NDH - Rozdział 36

Myślę, że na ten rozdział większość z was czekała najbardziej, ze względu na treść... ale oczywiście nie będę spojlerować :D Tylko nie przyzwyczajajcie się do tak częstych rozdziałów, bo za niedługo nie będę miała całego dnia na tłumaczenie ;)

Minęło mniej niż dziesięć minut, zanim rozległo się pukanie.

- Dobry wieczór, Severusie – powiedziała spokojnie Minerva, przechodząc obok niego do pokoju.

- Wejdź – powiedział sarkastycznie Snape, przygotowując się na głośną tyradę.

- Ufam, że wyjaśniłeś panu Potterowi jego błąd? – zapytała.

- W rzeczy samej.

- I pozostaje w nienaruszonym stanie? – kontynuowała.

Severus przewrócił oczami.

- Potter! Uspokój swoją Opiekunkę Domu, że wciąż jesteś wśród żywych – zawołał.

- Dzień dobry, profesor McGonagall. – Odpowiedź nadeszła z tylnej sypialni i była – Snape był mile zaskoczony, zauważając to – całkowicie melancholijna.

McGonagall skinęła energicznie głową.

- Dobra robota, Severusie.

Snape wytrzeszczył oczy.

- Słucham? – zdołał wydusić.

- Twoja reakcja sprawiła, że to całkowicie nieprawdopodobne, by jakikolwiek inny uczeń był na tyle głupi, by naśladować żart pana Pottera – wyjaśniła. – Nie możemy sobie pozwolić na to, żeby uczniowie latali na miotłach na korytarzu. A teraz… - zmieniła temat, podczas gdy Snape wciąż mrugał z zaskoczeniem, – co do kary pana Pottera…

Ach. Dobrze. Na to właśnie był przygotowany.

- Ponieważ inni mali idioci najwyraźniej nie potrafią oprzeć się drażnieniu chłopca, który prze żył – powiedział Snape, a sarkazm aż kapał z tego tytułu, – a Potter jest zbyt dumny, by zignorować wyzwanie, nie wróci do dormitorium aż jego zachowanie się nie poprawi.

- Tak, tak – McGonagall machnęła niecierpliwie ręką. – Nie po to tu przyszłam.

- Nie? – Snape przerwał w połowie tyrady. – Och. Cóż, jeśli chodzi o moje dyscyplinowanie Pottera w Wielkiej Sali – zaczął, odzyskując swoją agresywność.

- Severusie, spróbuj się skoncentrować – warknęła McGonagall. – Nie mam zamiaru wchodzić między rodzica a jego dziecko z powodu jednego, całkiem zasłużonego klapsa.

Snape potrząsnął głową, próbując oczyścić uszy. Z pewnością nie usłyszał, jak McGonagall mówi to, co myślał, że mówi.

- Nie, chodzi mi o coś ważnego. – Spojrzała na niego wymownie. Na widok jego całkowitego zdezorientowania, westchnęła. – Jego miotła, Severusie. Na jak długo ją skonfiskowałeś?

Snape zdołał nie parsknąć. To nie byłoby dobre dla jego wizerunku.

- Quidditch. – Naprawdę powinien się tego spodziewać.

- Dokładnie – skinęła głową, zadowolona, że w końcu załapał. – Jako Opiekunka Domu Harry’ego, muszę nalegać, że jeśli został usunięty z dormitorium, to musi kontynuować grę w Quidditcha, żeby utrzymać więź z Gryfonami.

- A nadchodzący mecz przeciwko Krukonom wcale nie ma z tym nic wspólnego – zauważył sucho Snape.

McGonagall uniosła tylko brew.

- I?

- Och, niech będzie – poddał się łaskawie Snape. To nie tak, że chciał być irytowanym przez małego diabła, który by chodził osowiały po jego kwaterach i jęczał, że stracił mecze i że chce miotłę z powrotem. Obaj profesorowie zignorowali stłumiony wiwat z tylnej sypialni. – Pozwolę mu także chodzić na zajęcia i regularnie jeść z innymi uczniami, ale nie wejdzie do Wieży, aż nie pokaże, że naprawdę żałuje swoich działań.

McGonagall skinęła krótko głową.

- To zrozumiałe. Dobranoc, panie Potter – zawołała, idąc w kierunku drzwi.

- Branoc, pani profesor! – odkrzyknął Harry, a jego głos był słyszalnie radośniejszy niż wcześniej. Snape prychnął z irytacją.

Wkrótce potem przyszli Dumbledore, Flitwick i Hagrid, namawiając Snape’a do miłosierdzia względem łotra. Ku zaskoczeniu Snape’a, Dumbledore nie próbował go unieważnić jego kary, ale zachęcał Severusa, by „pozwolił młodemu Harry’emu pokazać, że zarabia na twoje zaufanie, mój chłopcze, a tym samym na powrót do przyjaciół.” Snape niechętnie zgodził się z tym – nie było powodu, by tego nie zrobić, a czyniło to dyrektora szczęśliwszym.

Najpierw pojawiła się cała parada nauczycieli, dopiero później uczniowie. Nie zaskoczyło go to, że Ron i Hermiona byli pierwsi.

- Eee, dzień dobry, profesorze. – Ron przełknął ślinę, patrząc na posępne oblicze. – My… um… po prostu pomyśleliśmy… cóż…

- Chcieliśmy się upewnić, że wszystko w porządku z panem i Harrym – wtrąciła się natychmiast Hermiona.

Snape uśmiechnął się kpiąco. Przynajmniej panna wiem-to-wszystko miała dość rozumu, by udawać, że martwi się o ich dwóch.

- Wasz kolega nie jest rozciągnięty na jakimś narzędziu tortur, jeśli o to pytacie.

Hermiona zarumieniła się.

- Nigdy tak nie pomyśleliśmy, profesorze – zaprotestowała nieprzekonująco. – Byliśmy tylko… zmartwieni. O was obu – podkreśliła.

Snape przewrócił oczami. Nigdy się ich nie pozbędzie, jeśli Potter nie zademonstruje, że nie został pobity do nieprzytomności.

- Potter! Uspokój swoich przyjaciół.

- Nic mi nie jest – doszedł do nich żałosny dźwięk z sypialni. – N-naprawdę… - Snape był pod wrażeniem. To zabrzmiało niemal jak szloch.

- To był naprawdę świetny lot, stary! – Ron nie mógł się powstrzymać, by tego nie krzyknąć na dźwięk głosu Harry’ego. – Cały zespół jest całkowicie zazdrosny, a to ostatnie nurkowanie nad stołem Puchonów było po prostu wspaniałe! Ty… AU! – Ron przerwał krzyk, kiedy piorunująca go wzrokiem Hermiona uderzyła go mocno w ramię.

Na krzyk bólu najlepszego przyjaciela, Harry wybiegł z pokoju, podejrzewając najgorsze.

- Tato! Uderzyłeś go? – zapytał gwałtownie.

Jego pisk ucichł gdy zobaczył Rona, trzymającego się za ramię, nie za tyłek, ale zanim mógł powiedzieć coś jeszcze, Hermiona wybuchła jak Wezuwiusz.

- Harry Jamesie Potterze! Co ty sobie myślałeś! Straciłeś rozum? Co to był za idiotyczny kawał? Podejmować wyzwanie? Czy ty masz pięć lat? Jak mogłeś… - krzyczała, zbliżając się do niego.

Oczy Harry’ego rozszerzyły się ze strachu i zaczął się cofać.

- Her-Hermiono! Zostałem ukarany! Nie mogę z tobą rozmawiać! – Jego skrzek się urwał, kiedy wyciągnęła rękę i chwyciła go za koszuklę.

- Posłuchaj mnie, Harry Potterze! – warknęła, brzmiąc niemal tak strasznie jak jego opiekun. – Jeśli KIEDYKOLWIEK zrobisz coś takiego ponownie, zabiję cię!

Harry przełknął i energicznie pokiwał głową. Rzucając mu ostatnie piorunujące spojrzenie, Hermiona puściła go i Harry wystrzelił z powrotem do bezpiecznego pokoju.

- Chodź, Ronald – rozkazała, odwracając się na pięcie.

Ron wiedział, że lepiej się nie kłócić. Pospieszył do drzwi, zanim Hermiona mogła zwrócić swój przerażający gniew przeciw niemu (znowu). Hermiona zaczęła za nim iść, ale została zatrzymana przez dłoń profesora Snape’a na ramieniu. Spojrzała na niego zaskoczona.

- Panno Granger, mimo że szanują pani opinię – powiedział surowo, –sugeruję, żebyś sobie przypomniała, że nie jesteś matką pana Pottera, tylko przyjaciółką. Nieznośne mądrale mogą być tolerowane za ich szkolną pomoc, ale ubliżające jędze szybko tracą przyjaciół. Możesz być bardzo inteligentna, ale twój rozwój społeczny pozostawia wiele do życzenia. Musisz się nauczyć, że fakt, że nasz rację, nie oznacza, że inni będą chcieli twoich rad, krytyki czy wtrącania się. Przeciwnie w rzeczywistości. Sprawiając, że inni czują się głupi czy mali jest idiotycznym podejściem i jeśli nie chcesz być skazana na bycie niemiłą, aczkolwiek błyskotliwą, czarownicą, musisz zwrócić większą uwagę na okazywaniu szacunku swoim rówieśnikom. Wcale nie kwestionuję twojej opinii na temat ostatniego wyczynu pana Pottera, ale jestem całkowicie zdolny do tego, by go przekonać o jego błędnej ocenie. On nie potrzebuje, żebyś zachowywała się jak jego rodzic, panno Granger, ani też nie nadajesz się do tej roli. Udowodniłaś już, że jesteś odważną i lojalną przyjaciółką. Sugeruję, żebyś również popracowała nad byciem pomocną i współczującą. – I po tych słowach, wypchnął ją za drzwi i zamknął je za nią mocno.

Hermiona stała z otwartymi ustami, a jej oczy błyszczały od łez. Jej myśli były w całkowitym zamieszaniu. Nazwał ją „nieznośną mądralą”! Ale także powiedział do niej, że jest „odważną i lojalną przyjaciółką”, nie wspominając o „błyskotliwą”. Nie była pewna, czy wybuchnąć płaczem z upokorzenia czy radości.

Przed nią pojawiła się przestraszona twarz Rona.

- Uch, wszystko w porządku, Miono?

Hermiona rozpaczliwi pociągnęła nosem.

- U-uważasz, że jestem jędzą, Ron? Albo mądralą?

- Eee… - Ron rozejrzał się dziko, szukając jakiejś ucieczki. Zrealizowały się jego najgorsze lęki, kiedy Hermiona wybuchła płaczem rzuciła się na niego.

- Przepraszam! – jęknęła w jego ramię. – Nie powinnam cię bić! Przepraszam! Nie chciałam być tak apodyktyczna.

- Eeee, to dlatego, że jesteś tak bystra, Miono – powiedział Ron, klepiąc ją niezręcznie po plecach. – Nic dziwnego, że reszta z nas sprawia, że szalejesz. – Przełknął ciężko. Nie sądził, że w całym swoim życiu kiedykolwiek będzie się czuł tak niekomfortowo. – M-musisz pamiętać, żeby być nieco bardziej, um, cierpliwą.

- Uważasz, że jestem bystra? – zapytała Hermiona z nadzieją.

- No cóż, tak! – Ron przewrócił oczami. – I jesteś też odważna – dodał wspaniałomyślnie. – Kopnąć w taki sposób Sama Wiesz Kogo? Kurcze! Nie potrafiłbym czegoś takiego zrobić nawet za milion lat.

Teraz oczy Hermiony lśniły uwielbieniem, nie łzami. Nikt inny (poza jej rodzicami) nie powiedział do niej tylu miłych rzeczy.

- Och, Ron!

- Eee, już lepiej? – zapytał z nadzieją, czując się raczej niepewnie przez spojrzenie jej oczu.

Skinęła głową i wzięła go za rękę.

- Yhym.

Ron zaróżowił się. Naprawdę nie był pewny, czy chce trzymać się za rękę z dziewczyną – przyjemniej jeszcze nie – ale jego ramię wciąż lekko bolało i uznał, że bezpieczniej jest nie oponować.

- No to, um, chodźmy.

Skinęła radośnie głową.

Za pielgrzymką Rona i Hermiony do kwater Snape’a szybko podążyła wizyta Wooda, Jones i Percy’ego, Flinta i nawet Draco i Neville’a – których Snape się nie spodziewał.

- Uczyliśmy się zielarstwa i Neville chciał – eee – zadać pytanie o eliksiry – wyjaśnił niewyraźnie Draco swojemu Opiekunowi Domu, podczas gdy Gryfon odwrócił głowę, by spojrzeć w kierunku korytarza do pokoju Harry’ego.

Snape westchnął. Miejmy nadzieję, że chłopcy wkrótce nauczą się odrobinę chytrości.

- Pan Potter jest zamknięty w swoim pokoju. Jego narządy nie zostały użyte w żadnym eliksirze. Wróci do innych uczniów na śniadanie. A teraz ma pan jeszcze jakieś pytania, panie Longbottom?

- Nie, proszę pana – przyznał zaczerwieniony Neville.

- Dobrze. Panie Malfoy?

- Nie, profesorze – powiedział nieśmiało Draco.

- Więc życzę dobrej nocy.

Snape zamknął za nimi drzwi i wziął głęboki oddech. Kilka kolejnych minut nie będzie przyjemnych, ale wiedział, że nie może wycofać się z obowiązku.

- Potter. – Stanął w drzwiach pokoju chłopaka. Uważał, by nie zamykać lub w inny niż słowny sposób ograniczać dzieciaka, żeby Harry nie przypomniał sobie o czasach w komórce Dursleyów.

Harry uniósł wzrok i przełknął. Miał nadzieję, że profesor nie zauważy jego gafy, ale sądząc po wyrazie twarzy Snape’a, zauważył. Harry spuścił wzrok i przeklął się. Głupek! Jesteś tak strasznie głupi Harry! Jak mogłeś to zrobić?

No, w porządku, może czasami myślał o profesorze w taki sposób (cóż, raczej częściej niż czasami), ale nigdy, absolutnie nigdy nie planował użyć tego słowa przy mężczyźnie. Po dzisiejszej rozmowie z ojcem chrzestnym myślał o tym coraz więcej. A potem tak się zdenerwował, kiedy usłyszał krzyk Rona i pomyślał, że jego opiekun dał klapsa jego kumplowi za podziw dla wyczynu Harry’ego… I po prostu mu się wymsknęło.

Wiedział, że to absolutna bezczelność, nazywać w taki sposób profesora. Profesor Snape wykazał ogromną hojność, zgadzając się być jego opiekunem oraz by zatrzymać go, zamiast kazać mu mieszkać ze swoim ojcem chrzestnym, podczas gdy tego właśnie oczekiwał Łapa. Wielu ludzi byłoby szczęśliwych mogąc pozbyć się nieoczekiwanego podopiecznego, ale kiedy Harry powiedział, że nie chce iść z Syriuszem, Snape ani razu nie oponował. Po prostu zgodził się zatrzymać Harry’ego. I jak Harry odpłacił się za jego hojność? Będąc tak zarozumiałym, by nazwać go „tatą”, jakby Snape chciał, by jakaś dziwaczna sierota nazywała go w taki sposób.

Harry doskonale wiedział, że profesor się o niego troszczy – było to oczywiste we wszystkim, co zrobił mężczyzna – ale to nie dawało mu prawa do mówienia do mężczyzny w taki sposób. Wyraźnie przekroczył granicę przyzwoitości. Nawet jego ojciec chrzestny nie chciał, żeby Harry nazywał go rodzinnym tytułem jak „wujek”, ale kto by go winił? Kto chciałby udawać, że jest związany z nim przez cokolwiek poza rozmyślnie przyjętym obowiązkiem? Jedną rzeczą jest szlachetne zaakceptowanie ciężaru jakim jest opieka nad sierotą, a czym innym to, że ktoś mógłby pomyśleć, że jest się naprawdę związanym poprzez krew z takim dziwakiem.

- Przepraszam, że pana tak nazwałem – powiedział prędko Harry, mając nadzieję, że powstrzyma to od ostrej bury albo – co gorsze – delikatnie sformułowanego wyjaśnienia, dlaczego taki termin nie jest ani właściwy, ani ceniony. – To się już więcej nie powtórzy. Przysięgam.

Snape nie udawał, że błędnie zrozumiał chłopca. Harry był czerwony z zakłopotania i Snape mógł zrozumieć, dlaczego. Musiał myśleć – podobnie jak Snape – że jego prawdziwy ojciec podniósłby się z grobu na gafę dzieciaka. Jak bachor mógł być aż tak zdezorientowany, by nazwać go „tatą”, nigdy nie zrozumie. Może spotkanie z Blackiem i Lupinem spowodowało, że myślał o Jamesie i Lily?

- Nie sądzę, że twój ojciec byłby na ciebie… rozgniewany, Potter – powiedział ostrożnie Snape, kłamiąc przez zęby. James, którego znał, zapewne udusiłby chłopca za pomylenie go z tłustym Ślizgonem. – Miałeś długi i emocjonalny dzień. To zrozumiałe, że się pomyliłeś.

Harry czuł lekką ulgę, ale też sporą dozę przygnębienia. To dobrze, że profesor nie wydawał się wściekły na jego zuchwałość, ale w małym kąciku serca miał nadzieję, że profesor Snape mógłby udawać, że choć trochę mu się to podobało. Nie żeby pochlebiał, ale przynajmniej żeby nie był odtrącony przez pomysł, że Harry mógłby być jego synem. Harry mocno zdusił tą bezczelną myśl i przypomniał sobie, jak wiele profesor dla niego zrobił.

- Upewnię się, że Ron i Hermiona nikomu nie powiedzą – obiecał. Tym sposobem profesor mógłby zobaczyć, że rozumie i że nie spróbuje w przyszłości naruszyć delikatnych uczuć mężczyzny.

Snape uniósł brew. Czy bachor wyobrażał sobie, że jego przyjaciele mogliby dokuczać mu przez tą uwagę?

- Wątpię, że o tym wspomną.

- Tak, ale upewnię się. Znaczy, wiem, że nie chciałby pan, żeby ktokolwiek myślał, że jest pan moim prawdziwym tatą. – Harry zdołał uśmiechnąć się lekko. – Wiem, że tak naprawdę nikt mnie nie chce. Nie jako syna.

- Co? – zapytał Snape, a jego głos był chrapliwy ze zdziwienia.

- Znaczy, był pan świetny – powiedział Harry, przestraszony spojrzeniem na twarzy mężczyzny. Czy profesor pomyślał, że jest niewdzięczny? – Zachowywał się pan jak… prawdziwy ojciec, więc ja, wie pan, uznałem, że to prawdziwe – tylko na chwilę – powiedział szybko, zdając sobie sprawę, że coraz bardziej się pogrąża. – Wiem, że nie chce pan, żebym był kimś więcej niż podopiecznym, ale to i tak naprawdę dużo. Znaczy, bycie pana podopiecznym jest naprawdę super. Nie winię pana, że nie chce pan, żeby czyjś dzieciak nazywał pana „tatą”… znaczy, wiem, że to niegrzeczne. Wiem o tym, naprawdę. I więcej nie nazwę pana… w taki sposób. Okej? Wiem, że jestem dziwakiem – paplał Harry, tak zażenowany wyrazem twarzy Snape’a, że był tylko w części świadomy tego, co mówi. – I był pan po prostu miły i w ogóle…

- Harry. – Snape w końcu zdołał zmusić swój głos do działania. Wyszło raczej szorstko, więc oczyścił gardło i spróbował ponownie. – Potter. Podejdź. – No. O wiele lepiej.

Harry niechętnie stanął przed nim. Z jego pozycji jasno wynikało, że oczekiwał, że będzie – w najlepszym wypadku – okrzyczany. Nie odrywał wzroku od ziemi, a jego ramiona zgarbiły się w przygotowaniu na kazanie.

- Czy zasugerowałeś, że… - Snape znowu musiał oczyścić gardło. – … że myślisz o mnie jak o ojcu? O swoim ojcu?

- Przepraszam – wyszeptał Harry, zastanawiając się, czy można umrzeć z upokorzenia.

- To nie jest odpowiedź.

Harry zamknął oczy. Och, Merlinie, czy mogło pójść gorzej?

- Tak – przyznał w końcu ledwie słyszalnym głosem.

Snape nie zaakceptował głośnego szumu w uszach. Wystarczająco złe było to, że niemal zemdlał przed Blackiem.

- Chcesz nazywać mnie… „tatą”? – To słowo brzmiało dziwacznie na jego języku.

- Tylko udawałem – powiedział Harry błagalnie. – Nie chciałem mówić tego głośno. Nie chciałem, żeby pan był wściekły.

- Dlaczego coś takiego miałoby mnie rozzłościć? – zapytał Snape bezbarwnie.

Harry wzruszył przygnębiony ramionami.

- Dlaczego miałby pan chcieć takiego dziwnego, bezużytecznego dzieciaka za syna? Znaczy, wszyscy wiedzą, że pan dba o podopiecznego, bo to pana obowiązek, ale nie jest pan, no, spokrewniony.

Snape patrzył na dzieciaka. Chłopak naprawdę myślał, że mógłby zanieczyszczać innych. Że wołanie na Snape’a „tata” w jakiś sposób skaziłoby Snape’a. Severus zdławił dziki śmiech. Jakby już nie został splamiony przez spłatę tatuażu na przedramieniu.

- Potter, ty… źle zinterpretowałeś… sytuację.

To sprawiło, że Harry poderwał głowę z brwiami zmarszczonymi z niezrozumienia.

- Huh?

- Nie jestem na ciebie zły za nazwanie mnie „tatą”, głupi dzieciaku – powiedział Snape, starając się, by jego głos był miarowy. – Ale takie połączenie ciebie ze mną byłoby szkodliwe dla ciebie, nie dla mnie.

- Huh? Ale to głupie – zaprotestował Harry, zbyt zszokowany, by rozpoznać grubiaństwo. – Znaczy, jest pan świetny. Jest pan Mistrzem Eliksirów i Opiekunem Slytherinu, i walczył pan z Voldesnortem, i nikt z panem nie zadziera, i uratował mnie pan, i… - Harry przerwał, - i innych też, i nikogo się pan nie boi, nawet dyrektora! Wszyscy wiedzą, że jest pan mądry i silny i jest pan, nawet Fred i George nie mają odwagi zrobić żartu w pana klasie! Wszyscy inni nauczyciele mówią, żebyśmy się zachowywali albo proszą pana, żeby zajął się ich klasą na jeden dzień. A ta reporterka zrobiła to, co pan powiedział, a ciocia Molly i wujek Artur mówili, że jest pan jak najlepszy rodzic i nawet dyrektor i tata Draco słuchają się pana. A wszystkie dziewczyny przyklejają pana zdjęcie do ścian, tak jak zdjęcia Łapy – dodał Harry, marszcząc nos. – Pani Hooch nawet ma jedno w swoim biurze, obok mioteł.

Snape zamrugał. Usłyszenie tego zewnętrznego poglądu na niego samego było, mówiąc delikatnie, zdumiewające. Har… Potter myślał, że jest mądry? I silny? I szanowany? A dziewczyny uważały go za atrakcyjną osobę? Jak ktoś mógł go opisać pomijając takie terminy jak „tłusty”, „z wielkim nosem”, „okrutny”, „śmierciożerca”, „niesprawiedliwy”, „wredny” i „zły”?

- A ja? Znaczy, jestem tylko Harry. Nikt nie chce sieroty. Moje własne wujostwo mnie nie znosiło, nawet wcześniej, kiedy byłem dzieckiem, zanim stałem się dziwakiem. A teraz, gdy umiem rozmawiać z – no, wie pan – to tylko wszystko pogarsza. Ciągle zawalam  i jestem w gazecie i teraz Voldesnort jest na mnie wściekły, nawet bardziej niż był wcześniej i wciąż pan i profesor McGonagall musicie mnie ratować…

Snape zatrzymał samobiczującą litanię Harry’ego prostym, celowym pociągnięciem go do uścisku. Nie mógł powstrzymać grymasu twarzy, kiedy to szpiczaste czoło ponownie uderzyło w jego mostek, ale potem Harry chwycił się jego szaty i zaszlochał.

- Przepraszam! Przepraszam! Wiem, że nikt mnie nie chce! Wiem, że nigdy mnie nie będziesz kochać tak, jak ja ciebie! Przepraszam, że udawałem, że jest inaczej!

- Cicho bądź, niepoważny bachorze! – rozkazał Snape, a jego własny głos się wahał. – Ci wyrodni mugole zasadzili kłamstwa w twojej głowie. Nie rozumiesz, jaki niezwykły i utalentowany jesteś? Cały czarodziejski świat praktycznie pada ci do stóp. Ty, niekochany? Jest wielu ludzi, którzy cię kochają, głupi dzieciaku.

- Ale ty nie! – zakwilił Harry. – A inni mnie nie obchodzą!

- Idiota. Oczywiście, że cię k-kocham – warknął Snape, zaciskając uścisk wokół chłopca.

Ciężki szloch Harry’ego urwał się, jakby ktoś kliknął przełącznik. Powoli, nie śmiejąc się oddychać, Harry uniósł głowę i spojrzał na poważną twarz profesora.

- N-naprawdę? – wyszeptał z niedowierzaniem.

Snape próbował nie kręcić się pod wpływem przeszywającego, zielonego spojrzenia.

- Tak. Kocham cię. – Ha. Tym razem poradził sobie bez jąkania.

Oczy Harry’ego były wielkie na jego bladej twarzy.

- Naprawdę? Szczerze?

Severus przewrócił oczami.

- Tak. Czy muszę znowu się powtórzyć? – Na drżące skinięcie Harry’ego, prychnął. – Tak. Kocham cię. Zadowolony?

Po tym Harry zaczął płakać nawet mocniej i przytulał się do niego, aż Snape pomyślał, że jego żebra pękną.

- To kolejny przykład „łez szczęścia”? – zapytał Snape wreszcie z ostrożnością w głosie.

Harry zdołał zaśmiać się i załkać w tym samym momencie.

- Yhym.

Snape westchnął i wciąż czekał, aż burza minie. W końcu poczuł, jak chłopak przełyka i czka.

- Skończyłeś już?

Harry kiwnął głową, uderzając nią o jego mostek.

- Yhym. Eee… Jest pan na mnie wściekły?

Severus niemal jęknął. Czy to dziecko nie miało żadnego poczucia własnej wartości?

- Dlaczego miałbym być zły, panie Potter? Czy nie ustaliliśmy, że cieszę się, gdy nazywasz mnie „tatą”?

- T-tak, chyba tak. – Harry nie potrafił powstrzymać uśmiechu.

- Dobrze. Bo chociaż nie sprzeciwiam się, żebyś mnie tak nazywał, stanowczo nie zgadzam się, żebyś nazywał siebie samego „dziwakiem”. Chyba w przeszłości rozmawialiśmy o tym.

Harry przełknął i schował twarz głębiej w szaty Snape’a.

- Tak, proszę pana – wymamrotał, chociaż prawdę mówiąc, nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że to zrobił. Nie, żeby naprawdę pamiętał, że Snape był zirytowany. Czy ojcowie nie powinni upewnić się, że nikt cię nie przezywa? Nawet ty sam.

- Żadnego mydła, dobrze? Nie powiem tego znowu – obiecał, krzywiąc twarz na myśl o ustach pełnych mydlin.

Lekki klaps wylądował na jego tyłku, sprawiając, że pisnął ze zdumieniem i spojrzał na profesora.

- Jeśli usłyszę to ponownie, nie dostaniesz tak delikatnie – powiedział poważnie Snape.

Harry ponownie pochylił głowę, chowając uśmiech w szatach mężczyzny. Mimo że jedną ręką dostał klapsa, druga dłoń Snape’a wciąż trzymała go ciasno.

- Dobrze – powiedział posłusznie.

- Przebierz się w piżamę. Chyba dzisiaj wczesny sen będzie odpowiedni – rozkazał Snape. – Z pewnością jesteś przemęczony.

Harry pociągnął nosem i uścisnął ostatni raz opiekuna, zanim się puścił. Otarł nos jedną ręką, a drugą potarł pośladek. Nie żeby klaps w najmniejszym stopniu bolał, ale zrobił to dla zasady.

Snape wziął oślizgłego, małego łobuza (stosunkowo suchą) ręką i pchnął go w stronę łazienki.

- Umyj się i przebierz, panie Potter. Zaraz wrócę. I lepiej żebyś był w łóżku.

- Dobrze… tato. – Harry zmusił swoją odwagę i przetestował nowe słowo, z niepokojem przygryzając wargę, zadowolony, że nie widzi twarzy mężczyzny.

Odpowiedziało mu klepnięcie w ramię, więc zrelaksował się z westchnięciem, kierując się pod prysznic.

Snape obserwował, jak drzwi łazienki zamykają się za diabełkiem, po czym podszedł szybko do szafki, gdzie połknął dwa Eliksiry Uspokajające w krótkim czasie, pomyślał chwilę, po czym wziął trzeci. Dopiero wtedy jego ręce przestały drżeć.

Był zaskoczony dostrzegając własną radość – och, w porządku, idiotyczne szczęście – na deklarację chłopca właściwie prześcigającą jego wesołe oczekiwanie na reakcję kundla. Chociaż po dzisiejszej niespodziewanej i nietypowej przemowie Blacka, przypuszczał, że Gryfon może nie być aż tak zaskoczony. A przynajmniej nie tak zaskoczony, jak sam Snape.

Kiedy dwadzieścia minut później wrócił do pokoju chłopca, znalazł go w łóżku, a jego zielone oczy patrzyły na niego z nadzieją.

- Czy możemy dzisiaj poćwiczyć oklumencji, tato? – zapytał Harry, zachwycony wydźwiękiem tego słowa i sposobem, jaki poruszało ono jego językiem.

Jego profes… ojciec burknął, ale usiadł na brzegu łóżka Harry’ego.

- Och, w porządku. Przekręć się i oczyść umysł.

Harry pisnął z czystego szczęścia, kiedy mocne palce jego ojca zaczęły ugniatać jego plecy, a aksamitny głos mężczyzny przeprowadził go przez początkową relaksację. Mniej niż pięć miesięcy temu, mieszkał w komórce pod schodami, bez żadnych przyjaciół, nienawidzony przez własnych krewnych. Teraz miał nowe życie, wraz ze swoim nieco osobliwym (ale mającym dobre chęci) ojcem chrzestnym, wspaniałymi przyjaciółmi i najlepszym ojcem na świecie.

Snape ugniatał plecy chłopca, na próżno zauważając częścią umysłu, że chłopiec naprawdę buduje bardzo porządne bariery umysłowe. Jego umysł pędził, kiedy w roztargnieniu recytował słowa, by Harry wyobraził sobie ćwiczenie. Mniej niż pięć miesięcy temu, żył w lochach, bez żadnych przyjaciół, pogardzany przez większość czarodziejskiego świata. Teraz miał nowe życie, wraz z zakochanymi nastolatkami, nowo uwielbianymi kolegami i synem, który go kochał. Pozwolił sobie na szydzącą minę, która skradła jego rysy; czy ten głupi Czarny Pan naprawdę myślał, że Snape pozwoli komukolwiek zranić tego dzieciaka? Voldemort nawet się nie dowie, co go trafiło.

CDN…

 I jak wam się podobał rozdział? Mnie urzekł <3