SR - Rozdział 7 - Hogwart mówi

Odpowiedź od Syriusza i Remusa przyszła kilka dni później. Syriusz chciał wiedzieć, co dokładnie się stało, podczas gdy Remus spokojnie kazał Harry’emu poinformować profesora Dumbledore’a o zdarzeniu. Żaden nie wiedział, cz to „epizod” czy nie, ale wyraźnie nie chcieli ryzykować. Harry niechętnie wprowadził w to dyrektora, ale wiedział, że gdyby tego nie zrobił, Syriusz i Remus i tak by go powiadomiliby. Znając Syriusza, Harry wiedział, że miał kilka dni, zanim Syriusz wyśle sowę do Dumbledore’a z zapytaniem, czy Harry już z nim rozmawiał.

Harry nie docenił swojego ojca chrzestnego. Profesor Dumbledore odszukał go tego samego dnia, kiedy dostał odpowiedź. Nie wyjaśnił w żaden sposób tego zdarzenia, ale poprosił Harry’ego, żeby chłopak dał mu znać, jeśli coś takiego zdarzy się ponownie. Harry niechętnie zgodził się. Na szczęście, nie stało się to ponownie. Tygodnie mijały i wszystko zdawało się być normalnie.

Przynajmniej do momentu, kiedy profesor Moody ogłosił, że każdy uczeń będzie poddany klątwie Imperiusa, żeby zobaczyć, czy kto potrafi się jej oprzeć, a kto nie. Hermiona oczywiście sprzeciwiła się, twierdząc, że to nielegalne, ale Moody uciszył ją spojrzeniem i poinformował klasę, że jeśli ktoś nie chce wiedzieć, jak to jest, może wyjść. Nikt nie wyszedł.

Uczniowie po kolei byli wybierani i poddawani klątwie. Po raz kolejny, Harry poczuł, że coś jest z tyłu jego głowy, niemal jak irytująca obecność. Natychmiast to zwalczył i obserwował, jak jego koledzy robią, cokolwiek profesor Moody im każe. Nikt nie wydawał się być w stanie przeciwstawić. Nikt nie wydawał się chociaż próbować.

- Ty następny, Potter – burknął profesor Moody.

Walcząc ze zdenerwowaniem, Harry zajął miejsce na środku klasy, jak wszyscy inni przed nim. Patrzył prosto na profesora Moody’ego, mając nadzieję, że może zwalczyć klątwę.

- Imperio.

Po raz kolejny Harry poczuł, że opuszcza go wolna wola i zastępuje ją uczucie, jakby dryfował. Nie martwił się, ale czuł się źle. To było złe. Harry martwił się. Wiedział o tym. Miał sekrety. Zamykając oczy, Harry ledwie poczuł, że pochyla głową, walcząc o odzyskanie kontroli. Walczył z uczuciem, do którego tak desperacko chciał wskoczyć.

Jego głowę wypełnił głos profesora Moody’ego, mówiący mu coś, ale nie potrafił zrozumieć, co. Cokolwiek to było, Harry wiedział, że nie chce tego zrobić. On miał kontrolę, nie ktokolwiek inny. Jego oczy otworzyły się, kiedy uniósł głowę. Spojrzał prosto na profesora Moody’ego i zawalczył, by złamać zaklęcie. Poczuł, jak coś innego wzrasta w nim, kiedy pchnął, zrywając połączenie.

I to posłało Harry’ego i Moody’ego w dwóch przeciwnych kierunkach. Harry wylądował ciężko na podłodze, a jego prawe biodro upadło pierwsze. Powstrzymując jęk, Harry usiadł powoli, nie będąc w stanie stłumić grymasu, kiedy ból przeszedł przez jego ciało. Ręce natychmiast chwyciły Harry’ego, pomagając mu ponieść się na nogi. Spoglądając na profesora Moody’ego, Harry zauważył, że nauczyciel jest w takim samym stanie, jak on.

- Tego się nie spodziewałem – powiedział profesor Moody ze zdziwieniem. – Potter walczył i wygrał z zemstą. Spróbujmy jeszcze raz, Potter. Tym razem staraj się nie rzucić mną przez pokój.

Wszyscy cofnęli się. Harry ponownie znalazł się pod działaniem klątwy. Tym razem jego oczy pozostały otwarte, kiedy walczył z obecnością, która zabierała jego zmartwienia i strach. Walczył z głosem, który słyszał, mówiącym mu coś o biurku. Ponownie poczuł się, jakby coś urosło w nim i otoczyło go, odcinając go całkowicie od wpływu Moody’ego.

Tym razem, profesor Moody i Harry nie zostali pchnięci przez pokój, choć zrobili kilka kroków do tyłu, jakby ktoś ich pchnął.

- Bardzo dobrze, Potter! – wykrzyknął profesor Moody. – Kontrola i determinacja! Tego właśnie potrzeba! Jeszcze trochę praktyki, Potter, a ludzie będą mieć kłopoty, by nad tobą panować.

Do końca zajęć, Harry był jedyną osobą, która przeciwstawiła się zaklęciu. Mimo że profesor Moody nie powiedział nic, Harry mógłby przysiąc, że czuje, jak mężczyzna obserwuje go, gdy opuszczał klasę. Zdał sobie sprawę, że ma to coś wspólnego z byciem rzuconym przez klasę, ale Harry był zwyczajnie tak bezradny jak Moody. Nie wiedział, co się stało, ale tym razem Harry zamierzał zachować to dla siebie. Mimo wszystko, nikt nie został ranny, więc nie ma potrzeby martwić wszystkich dookoła.

Wraz ze wzrostem pracy szkolnej, było coraz mniej czasu, by robić coś innego. Wszyscy nauczyciele nalegali, że to ma przygotować uczniów do SUM-ów, które miały być w przyszłym roku, co tylko sprawiało, że wszyscy jęczeli z irytacją. Jeśli ten rok był tak zły, przyszły będzie jeszcze gorszy.

Kiedy nadszedł koniec października, wysłano przypomnienia uczniom, że studenci i nauczyciele z Beauxbatons i Durmstrangu przybędą trzydziestego o godzinie szóstej. Cała szkoła ledwo mogła się tego doczekać. Rozpraszało ich to w pracach szkolnych, czego tak desperacko potrzebowali, zwłaszcza, że tego dnia będą mogli skończyć zajęcia wcześniej. Harry, Ron i Hermiona z ledwością powstrzymywali podekscytowanie. Im mniej mieli spędzić czasu na eliksirach, tym lepiej.

- Możecie w to uwierzyć? – wykrzyknął zza Harry’ego Ernie MacMillin, Puchon. – Został tylko tydzień, aż zostaną wybrani. Mam nadzieję, że Cedric wie.

Harry spojrzał przez ramię na Erniego z uśmiechem na twarzy. Cedric Diggory był kapitanem puchońskiej drużyny Quidditcha i szukającym. Kiedy ZZHarry został ranny podczas gry w zeszłym roku, Cedric pierwszy przeprosił, kiedy Harry został zwolniony ze skrzydła szpitalnego.

- Cedric bierze udział? – zapytał Harry. Ernie skinął głową. – To dobrze. Jest niezłym wyborem dla Hogwartu.

Ernie był tak zszokowany, że niemal się potknął.

- N-naprawdę tak sądzisz, Harry? – zapytał i okrążył Rona, by podejść i spojrzeć na Harry’ego. – M-myślałem, że nie będzie ci się to podobało z powodu… no… tego co się stało podczas meczu w zeszłym roku…

- To była tylko gra – powiedział zwyczajnie Harry. – Ludzie zostają ranni. W szczególności szukający. – Nie mógł uwierzyć, że ludzie sądzili, że mógłby trzymać urazę za coś, co stało się podczas gry. Przecież nie próbowali go zabić czy coś. Ta świadomość była dowodem, którego Harry potrzebował, by wiedzieć, że nikt naprawdę nie wie, jaki jest. Był dla nich chłopcem, który przeżył nie Harrym.

Ernie wyszczerzył się.

- To świetnie, Harry! – powiedział radośnie. – Powiem Cedricowi. – Pospieszył do Wielkiej Sali w stronę stołu Puchonów, zanim ktokolwiek mógłby się sprzeciwić.

- Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś, Harry – powiedział Ron, brzmiąc na kompletnie oszołomionego. – Jak mogłeś poprzeć tego idiotę?

- Właściwie, to zgadzam się z Harrym – powiedziała rzeczowo Hermiona. – Cedric Diggory jest dobrym uczniem i prefektem. Jest lepszy niż każdy Ślizgon, który mógłby chcieć się dostać.

Ron westchnął z porażką.

- Cóż, jeśli użyje się logiki…

^^^

Przez następny tydzień wszyscy mówili tylko o Turnieju. Lista tych, którzy chcieli się dostać zmieniała się każdego dnia. Zanim skończył się wtorek, Harry nie umiał już dłużej tego znieść i ostatecznie spędzał większość wieczorów w bibliotece z Hermioną. Ron został złapany w cały ten szum wokół Turnieju, więc Harry i Hermiona po prostu mu na to pozwolili.

Podczas pobytu w bibliotece, Hermiona wyjawiła mu różne wydarzenia, które miały miejsce latem w Norze, w tym ostatni pomysł Freda i George’a: Magiczne Dowcipy Weasleyów, sklep z żartami dla rzeczy, które wynaleźli. Harry powstrzymał śmiech, bo wyraźnie widział, że Hermiona nie pochwala tego, co robią. Wciąż mówiła, że to zbyt niebezpieczne i że powinni skupić się na nauce. Harry nie miał odwagi powiedzieć jej, że istnieje coś więcej niż szkolne życie.

Kiedy wreszcie nadszedł piątek, wszyscy byli tak podekscytowani, że nikt nie chciał skupiać się na zajęciach. Harry był w jednakowym położeniu, ale z kompletnie innego powodu. Od momentu, gdy się obudził, Harry’ego intensywnie bolały skronie, który tylko pogarszał się w ciągu dnia. Było to jakby przesadne szczebiotanie, które tylko Harry słyszał, ale nie potrafił zrozumieć, co było mówione. Nie zauważył zmiany dekoracji w Wielkiej Sali ani, że przez ostatni tydzień Hogwart stał się czystszy. Harry chciał tylko, by hałas w jego głowie zniknął.

Harry nie wiedział, jak przebrnął tego dnia przez lekcje, zwłaszcza eliksiry. Trudno było mu się skoncentrować na czymkolwiek wokół. Kiedy lekcje zostały skończone, głowa Harry’ego pulsowała tak mocno, że nie mógł tego dłużej znieść. Kiedy wszyscy odłożyli swoje rzeczy w poszczególnych wieżach, Harry opadł na łóżko, w końcu będąc w stanie westchnąć z ulgą i zamknąć oczy. Nie wiedział jak i dlaczego. Wiedział tylko, że potrzebuje snu, aż szaleństwo w jego głowie ustąpi.

- Eee, Harry? – zapytał niepewnie Ron. – Co robisz? Musimy spieszyć się do Sali Wejściowej.

Harry nie poruszył się. Musiał powiedzieć Ronowi coś innego od prawdy i coś, w co uwierzy Hermiona. Nie chciał, żeby przybiegał tu cały personel Hogwartu, kiedy przybędą dwie szkoły. Nie chciał niszczyć wszystkim nocy, ponieważ nie czuł się dobrze.

- Ból głowy – mruknął Harry. – Idź. Opowiesz mi o tym później.

Ron szybko podszedł do łóżka Harry’ego.

- Czy to blizna, Harry? – zapytał cicho, by nikt nie słyszał. – To Sam Wiesz Kto?

- Nie – jęknął Harry. – To tylko zwyczajny ból głowy. Potrzebuję snu. – Zrozumiał, że Ron musiał uwierzyć, bo kolejną rzeczą, jaką Harry wiedział jest fakt, że został sam w pokoju. Chwytając się za głowę, Harry zwalczył chęć krzyknięcia z bólu. Dlaczego to musiało się dziać akurat teraz? Chciał zobaczyć przybycie dwójki odwiedzających szkół. Remus powiedział, że to będzie niezłe widowisko.

Zbyt bolesne stało się myślenie czy zrobienie czegokolwiek poza leżeniem i czekaniem, aż ból przeminie. Minuty wydawały się godzinami. Nawet ból wywołany blizną nie był tak okropny. Przewrócił się na brzuch i otworzył częściowo oczy, natychmiast wiedząc, że to był błąd. Pokój był zbyt jasny, by ktokolwiek mógłby to znieść. Ponownie szybko zamknął oczy, cicho błagając, żeby ból ustał.

- Zdemaskowani… nigdy się nie zdemaskujemy… goście… nigdy nie pozwolimy na takich gości… musimy się umocnić… musimy chronić nasze dzieci…

Zbyt wiele wysiłku wymagało od niego utrzymywanie się z dala od odległych głosów i Harry nie miał już siły, by walczyć. Walczył cały długi dzień. Poczuł, jak jego ramiona słabną, a ręce opuszczają głowę. Ledwo zdał sobie sprawę z tego, że jego prawe ramię opada za krawędź łóżka. Jego oczy zdawały się otworzyć wbrew jego woli, kiedy leżał na prawym boku i patrzył w jasną, białą ścianę. Coś mokrego zaczęły wypływać z jego nosa, ale Harry nie mógł nic z tym zrobić. Nie mógłby się nawet ruszyć. Było tak, jakby był uwięziony we własnym ciele.

Nie słyszał nawet otwierających się drzwi ani dwóch osób wchodzących do środka i spieszących do łóżka z baldachimem. Jedyne, co rejestrował to, że oślepiająca światłość przygasa, kiedy został przewrócony na plecy. Ktoś zaczął trząść jego ramieniem, podczas gdy druga osoba sprawdziła jego puls. Harry nie mógł zobaczyć twarzy. Nie potrafił zrozumieć, co osoby mówią.

Dłonie dotknęły boku jego twarzy i odwróciły jego twarz na lewo.

- Legilimens – wyszeptał głos, jak samodzielne oczyszczenie w głowie Harry’ego. Szybko stało się to zbyt przytłaczające i osoba zakończyła zaklęcie.

- Severusie?

- Tam jest absolutne szaleństwo, Minervo – powiedział cicho profesor Snape. – Spójrz na jego oczy. Świecą. Uważam, że to jeden z epizodów, o których ostrzegał nas dyrektor. – Wsunął rękę pod ramiona Harry’ego, drugą pod jego kolana i podniósł nastolatka z łóżka. – Chodźmy do skrzydła szpitalnego. Musimy się spieszyć, zanim ktoś nas zobaczy.

Harry poczuł, że jego głowa spoczywa na piersi Mistrza Eliksirów, kiedy opuszczali wieżę Gryffindoru. Czarne szaty profesora Snape’a zapewniły mu ochronę przed jasnością zamku, dając mu nieco ulgi. Harry nie wiedział, czy zemdlał czy stracił poczucie czasu, ponieważ zanim się zorientował, został położony na łóżku i jasność wróciła.

Oślepiająca jasność zniknęła, kiedy miękka szmatka nakryła jego oczy, podczas gdy druga powoli obmyła dolną część jego twarzy. Uwięziony teraz w mroku, Harry czuł teraz obecność czegoś, co zbliżało się do Hogwartu, w końcu lądując przed oczekującymi uczniami. Jedna ze szkół przybyła w wielkim powozie z dwunastoma ogromnymi uskrzydlonymi końmi. Na powozie był herb szkoły, sześć gwiazd wychodzących z dwóch skrzyżowanych różdżek. W jakiś sposób Harry wiedział, że właśnie przybył Beauxbatons.

Minęło sporo czasu, zanim Harry wycził przybycie Durmstrangu na dość wielkiej łodzi, wypływającej z jeziora. Gdy obie szkoły były już obecne, Harry w końcu poczuł, że cały chaos w jego głowie powoli znika. Zamknął zmęczone oczy. Jego ciało zrelaksowało się, kiedy jęknął, po czym uległ ciemności. Ból w końcu się skończył.

^^^

Stłumione głosy powoli wyrwały Harry’ego ze snu. Jęcząc z irytacją, Harry ukrył twarz w poduszce i starał się je zignorować. Głowa go bolała i czuł się kompletnie wykończony. W pierwszym momencie był zdezorientowany, ale powoli wróciły do niego wydarzeni poprzedniego dnia, przypominając mu, dlaczego jego głowa wciąż bolała. Nie wiedział, dlaczego to się stało, ani co się wydarzyło. Był zwyczajnie wdzięczny, że to już koniec.

Teraz, gdyby tylko ci, którzy rozmawiali przy jego łóżku, uciszyli się, mógłby wrócić do spokojnego zapomnienia. Niestety głosy zdawały się tylko rozjaśniać niż zanikać. Harry jęknął ponownie. Nie chciał się budzić. Chciał tylko spać. Sen oznaczał brak bólu… cóż, przynajmniej przez większość czasu.

Nie mogąc dłużej z tym walczyć, Harry powoli otworzył oczy i zobaczył trzy dość nieostre twarze, patrzące na niego. Powoli zamrugał kilka razy, starając się zrozumieć, do kogo należą. Jego mózg zdawał się działać na trochę wolniejszych obrotach. Jego okulary zostały ostrożnie wsunięte na jego nos, pozwalając Harry’emu zobaczyć twarze profesora Dumbledore’a, McGonagall, pani Pomfrey i Snape’a. Harry nie potrafił powstrzymać zdezorientowania. Co oni robili w jego dormitorium?

- Dobry wieczór, Harry – powiedział uprzejmie Dumbledore. – Zeszłego wieczora dość mocno nas przestraszyłeś. Profesor McGonagall i profesor Snape znaleźli cię w twoim pokoju w swego rodzaju transie i mówili, że krwawiłeś z nosa. Pamiętasz cokolwiek?

Harry jęknął, pocierając prawą skroń.

- Ból – powiedział drżącym głosem. – I zbyt wiele głosów. Nie potrafiłem zrozumieć, co mówić. Chyba ktoś był niezadowolony z bycia zdemaskowanym czy coś takiego.

- Rozumiem – powiedział w zadumie Dumbledore, spoglądając na profesor McGonagall. – Harry, wydaje mi się, że w jakiś sposób zeszłej nocy słyszałeś jak przemawia Hogwart. Nie potrafię wyjaśnić, jak to się stało, ale wydaje mi się, że Hogwart nie jest zbyt zadowolony opuszczeniem osłon, co pozwoliło na wczorajsze wizyty. Obawiam się, że musimy wziąć sprawy w swoje ręce, żeby coś takiego nie stało się ponownie. Te wybuchy są po prostu zbyt potężne, byś mógł je kontrolować.

Dumbledore sięgnął dłonią w jego stronę i dotknął czegoś, co było jak naszyjnik. Nieświadomy dotychczas jego obecności, Harry również go dotknął. To nie był łańcuszek. Zdawało mu się, że są to małe, gładkie kwadraciki owinięte wokół jego szyi. Spojrzał na Dumbledore’a zdezorientowany. Po co to było?

- Ten naszyjnik jest dostrojony do twojej magicznej sygnatury, Harry – wyjaśnił Dumbledore. – Wchłania wszystkie wybuchy magii, które możesz poczuć i miejmy nadzieję powstrzyma przed ponownym takim zdarzeniem, przynajmniej do czasu, aż będziesz stanie kontrolować to samodzielnie. Muszę być z tobą szczery, Harry. Nigdy wcześniej nie widziałem nikogo z tak ciężkimi wybuchami. Przepraszam, że nie zrobiłem nic, by temu wcześniej zapobiec.

Harry westchnął i zamknął oczy. Pytania wypełniły jego umysł. Co to oznaczało? Czy to sprawia, że jest niebezpieczny? Że jest dziwakiem? Wiedząc, że nie będzie mógł znaleźć odpowiedzi, Harry otworzył ponownie oczy i spojrzał na profesora Dumbledore’a.

- To nie pana wina – powiedział, po czym odwrócił wzrok. – Nie wiedział pan.

- Ty też nie, Harry – powiedział łagodnie Dumbledore. – Muszę nalegać, byś powstrzymał się od obwinianie siebie lub rozważania, czy jesteś zbyt niebezpieczny dla swoich kolegów z klasy. Nie mogłoby byś gorzej. Kilka poprzednich wydarzeń zraniły tylko ciebie i dlatego podejmujemy takie środki ostrożności. Nie możemy ryzykować, że ponownie wydarzy się coś podobnego do wczorajszego zdarzenia. Ludzki umysł może znieść określoną ilość zdarzeń, zanim ulegnie szaleństwu, Harry.

Harry zamknął oczy i skinął głową. Wiedział, że profesor Dumbledore ma rację. Po ostatniej nocy, Harry nie wiedział, jak wiele mógłby jeszcze znieść. Publiczność zostawiła go, by odpoczął, żeby był w stanie uczestniczyć w dzisiejszej kolacji i zobaczyć, kto został wybrany do turnieju. Niestety, Turniej Trójmagiczny był w tym momencie ostatnią rzeczą, o której myślał Harry.

Patrząc w sufit, Harry dotykał naszyjnika, który musiał od teraz nosić. Naprawdę nie wiedział, co o tym myśleć. W głębi duszy, Harry wiedział, że to nie naprawi jego problemu. Była to jedynie kwestia opóźnienia sprawy. Nagle Turniej Trójmagiczny w ogóle się już nie liczył. Harry’ego nie mogłoby obchodzić mniej to, kto zostanie wybrany, by walczyć o tysiąc galeonów. Harry mógł tylko myśleć o słowach profesora Dumbledore’a. Co jeśli te wybuchy powoli robiły z Harry’ego szaleńca?

Rozdział NDH będzie dopiero koło przyszłego poniedziałku lub wtorku, z powodu tego, że w weekend idę na wesele i w tym tygodniu nie będę miała dużo czasu na cokolwiek. Może uda mi się dokończyć miniaturkę do Martwi Nie Krwawią, ale nie jestem pewna, bo mam nadzieję spróbować dopisać do końca rozdział PDP... Zobaczy się jeszcze, jak będę miała czas.