KCL - Część 9

Przeszli koło Puszka, grając na flecie, który Hagrid dał Harry’emu. Pokonali Diabelskie Sidła i otworzyli drzwi za pomocą zaczarowanego klucza. Przeszli przez mecz szachowy, ale musieli zostawić za sobą Rona. Hermiona zdołała rozwiązać zagadkę eliksirów Snape’a.

- Harry – powiedziała, podając mu najmniejszą butelkę. – Będziesz ostrożny, prawda?

Harry zdecydowanie pokiwał głową.

Zawahała się.

- Harry, jesteś świetnym czarodziejem, wiesz? I jeśli dasz mu trochę czasu, jestem pewna, że twój ojciec też to zobaczy.

Harry spuścił wzrok, zanim powiedział:

- Idź, Hermiono, zanim ja pójdę dalej.

Jeszcze raz go przytuliła, po czym przełknęła eliksir, który ma ją zabrać z powrotem do Rona i odeszła.

Kiedy była już bezpieczna, przez chwilę trzymał swoją butelkę w dłoni, po czym przełknął eliksir i przeszedł przez czarne płomienie. Quirrell stał przed Zwierciadłem Ain Eingarp.

- Potter – powiedział. – Wiedziałem, że się tu spotkamy.

Machnął różdżką, a liny wystrzeliły z nikąd, wiążąc ciasno Harry’ego. Harry walczył z linami, desperacko próbując się uwolnić.

- Nie ma sensu walczyć, Potter – Quirrell uśmiechnął się ironicznie i odwrócił się z powrotem do lustra. – Widzę, jak trzymam kamień, ale nie wiem, jak go zdobyć – wymamrotał Quirrell.

- Skąd wiedziałeś, że tu będę – zawołał Harry, rozpaczliwie grając na zwłokę.

- Nie jestem głupcem, Potter. Wiedziałem, że mnie podejrzewasz. Byłem całkiem zaskoczony, że nie założyłeś naturalnie, że to Snape próbuje ukraść kamień, ale potem zdałem sobie sprawę z tego, że macie jakąś specjalną relację. Snape zawsze cię ratował, kiedy byłem bliski zabicia cę.

- Wiedziałem, że to ty próbujesz mnie zabić!

- Tak, Potter. Podejrzewam, że mogłem być bardziej subtelny, ale tak mnie kusiło, żeby się ciebie pozbyć.

- Dlaczego? – zapytał Harry, wciąż przeciągając.

- Z pewnością już to zrozumiałeś. Robiłem to dla mojego mistrza. A teraz siedź cicho, Potter i pozwól mi się skoncentrować.

- Użyj chłopaka – doszedł do niego głos, pochodzący z jakiegoś miejsca komnaty.

Blizna Harry’ego zaswędziała bólem. Rozejrzał się zaskoczony, ale zanim mógł zrozumieć sytuację, opinające go liny rozwiązały się i został pchnięty w stronę lustra.

- Co widzisz, chłopcze? – zapytał z niecierpliwością Quirrell.

Harry spojrzał w lustro i zobaczył takie same odbicie, jak za pierwszym razem, gdy spojrzał w Zwierciadło. Za nim stał ojciec.

- Widzę, jak gram w Quidditcha – powiedział w końcu Quirrellowi.

- Kłamie – rozległ się szept, – ale on nie będzie w stanie dać nam kamień, nie. Chłopiec jest głupcem. Pozwól mi go zobaczyć, twarzą w twarz.

Harry patrzył z przerażeniem, jak Quirrell zdejmuje turban i ujawnia twarz…

- Voldemort – wyszeptał Harry.

- Tak, Potter. Widzisz, co mi zrobiłeś? Ale to nie ważne. Wkrótce będę miał to, czego szukam i gdy tylko cię zniszczę, nikt mi już nie przeszkodzi. Właściwie to nie mam teraz z ciebie żadnego pożytku bez kamienia.

Harry sapnął i zaczął cofać się o kilka kroków.

- Quirrell – nakazał Voldemort. – Zabij g…

- Mój panie!

Harry odwrócił głowę i z poczuciem ulgi zobaczył czarno odzianą postać swojego ojca przy wyjściu, idącego w ich stronę.

^^^

Severus wszedł do komnaty w momencie, gdy Voldemort zaczął mówić temu głupcowi Quirrellowi, by zabił Harry’ego. Poczuł ucisk w piersi na te słowa i zanim mógł wymyślić plan wejścia, krzyknął:

- Mój panie!

Voldemort natychmiast skierował swoją uwagę na Severusa i ironiczny uśmiech pojawił się na jego twarzy.

- Ach, Severus. Miło, że do nas dołączyłeś.

- Mój panie, wróciłeś – powiedział Severus. – Wszyscy przypuszczaliśmy, że odszedłeś. Ale to nasza głupota, że w to wierzyliśmy.

- Zgadzam się, Severusie – powiedział cicho Voldemort. – Przez te wszystkie lata spodziewałem się, że chociaż jeden z moich najwierniejszych wyznawców zda sobie sprawę, że tak naprawdę mogłem nie odejść, ale nie było śladu po żadnym z moich śmierciożerców.

- Wybacz mi, panie – powiedział Severus. Przeszedł przed Harry’ego do Voldemorta, skutecznie blokując widok chłopca.

- Naprawdę wciąż jestem twoim mistrzem, Severusie? Czy służysz teraz komuś innemu? – powiedział Voldemort. – Może Dumbledore’owi?

- Mój panie, służyłem mu tylko na twój rozkaz. Tylko tobie jestem lojalny – powiedział Severus podniosłym tonem. Przesunął się lekko na prawo, próbując poprowadzić za sobą chłopca, żeby znalazł się przed wyjściem.

- Nie kłam, Severusie. Obserwowałem cię tego roku. Jesteś lojalny Dumbledore’owi.

- Zapewniam cię, mój panie…

- Masz także słabość do chłopca, który przeżył. Teraz odwracasz moją uwagę od niego. W końcu jest twoim synem. Tak, Severusie, wiem o tym. Byłem całkiem zaskoczony, póki nie przypomniałem sobie o tobie i tej szlamie. Czyż nie prosiłeś mnie o jej życie w zamian za jej syna? – zachichotał Voldemort.

Severus wyciągnął różdżkę, wiedząc, że oszustwo było nieskuteczne.

- Uciekaj, Harry! Teraz! – powiedział, strzelając zaklęciem w Quirrella, który uniknął go.

Choć raz Harry zdecydował się go posłuchać i pobiegł w stronę wyjścia.

- Zabij oboje! – krzyknął Voldemort.

Quirrell strzelił zaklęciem ponad głową Severusa i wzdłuż krawędzi pomieszczenia pojawiły się płomienie, blokując drogę. Severus natychmiast rzucił zaklęcie za zaklęciem w Quirrella, desperacko próbując kupić Harry’emu trochę czasu na ucieczkę. Jedno z zaklęć w końcu trafiło Quirrella, tymczasowo go unieszkodliwiając i pozwalając na ugaszenie płomieni.

Voldemort szybko skorzystał z jego rozproszenia.

- Użyj znaku! Dostaniemy chłopaka później – syknął do Quirrella.

Quirrell podciągnął rękawy, odsłaniając ciemny Mroczny Znak na przedramieniu. Docisnął do niego palec i natychmiast znak na ramieniu Severusa zaczął palić. Zgiął się z bólu, chwytając się za znak.

- Teraz umrzesz, Snape – powiedział cicho Voldemort, – i to będzie przykładem dla tych, którzy mają odwagę się mi sprzeciwić.

^^^

Gdy tylko zaklęcie Snape’a rozproszyło płomienie przy wyjściu, Harry pobiegł w jego stronę. Już miał dojść do drzwi, kiedy usłyszał krzyk bólu ojca. Odwrócił się i zobaczył trzymającego się z bólu za przedramię Snape’a na ziemi, tuż przed stopami Quirrella. Zamierzali go zabić!

Nie zatrzymując się, by pomyśleć, Harry wrócił biegiem i opadł na ziemię koło Snape’a.

- Potter, co ty wyrabiasz? Kazałem ci wyjść! – Snape czuł zbyt wielki ból, by jego słowa były wystarczająco mocne.

- Nie zostawię cię – powiedział Harry z determinacją.

- Jak dobrze się składa – powiedział Voldemort. – Chłopak może umrzeć ze swoim ojcem. Już zabiłem twoją matkę tuż pod twoim nosem, Harry Potterze. Jak ona błagała o litość. Jesteś gotowy zobaczyć również śmierć swojego ojca?

Harry uniósł na niego wzrok.

- Jesteś kłamcą! Nie zabijesz go! Nie pozwolę ci!

- Dlaczego on cię obchodzi? – zapytał Voldemort. – Brzydzi się tobą. Nigdy nie zaakceptuje cię jako swojego syna.

Harry spojrzał na ojca i instynktownie chwycił go za ramię, gdzie płonął Mroczny Znak i przycisnął do niego dłoń, by pomóc zmniejszyć ból.

W momencie, gdy dotknął znaku Snape’a, Snape i Quirrell zaczęli krzyczeć. Blizna Harry’ego zaczęła boleć, więc szybko odsunął rękę. Znak na ramieniu Quirrella dymił.

- Panie, co się dzieje? – zapytał Quirrell z przerażeniem.

- To nie ma znaczenia, głupcze! Zabij Snape’a!

Quirrell przycisnął rękę do Mrocznego Znaku, choć wydawało się, że poważnie go boli. Harry spojrzał na swoje dłonie i bez myślenia, ponownie chwycił ramię Snape’a. Tym razem było oczywiste, że Quirrell cierpi. Jego ramię zaczęło się palić i mimo że znak Snape’a stawał się coraz cieplejszy, Harry nie puszczał. Snape zdawał się zemdleć, ponieważ już dłużej nie drżał w agonii. Harry miał tylko nadzieję, że nic mu nie będzie.

Quirrell wył, płonąc, a Harry czuł, że jego własna blizna niemal eksploduje z bólu.

- Zabij go! – krzyczał Voldemort.

Powieki Harry’ego stawały się coraz cięższe, a w głowie mógł słyszeć wrzeszczący głos. Sądził, że usłyszał dźwięk nowych stóp, wchodzących do komnaty i zaklęcia, którego nie zdołał dostrzec, a potem odpłynął w nieświadomość.

Luantyk - niestety sprawdziłam i opowiadanie nie ma kontynuacji, więc zawiera tylko pierwszy rok :)

Crudeoil - dzięki za pocieszenie :D Jeśli masz jakiś tekst to śmiało podeślij link (najlepiej zostaw go w propozycjach, bo wtedy go nie zgubię ^^). Jeśli chodzi o czas to się nie martw ;) Ten tekst udało mi się przetłumaczyć w sumie w dość krótkim czasie, tyle że miałam problem z dokończeniem tłumaczenia, szczególnie gdy zaczęły się przygotowania do matury. Tak więc, jeśli masz coś ciekawego, wyślij, zerknę, napiszę do autorki o zgodę i spróbuję go wcisnąć między inne teksty ;) Poza tym, bardzo się cieszę, gdy ktoś sam coś zaproponuje, ponieważ mam wtedy pewność, że tłumaczę coś, co będzie miało chociaż tego jednego odbiorcę ^^