Zwyczajniejsze Święta

Autorka: ObsidianEmbrace

Zgoda: Wysłana, jednak w międzyczasie autorka usunęła konto z ff.net; tekst udało mi się wcześniej ściągnąć z archiveofourown.org

Streszczenie: Harry i Syriusz razem ozdabiają dom na pierwsze Święta.

Notka: Akcja dzieje się podczas innego tekstu autorki, jednak nie zamierzam go tłumaczyć, gdyż jest nieskończony. Harry ma pięć lat i mieszka z Syriuszem.

24 Grudnia 1985

Syriusz patrzył z uśmiechem, jak jego chrześniak wyciąga kolejną ozdobę z gniazdka zrobionego z delikatnego pergaminu. Harry zbadał obracającą się szklaną kulkę, trzymając ją w dłoniach. Jego oczy śledziły złote wzory wirujące na jej powierzchni.

- Piękna, prawda?

Harry spojrzał w górę i skinął głową, a jego twarz roztopiła się w uśmiechu. Podał mu ją w milczeniu, tak jak każdą inną ozdobę.

- Jesteś pewien, że nie chcesz jej zawiesić? – zapytał Syriusz. Harry potrząsnął głową. – Nie zbijesz jej. – Ale Harry dalej wyciągał w jego stronę ozdobę, więc Syriusz zabrał ją i zawiesił na jednej z niższych gałęzi. Złoto zabłyszczało, gdy wzory wiły się po szkle.

- Twoja mama nauczyła mnie tego zaklęcia – powiedział Syriusz. Harry spojrzał na niego. – Była bardzo mądra.

Uśmiech poszerzył się trochę i Harry odwrócił wzrok z powrotem na ozdobę.

- Jest piękna – oświadczył cicho, obserwując ją przez chwilę, zanim z powrotem zanurzył rękę do pudełka. – Wow – odetchnął Harry, gdy jego uwaga padła na kolejną dekorację, którą odkrył.

- Co znalazłeś? – zapyta Syriusz, pochylając się.

- To lew! – Harry uniósł ozdobę za pętelkę, pokazując ją Syriuszowi. Syriusz wziął zaskoczony oddech i natychmiast smutek i radość zawalczyły o miejsce na jego twarzy. Żaden nie wygrał i Syriusz musiał przełknąć, gdy sięgnął palcem, by pogładzić gładką grzywę.

- Tak – powiedział cicho; nie wiedział, że Albus włożył go do przesłanego pudełka z ozdobami.

Harry podniósł wzrok. Syriusz odchrząknął, a smutek zgromadził się w nim ponownie. Przebiegł palcami po policzku Harry’ego, wyobrażając sobie, że może w tym małym chłopcu poczuć Jamesa i Lily. – Twój tata zrobił go dla twojej mamy – wyjaśnił.

Oczy Harry’ego pojaśniały. Szybko odwrócił wzrok z powrotem na lwa.

- Naprawdę?

- Tak – powiedział Syriusz. – Pracował nad nim przez kilka tygodni. – Uśmiechnął się, gdy przypomniał sobie ogromny uśmiech Lily, kiedy jej go zaprezentował. – Uwielbiała go.

Harry trzymał teraz ozdobę w obu rękach, przyciągając ją bliżej do piersi. Spojrzał szybko na szczyt drzewka, po czym przygryzł wargę, ponownie zerkając na lwa.

- Twoja mama zawsze lubiła dawać go na samą górę.

Harry zerknął na Syriusza, łapiąc nerwowo dolną wargę między zęby.

- Nie jestem pewny, czy dam radę tam sięgnąć – dodał Syriusz. – Ale… - Spojrzał na drzewko, udając, że nad tym naprawdę rozmyśla. – Założę się… jeśli uniosę cię…

- Mógłbym dosięgnąć? – wypalił Harry tak szybko przez podekscytowanie, że Syriusz niemal go nie zrozumiał. Jednak przytaknął, na moment zatrzymując śmiech.

- Chciałbyś spróbować?

Harry pokiwał głową i Syriusz uwalniając chichot, chwycił go. Harry przytulił ozdóbkę, podczas gdy Syriusz uniósł go do góry.

- Teraz? – zapytał niepewnie.

- Umiesz dosięgnąć tamtą gałązkę?

Harry skoncentrował się, jego oczy były szeroko otwarte, gdy wyciągał rękę, ściskając sznurek między kciukiem a palcem wskazującym.

- Mogę sięgnąć! – zatriumfował.

Syriusz uśmiechnął się szeroko.

- Wiedziałem, że będziesz w stanie to zrobić!

Harry rozpromienił się, gdy lew zakołysał się na swojej wysokiej gałązce. A potem jego oczy stały się okrągłe, gdy lew otworzył swoje złote usta i cicho zaryczał.

- On… on zaryczał!

Syriusz zaśmiał się, gdy Harry uczepił się jego szyi i usiadł na jego ramieniu, patrząc na lwa.

 - Twój tata zaczarował go, by robił tak, gdy wisi.

Lew zaryczał ponownie, a Harry zaśmiał się. Ten dźwięk ogrzał serce Syriusza. W duchu podziękował Albusowi za ten dar.