zjadł mojego tatę i zamierzam dać mu nauczkę – warknął, brzmiąc wybitnie jak Snape.

Hermiona i Ron wymienili spojrzenia, po czym Ron wzruszył ramionami.

- Co trzy różdżki to nie jedna – zauważył filozoficznie.

- Och, po prostu wiem, że to zły pomysł – powiedziała nieszczęśliwie Hermiona, ale też wyciągnęła różdżkę i podążyła za chłopakami.

- Weszła tam? – powiedział z niedowierzaniem Harry, wskazując na w pół otwarte drzwi.

Ron tylko skinął głową.

- Ale nie możemy tam wejść! – powiedział zgorszony Harry. – Znaczy, to dziewczęca łazienka!

Hermiona przewróciła oczami z rozdrażnieniem.

- Och, na miłość boską! Chciałeś stawić czoła wężowi o długości pięćdziesięciu stóp, ale nie wejdziesz do damskiej łazienki? – Przepchnęła na bok tamtą dwójkę i ostrożnie weszła do środka.

Chłopcy podążyli za nią z zakłopotaniem.

- Eeeeeeee! – krzyknął na nich przenikliwy, dudniący głos i cała trójka podskoczyła, unosząc różdżki, by wycelować w źródło hałasu. – Nie ośmielajcie się mnie przekląć! Już jestem martwa! – skarcił duch. – Co jest nie tak z wami wszystkimi? Najpierw przychodzi tu ciągle ta irytująca dziewczyna, potem jakiś ogromny wąż, a teraz dwóch chłopców i…

- Gdzie jest wąż? – zapytał Harry, razem z pozostałą dwójką rozglądając się po toalecie w poszukiwaniu węża.

Marta posłała mu rozdrażnione spojrzenie.

- Jesteś niewychowany, wiesz o tym?

- Chcesz, żeby wąż wrócił? – odparował.

- Och, niech będzie – poddała się Marta z prychnięciem. – Syknął coś w tamtą stronę i otworzyła się wielka dziura, a potem zniknął na dole.

Dzieci podążyły do wskazanego przez Martę miejsca, a Harry szybko zauważył rzeźbione węże.

- Czy wpuściliście wielkiego węża do jakiegoś sekretnego przejścia? – zapytał, ignorując zszokowane sapnięcie Rona i zaskoczony wyraz twarzy Hermiony.

- Wężousty! Witaj, Wężousty! – wykrzyknęły węże. – Tak, wpuściliśmy węża do Komnaty. Zechcesz za nim podążyć?

- Eee, okej… - Gniew Harry’ego ostygł, gdy zdał sobie sprawę, że pójście za wężem do jego kryjówki było prawdopodobnie złym pomysłem, ale zorientował się, że to przynajmniej było warte wiedzy, gdzie wąż zniknął.

Chwilę później, ściana przed nimi zmieniła się w otwartą dziurę i trójka pierwszorocznych zerknęła w mrok.

- Wow – skomentował Ron. – Nie zamierzasz tam schodzić, kumplu?

- Nie, pewnie że nie zamierza! – powiedziała ostro Hermiona. – Harry, musimy znaleźć jakiegoś profesora, zanim pójdziemy o krok dalej.

Harry zawahał się. Wiedział, że Hermiona ma prawdopodobnie rację, ale…

- Twój tata zabije nas, jeśli pójdziemy sami na dół – zauważył Ron. – I naprawdę nie chcę znowu dostać lani.

Harry westchnął i skapitulował. Wiedział, że Ron zdecydowanie ma rację i zaczął mieć poczucie winy, że pobiegł za wężem, zamiast upewnić się, że z jego tatą wszystko jest w porządku albo wezwać panią Pomfrey.

- Chyba tak… - powiedział, robiąc ostatni długi krok, by spojrzeć w ciemność przed nim.

Moment później, silna dłoń chwyciła go za tył szaty i odciągnęła do tyłu, a potem gwałtowny klaps wylądował na jego tyłku.

- Au! – pisnął, zdając sobie sprawę, że to samo stało się Ronowi i Hermionie.

Serce Snape’a niemal się zatrzymało, gdy wszedł do toalety i zobaczył trójkę małych kretynów, stojących niewinnie nad smolisto czarną otchłanią. Dzięki temu, że Hagrid niemal niósł go przez korytarze, nieco wrócił do siebie, zanim wyśledził dzieciaki w łazience Jęczącej Marty. Otworzył drzwi i ujrzał spektakl tylko odrobinę mniej przerażający niż pysk Nagini unoszący się tuż przed jego twarzą.

Sekundę później, odciągnął całą trójkę i wymierzył tubalny klaps w ich tyłki. Ron krzyknął, Hermiona pisnęła, podczas gdy Harry – jak można się było spodziewać – zaprotestował.

- Nie zamierzaliśmy tam schodzić, tato! – powiedział urażonym tonem, starając się brzmieć tak, jakby ten pomysł nigdy nie przyszedł mu do głowy.

- A co byście zrobili, gdyby Nagini wyłoniła się z ciemności i pociągnęła któregoś z was w dół? – zapytał z wściekłością Snape.

- Och. – Harry wymienił z pozostałą dwójką spojrzenia pełne poczucia winy. – Nie pomyśleliśmy o tym – przyznał potulnie.

- Przepraszam, wujku Sev – powiedział Ron, pocierając tyłek.

- Tak, przepraszamy, profesorze – powtórzyła automatycznie Hermiona, wciąż oszołomiona tym, że dostała klapsa. (Pocieszyła się myślą, że to oznaczało, że profesor raczej nie umieści o tym notki w ich trwałych dokumentach.)

Hagrid spojrzał w otwór z napiętą i gotową kuszą.

- Nic tam w dole nie widzę, profesorze! – zawołał. – Ale wygląda na to, że ten tunel może się ciągnąć dość daleko…

- Węże, które otwierały przejście powiedziały, że prowadzi do jakiegoś miejsca zwanego Komnatą – zgłosił się Harry, starając się być pomocny.

Snape spojrzał na Martę.

- Łaskawie sprowadź tutaj natychmiast dyrektora.

Marta nadąsała się.

- Och, w porządku – powiedziała ponuro.

- Jesteście ranni? – zapytał Snape, zwracając się do dzieci.

Potrząsnęli głowami, wiedząc, że lepiej nie wspominać o ich mrowiących tyłkach, a Harry przypomniał sobie, jak okropnie jego tata wyglądał, gdy wrócił do ich pokoi.

- A tobie nic nie jest, tato? Ten głupi wąż cię nie zranił, prawda?

- Zna go pan, profesorze? Nazwał go pan Nagini, prawda? – Jak zwykle, panna wiem-to-wszystko wyłapała to, co uciekło uwadze chłopaka.

- Tak. Należy do Sami Wiecie Kogo.

- Znaczy, że to wąż Voldesnorta? – wykrzyknął Harry. – Nic dziwnego, że była tak niegrzeczna!

Tymczasem, głęboko w Komnacie, Nagini odkryła, że jej problem znajduje się z dala od niej. Wciąż była oślepiona przez magię Harry’ego, ale była w stanie całkiem dobrze poruszać się przy pomocy smaku i węchu. Kierowała się przez zakurzone korytarze, ruszając do Komnaty, o której powiedział jej mistrz, zanim wysłał ją do zamku. Nagle zaczęła węszyć, wyczuwając bardziej ludzkie ciało. Ale jej mistrz powiedział, że Komnata będzie opuszczona!

Prześlizgnęła się bliżej i odkryła kolejnego małego człowieczka, tylko że ten wydawał się spać.

- Kim jesteś? – zapytał znajomy głos.

- Mistrzu? – Nagini niewidocznie odwróciła głowę, starając się namierzyć dźwięk. Nie mogła wyczuć nikogo więcej, oprócz osoby nieprzytomnej, leżącej przed nią.

- Mogę być twoim mistrzem – zgodził się głos. – Kim jesteś?

- Mam już mistrza… brzmi, jak ty… - Nagini z minuty na minutę była coraz bardziej zdezorientowana.

- Hymm. Może znasz starszego mnie. Jestem…

Przerwał im toczący się kamień, a potem dołączył do nich nowy głos.

- Czuję krew. Kto naruszył moją Komnatę?

- Uspokój się, wielkoludzie – rozkazał głos jej mistrza. – To tylko pokrewny duch. Ten wąż szuka mistrza, a ja…

- Nie! Ja jestem twoim chowańcem! Nie jakimś słabym i żałosnym robaczkiem! – ryknął nowy głos w gniewie.

Nagini sapnęła z oburzeniem.

- Robaczkiem? Jak śmiesz! Zabiję cię za twoją arogancję! Wiedz, że ja jestem chowańcem Lorda Voldemorta, największego Czarnego Pana…!

- Czekajcie… ja jestem Lor… - czarodziej próbował przemówić, ale został uciszony.

- Nie! Ja jestem chowańcem Dziedzica Slytherina, Lorda Voldemorta! – zawyło drugie stworzenie, a dźwięk przemieszczających kamieni powiedział Nagini, że poruszało się ono do przodu.

Gwałtownie Nagini przemyślała swoją strategię. Była ślepa, w obcym otoczeniu, a sądząc po dźwiękach drugiego zwierzęcia, było ono wielkie. Nigdy nie spotkała większego węża ani bardziej potężnego niż ona sama, ale coś było nie tak. Nowe stworzenie również utrzymywało, że jest zwierzęciem Voldemorta, a podczas gdy mogła słyszeć głos jej mistrza, nie mogła wyczuć ani jego obecności, ani też on wydawał się jej nie rozpoznawać.

- Hej, tato – Harry spojrzał na wejście do Komnaty, skąd dochodziły stłumione głosy. – Myślę, że wąż Voldesnorta właśnie się z kimś kłóci.

Snape zmusił się do tego, by się na niego nie gapić.

- Myśli, że jest tam ktoś żywy?

Harry wzruszył ramionami.

- Nie wiem, czy to jest ktoś, czy coś. – Nastawił uszu. – To brzmi jak ten głos.

- Jaki głos? – zapytał Snape.

- No wiesz. Ten śmieszny głos, o którym ci mówiłem. Ten, który słyszę, gdy nie robię dobrze tych ćwiczeń. Oooch! – Uwaga skupiła się ostro na Komnacie. – To musiało obleć!

Snape zagapił się na niego. Głos był prawdziwy? Chłopiec nie miał halucynacji, tylko słyszał jakieś mroczne stworzenie, ukryte głęboko w zamku?

- Co to jest, Harry? – zapytała Hermiona. – Ja słyszę tylko jakieś syczenie.

Zrozumienie uderzyło w Snape’a jak kubeł zimnej wody.

- Ten głos słyszałeś? – zapytał z wściekłością Harry’ego. – Dlaczego nigdy nie wspomniałeś, że mówi w wężomowie?

Harry wyglądał na zamyślonego.

- Hej, myślę, że masz rację, tato. Nigdy wcześniej tego nie zauważyłem.

Snape zwalczył chęć uduszenia dzieciaka. A spędził tyle bezsennych nocy przez „halucynacje” chłopaka!

- Wujku Sev, Harry naprawdę jest wężousty? – Ron przełknął ślinę, wyglądając na nieco chorego.

Snape posłał chłopcu ostre spojrzenie.

- Tak i oczekuję, że zachowa pan tą wiedzę dla siebie, panie Weasley.

Ron ponownie przełknął ciężko i skinął głową.

- Och, wow! Tato! Myślę, że oni naprawdę walczą! Zaczęli się nawzajem obrażać i zabawny głos nazwał Naguni robaczkiem i naprawdę się wściekła. Zaczęli się sprzeczać, kto jest prawdziwym zwierzątkiem starego Voldesnorta, a ktoś inny tam na dole starał się ich uspokoić, mówiąc, że oboje nimi są, ale sądzę, że nie miał wiele szczęścia. Och! Dziwny głos właśnie nazwał ją bardzo brzydko i Naguni powiedziała – ooooch! – Harry był pod wrażeniem. – Nawet nie jestem pewny, co to słowo znaczy, ale inny głos jest naprawdę… uch, och! – Mrożący krew w żyłach krzyk odbił się po Komnacie i wszyscy obecni podskoczyli zszokowani. – Um, myślę, że Naguni właśnie została zjedzona – ogłosił Harry, nieco zielony na twarzy.

- Severusie, co się… - Dumbledore przebiegł przez drzwi do łazienki i zatrzymał się gwałtownie, wpatrując w dziurę. – Komnata Tajemnic! Słyszałem pogłoski…

- Dyrektorze! – Czwórka głosów zaczęła mówić jednocześnie, podczas gdy Hagrid tylko wzruszył ramionami i uchwycił mocniej napiętą kuszę.

- Cisza! – Klasowy ryk Snape’a uciszył dzieci, które skurczyły się na wściekły ton. – Ma być spokój – rozkazał im głosem, który nie znosił sprzeciwu, więc natychmiast pokiwali głowami. – Niedawno, zostałem zaatakowany w kwaterach przez chowańca Voldemorta, Nagini – wyjaśnił zwięźle. – Przerwał jej pan Potter, który zdołał odciągnąć ją i uciekła tutaj. Te zidiociałe dzieciaki uznały za stosowne za nią podążyć, a właśnie słyszeliśmy, że jest zaangażowana w walkę z innym stworzeniem, które zamieszkuje rzekomą Komnatę, podczas gdy jakaś trzecia osoba próbowała interweniować. – Snape ostrożnie zatuszował zdolności Harry’ego do wężom owy. Harry posłał mu zaskoczone spojrzenie, ale Snape miał nadzieję, że półolbrzym będzie trzymał buzię na kłódkę, chyba że Dumbledore zada konkretne pytanie. Wtedy, jak wszyscy wiedzieli, gigant natychmiast wszystko wyjawi, nie ważne, czy zamierzał to zrobić, czy nie.

 Dumbledore milczał, ale widać było, że myśli o czymś wściekle.

- Długo miałem podejrzenia… - powiedział, bardziej do siebie, niż kogoś, kto słuchał. Potem raz skinął głową decydująco. – Severusie, podczas gdy najbardziej bym chciał zamknąć Komnatę, podejrzewam, że najpierw musimy znaleźć to, co kryje się pod nami. Dzieci, chcę, żebyście dla mnie przyprowadzili resztę Opiekunów Domów. Musicie im powiedzieć, że bez względu na okoliczności, nie mogą wejść do tego pomieszczenia bez podejmowania odpowiednich środków ostrożności. Panie Potter, proszę wyjaśnić profesor McGonagall, że musi użyć specjalnych okularów, o których kiedyś mówiliśmy. Ona zrozumie. – Harry i reszta skinęli głowami i wybiegli. – Hagridzie, my pójdziemy przodem… jeśli jesteś gotowy?

- Oczywiście, panie psorze! – powiedział Hagrid stanowczo, podnosząc kuszę.

- Albusie, ja powinienem ci towarzyszyć…! – zaprotestował Snape.

- Nie, mój chłopcze. Potrzebuję cię tu na górze, w przypadku, gdyby to stworzenie , którego się tam spodziewam, zdołałoby minąć mnie i zagrozić szkole.

- A co oczekujesz się znaleźć? – nacisnął Snape.

Dumbledore spojrzał na niego ponuro.

- Chowańca Salazara Slytherina.

Oczy Hagrida rozszerzyły się.

- Jego chowańca! Był nim bazyliszek!

- Tak. – Dumbledore skinął głową. – Oboje wiemy, że Aragog nie był odpowiedzialny za śmierć Marty, Hagridzie. Jesteś gotów zmierzyć się ze stworzeniem, jakie tam uważam, że jest?

Hagrid skinął stanowczo głową.

Dumbledore machnął różdżką i w jego dłoni pojawiły się dwie pary dziwnie wyglądających okularów.

- Proszę. Załóż je albo jedno spojrzenie i zginiesz. Severusie – odwrócił się do Mistrza Eliksirów. – Nie mam wolnej pary. Użyj proszę luster wzdłuż ściany, by obserwować. Jeśli zobaczysz jakikolwiek ruch w odbiciu i nie usłyszysz, że ja albo Hagrid cię wołamy, wyjdź natychmiast i zabezpiecz drzwi, jak najmocniej potrafisz. Mam nadzieję, że wkrótce pojawią się tu nauczyciele, by ci pomóc, a Minerva ma własną parę ochronnych okularów.

Snape skinął głową, ściskając mocno różdżkę.

Hagrid i Dumbledore założyli okulary i ruszyli do Komnaty. Snape obserwował ich w lustrze, czekając z napięciem.

Przez długi czas była cisza, a potem wszystko zdawało się wydarzyć w jednym momencie. Snape usłyszał stłumione głosy, potem krzyk i nieludzkie wrzaski. Kilka chwil później, usłyszał, jak Hagrid krzyczy na niego z daleka pod nim.

- Severusie, pomóż mi! Severusie! Pospiesz się… ze mną jest uczennica!

Snape natychmiast opuścił swój posterunek przy lustrze i pobiegł do otworu. Zobaczył olbrzyma z małą dziewczynką kołyszącą się w jego ramionach i uniósł ich do góry szybkim zaklęciem lewitującym.

- Wezwiesz Poppy? – wydyszał Hagrid, gdy tylko stanął z powrotem w łazience. – Nie wygląda dobrze, a nie wiem wiele o leczeniu ludzi.

Snape ledwie zauważył uśpiona, blada twarz należy do Pansy Parkinson, zanim wysłał patronusa do Poppy.

- Co się stało? – zapytał.

Hagrid zadrżał.

- Czarna magia. Bardzo czarna – mruknął.

- Severusie, byłbym wdzięczny za twoją pomoc, mój chłopcze! – Słowa Dumbledore’a były spokojne, ale w jego głosie było pewne napięcie, więc Snape pobiegł z powrotem do otworu i pomógł starszemu czarodziejowi wydostać się z Komnaty. – Byłoby najlepiej, gdybyśmy szybko wyszli, panowie. – Mówiąc to dyrektor nakierował potężną wiązkę magii w dół Komnaty, a Snape i Hagrid nie marnowali czasu, biegnąc do drzwi. Nawet Marta poleciała za nimi.

Gdy tylko przekroczyli próg, Albus rzucił całkowicie potężne zaklęcie zamykające i ochronne na drzwi łazienki. Kilka sekund później usłyszeli mocny szum w pomieszczeniu i czarodzieje – oraz duch – cofnęli się mimowolnie do tyłu.

- Co to było? – zapytał Snape.

- Szatańska pożoga – odpowiedział krótko Albus. – A teraz dajcie mi chwilkę, muszę coś zmienić… - Zamknął oczy, a sekundę później, w miejscu poprzednich drzwi pojawiła się solidna ściana.

Snape zamrugał.

- Dyrektorze…

- Szatańska pożoga wkrótce się wypali, mój chłopcze, ale nie widzę powodu, by ryzykować.

- Co się stało tam na dole? – zapytał Snape. – Dlaczego rzuciłeś pożogę? Czy Nagini była na dole?

Dumbledore nagle zaczął wyglądać na swój wieki.

- Gorzej, Severusie. Dużo gorzej.

Wtedy nadbiegł Poppy i zaczęła rzucać zaklęcia diagnozujące, zanim choćby spojrzała na nieprzytomne dziecko.

- Do ambulatorium, szybko! – rozkazała Hagridowi.

- Idź, sprawdź, co z twoją uczennicą – powiedział Dumbledore Snape’owi z lakonicznym uśmiechem i odrobiną iskierek w oczach. – Przypuszczam, że wkrótce przyjdą pozostali Opiekunowie, a wyjaśnię wam wszystko dziś wieczorem.

Snape skinął głową i podążył za Poppy.

CDN…

Z uwagi na fakt, że w sobotę przeprowadzam się do akademika i oficjalnie rozpoczynam studia, rozdziały tłumaczeń nie będą się pojawiać tak systematycznie jak w wakacje. Sami rozumiecie, nauka -_- Ale nie martwcie się, postaram się dodawać choć jedno tłumaczenie tygodniowo i mam nadzieję powrócić do pisania PDP, więc może niektórzy się ucieszą ;)