NDH - Rozdział 13

Na szczęście reszta posiłku przeszła bez incydentów. Po raz pierwszy Snape miał powód, by docenić pochłonięty sobą charakter dzieci, ponieważ dzieci Weasleyów paplały naiwnie o błahostkach, tym samym nie karząc mu mówić. Niewiarygodne, że Artur i Molly wydawali się cieszyć z hałasu i szaleństwa, a pod koniec posiłku, Harry śmiał się i gaworzył wraz z resztą. Snape ze znużeniem zauważył, że lekcje zasadniczego zachowania przy stole – szczególnie to o nie mówieniu z pełnymi ustami, - będą potrzebne po wizytach w Norze.

Wtedy wreszcie mógł się usprawiedliwić. Harry, nagle nieśmiały, podszedł, gdy on stanął przy kominku, niecierpliwy, by wyjść. Snape spojrzał na niego.

- Będziesz się zachowywał. – To nie było pytanie.

Harry skinął posłusznie głową.

- Tak, proszę pana.

- Zobaczymy się ponownie w Hogwarcie, jutro wieczorem. Nie zapomnij dokończyć swojej pracy domowej. – Snape sięgnął po trochę proszku Fiuu, by uciec, ale Harry złapał go w pół, zanim mógł skończyć ruch.

Cholera! To trochę twarde czoło zawsze pozbawiało go oddechu. Chwilę później Harry uwolnił go i czmychnął, rzucając przez ramię „Do zobaczenia jutro!”, rzucając się z powrotem w stronę dzieci Weasleyów.

Snape pomasował swój brzuch i spiorunował wzrokiem bachora. Molly i Artur skryli uśmiechy.

- Eee, jeszcze raz dziękuję, że przyszedłeś – powiedział Artur. – Mam nadzieję, że będzie to regularne.

Snape uniósł brew.

- Wszystkie wydarzenia z dzisiejszego spotkania?

Artur oblał się rumieńcem. Jednak Molly ukryła zakłopotanie znacznie szybciej. Ku jego oburzeniu, pociągnęła Severusa do uścisku.

- Już, już… im mniej się o tym mówi, tym lepiej. – Ukończyła atak na jego osobę głośnym pocałunkiem w policzek, który tylko sztywna samokontrola nauczona przez Voldemorta zaklęciem Crucio powstrzymała go od wytarcia się.

- Rzeczywiście – powiedział jak najbardziej przerażająco. – Dobranoc.

Uciekł – eee, pospiesznie wyszedł – przez kominek i z westchnięciem ulgi wszedł do swoich kwater. Ku jego uldze zdał sobie sprawę, że pomimo, iż czuł się, jakby to była wieczność, był u Weasleyów tylko kilka godzin. Było jeszcze dość wcześnie, by przeprowadzić swój plan.

Włożył głowę do kominka i zawołał Albusa. Chwilę później dyrektor przeszedł przez palenisko i do kwater Snape’a.

- No, no, mój chłopcze, i jak minął wieczór?

Snape spiorunował go wzrokiem z miejsca, gdzie siedział na jednym ze swoich krzeseł.

- Jak myślisz, staruchu? Zostałem otoczony przez Weasleyów, poddany niedoskonałości architektury Nory i zmuszony do jedzenia ugotowanego przez Molly.

- Jestem pewien, że Harry miał wspaniały wieczór – powiedział spokojnie Dumbledore, beztrosko ignorując zarówno treść, jak i ton odpowiedzi Snape’a.

Snape przewrócił oczami.

- Twój cenny Gryfoński książę jest bezpiecznie ukryty pośród rudowłosego niebezpieczeństwa. Tego wieczoru są tam Bill i Charlie, więc trudno jest martwić się, że ewentualny atak śmierciożerców pokona rodzinkę – nie mówiąc już o dzieciakach, - a ja mam zamiar utopić się w Eliksirze Bezsennego Snu w nadziei, że zapomnę to, co się tego dnia wydarzyło. To ci się należy jeśli podczas mojej nieobecności na nocnym patrolu, studenci przejmą ten azyl.

Albus zaśmiał się i poklepał młodego mężczyznę po ramieniu.

- Już, już. Poproszę Argusa na słówko, by upewnić się, że uczniowie wstawiający nie zasiali więcej zagrożeń niż zwykle i osobiście przejdę się na kilka spacerów wokół zamku, jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej.

Ha! Sukces! Snape zamsakował swój tryumf gderaniem i dźwignął się z krzesła.

- Jestem pewny, że możesz odprowadzić się do drzwi – warknął, kierując się w stronę sypialni.

Ryk sieci Fiuu zagłuszył albusowe życzenia dobrej nocy, a Snape uśmiechnął się drapieżnie. Poczekał kolejne dziesięć minut, tylko gdyby Dumbledore przypomniał coś sobie i wrócił. Dłużej i będzie zakładał, że Severus jest nieprzytomny od eliksiru i wiedziałby, że nie ma po co wracać.

Potem, gdy Dumbledore był zdekoncentrowany, a jego własne alibi starannie zabezpieczone, Snape będzie wolny, by wykonać swoje prawdziwe plany na wieczór.

Być może jedyną dobrą rzeczą w byciu synem Tobiasza Snape’a było to, że do czasu, gdy miał osiem lat, Severus był przez swojego ojca dobrze zaznajomiony z ciemną stroną życia. Niezależnie od tego czy wysyłał syna by zawarł układ czy by kupił więcej alkoholu, Tobiasz nie miał żadnych skrupułów, by narażać Severusa na niebezpieczne elementy społeczeństwa. Nawet po tym, jak zaczął Hogwart, Severus utrzymywał kilka kontaktów z mugolskim podziemiem. Początkowo było tak, że podczas wizyt w domu nadal mógł wykonywać zlecenia Tobiasza, ale jego połączenia okazały się również przydatne podczas swoich śmierciożerczych lat, nie dlatego, że Voldemort kiedykolwiek rozważał sojusz z jugolami, ale dlatego, że dlatego że dało to Severusowi zrozumieć mugolskie organy ścigania, które Czarny Pan mógłby wykorzystać.

Tej nocy Snape planował odwiedzić starego znajomego z dzieciństwa, który był ugruntowanym członkiem przestępczej elity mugoli. Transmutował ubranie w rzeczy, które nie wywoływałyby zdziwienia i aportował się do wyznaczonego miejsca, pubu niedaleko miejsca, gdzie dorastał. W ciągu kilku minut usiadł w ciemnym kącie, naprzeciwko mężczyzny, z którym miał się spotkać.

- Hej, wygląda na to, że życie było dla ciebie dobre, Severusie – zauważył John Marvin, unosząc kieliszek w niemym toaście. – Twój ojciec byłby zadowolony.

Snape uśmiechnął się szyderczo.

- Mój ojciec byłby jak najbardziej niezadowolony, a ty o tym wiesz. Nienawidził mnie, a to uczucie było zupełnie odwzajemnione.

Marvin wzruszył ramionami.

- Tak, to prawda. Więc – nie jesteś tu oczywiście po to, by mówić o dawnych czasach. Czego chcesz?

Snape odchylił się do tyłu.

- Mam zadanie dla ciebie i twojej organizacji. Zainteresowany?

Od prawie dwóch tygodni, od kiedy pierwszy raz dowiedział się o traktowaniu Harry’ego przez Dursleyów, Snape dużo myślał o tym, jak najlepiej odwdzięczyć się im za złe traktowanie magicznego dziecka. Niestety, miał nieco ograniczone opcje przez fakt, że Albus przydzielił mu zadnie, a zatem oczekiwał raportu.

Od kiedy starsi czarodzieje byli zaskakująco przeczuleni na przemoc fizyczną – choć nie na celowe manipulowanie innymi, czy to dla własnej korzyści czy dla domniemanego „większego dobra” – Snape wiedział, że będzie musiał unikać niewybaczalnych albo czegoś wręcz zbyt czarno magicznego. Jeśli to, jak potraktuje Dursleyów za mocno, niż Dumbledore sądzi, że na to zasłużyli, starszy czarodziej może również wysłać go do Azkabanu, decydując, że miał zbyt niebezpieczny wpływ na Harry’ego. Niewypowiedzianym podtekstem we wszystkim, co robił dla chłopca była obawa, że Harry dorośnie, by dołączyć, a nie przeciwstawić się, Voldemortowi, a jeśli Dumbledore uważał, że Snape jakoś popiera takie zachowania… Cóż, Severus już wiedział, że dyrektor jest gotów poświęcić go, jeśli to będzie niezbędne. Zrobiłby to niechętnie i z wielkim smutkiem, ale zrobiłby. Snape zdecydował nie dawać mu żadnego powodu do działania w taki sposób.

Niewłaściwe (w opinii Snape’a) miłosierdzie starca ukierunkowane do niezasługujących go czarodziejów było powodem, dlaczego tak wielu śmierciożerców – w tym Lucjusz Malfoy, Bellatrix Lestrange i oczywiście sam Snape – nadal byli wokoło. Dumbledore upierał się, żeby Zakon Feniksa używał innych środków niż śmiertelne, gdy jest to możliwe, a Snape był przekonany, że zatem odrzuciłby wszystko, co wydawało się zbyt okrutne dla „biednych mugoli”. Dumbledore najwyraźniej miał nadzieję, że krewni Harry’ego mogą mieć sposobność,  by zobaczyć błędy w ich postępowaniu. Snape raczej wolał, by zobaczyli swoje wnętrzności.

Westchnął. Ponieważ to nie mogło się wydarzyć, mógł przynajmniej wymyślić kolejną lepszą rzecz. Myślał długo i mocno na ten temat i raczej szybko wykluczył użycie na mugolach wszelkiego rodzaju uroki lub klątwy. Dumbledore na pewno by się sprzeciwił wobec tych, których chciał użyć, gdy będą nieuchronnie prowadzić do powolnej, potwornej śmierci, a Snape nie chciał pozwolić Dursleyom odejść z odpowiednikiem surowego wykładu.

W końcu zdecydował na dwutorowe podejście. Z jednej strony – o której powie Albusowi, - wydawało się właściwe stosować mugolskie metody do ukarania mugoli. Był przekonany, że John Marvin, z właściwą motywacją, mógłby zniszczyć zarówno jakość życia Dursleyów oraz ich spokój.

- Jest pewna rodzina w Surrey – zaczął, postukując palcami, - która mnie obraziła. Chcę mieć pewność, że będą cierpieć.

Marvin przytaknął powoli.

- Zawsze byłeś mściwym, małym draniem. Co masz na myśli?

Snape wzruszył ramionami.

- Jestem pewny, że potrafisz być bardziej pomysłowy niż ja. Z pewnością istnieją sposoby, by upewnić się, że są nękani przez wszelkie różne biurokratyczne agencje?

Marvin uśmiechnął się złośliwie.

- To niezwykłe, co można zrobić z komputerami w tych czasach. Fałszywy nakaz aresztowania, anulowanie licencji kierowców i oczywiście chłopcy podatkowi pojawiający się po niewłaściwej stronie i twoje życie jest tak dobre, co skończone.

Snape machnął zbywająco ręką.

- Tak, tak. Na wszystkie sposoby, na jakie możesz wykorzystać swoich „mącicieli”. Celem jest to, by każdy ich dzień dał im się we znaki.

Marvin był zajęty notowaniem na odwrocie papierowej serwetki.

- Dobrze, dobrze. To nie jest tak nietypowa prośba, jakby się wydawało. Zawsze chętnie wyświadczę przysługę znajomemu…

- I chciałbym również skorzystać z bardziej… ortodoksyjnych… metod zastraszania.

- Przerazić ich? Dość proste. Masz jakieś pomysły?

- Dziwne napady, gdy parkują pojazd na parkingu. Może ktoś włamać się im do domu, podczas gdy nie ma ich w środku i rozrzucić ich rzeczy wokoło po prostu, by ich zdenerwować… Może być zabawne obudzić ich, by zdali sobie sprawę, że jacyś intruzi stoją wokół ich łóżka – zamyślił się Snape. – Chociaż bez żadnego trwałego uszczerbku – nie chcę, by gra szybko się skończyła.

- Dobrze, dobrze. Bardziej wojna nerwów niż metoda siłowa? Znów mamy więcej próśb, choć zazwyczaj tylko dla jednej osoby lub innych – Marvin kontynuował pisanie. – Kurczę, w każdym razie, co ci ludzie ci zrobili?

- Czy to ważne?

- Nie po prostu jestem ciekawy.

- Wykorzystywali dziecko pozostawione pod ich opieką, choć nie życzę sobie, by mówić o tym twoim pracownikom.  Znaczenie lepiej będzie dla nich, gdy nie będą mieli pojęcia, dlaczego są wybrani na cel.

Mugol zagwizdał.

- Coż, dobrze jest zobaczyć, że nie zmieniłeś się znacznie, Sev. Zawsze zły drań. Jak duża jest rodzina? Mogę pobrać dodatkową opłatę, jeśli jest zbyt duża.

- Trójka. Dwaj rodzice, jedno dziecko w wieku jedenastu lat.

- Chcesz, by zostawić dziecko w spokoju?

Snape pogładził się po brodzie.

- Nie-e. Nie powiedziałbym. Choć nie poświęcaj mu takiej samej uwagi, co dorosłym, ale tak jak oni, powinien poczuć się bezradny i jak ofiara.

- Hymm. Jakiś pomysł, gdzie mały drań idzie do szkoły.

Snape pokręcił głową.

- Nie ma znaczenia. To będzie dość łatwo rozpracować.

- Dlaczego?

- Każda szkoła ma swój udział w zastraszaniu dzieciaków. Łatwo jest wcisnąć im kilka funtów i powiedzieć im, kto jest celem. Zrobią z czasów szkolnych dziecka prawdziwe piekło.

- Doskonale – wymruczał Snape. – Więc cieszę się, że rozumiemy się nawzajem. Czekam na raport dwa razy w miesiącu. Oddzielne raporty z biurokratycznego nękania i z bardziej „osobistych” podejść, jeśli byłbyś taki miły.

Marvin przytaknął.

- Znasz zasady – tak długo, jak pieniądze będą się pojawiały na moim koncie bankowym, będziesz dostawał wyniki.

- Dziękuję. Oto ich dane – Snape podsunął Marvinowi kawałek papieru z imionami i adresem Dursleyów. – Miłego wieczoru.

Kiedy się aportował, pozwolił sobie na uśmieszek satysfakcji. Albus byłby zadowolony z bezkrwawych biurokratycznych prześladowań i jeśli uzna, że zemsta Snape’a jest zbyt powściągliwa, by być wiarygodna, wówczas może zezwolić dyrektorowi na odkrycie również dodatkowych zastraszeń. Mógł zrobić Severusowi wykład na temat przesady, ale póki była to mugolska zemsta na mugolska przemoc, aurorzy nie zostaną wezwani i Azkaba nie będzie potencjalnym wynikiem.

A mówiąc o Azkabanie…

Kiedy Snape postanowił nie być zadowolonym z niewielkich mąk, które były wszystkim, na co Albus pozwoli mu wykorzystać na Dursleyach, spędził dużo czasu zastanawiając się, jak się im odpłacić. Oczywistym rozwiązaniem było skorzystanie z pomocy kogoś innego, kogoś, o kim Albus nie wiedział nic, a kto nie miałby żadnego oczywistego powodu, by wiedzieć o krewnych Harry’ego, nie mówiąc już o ich działaniach. W ten sposób mógłby działać bezkarnie, niezauważony przez Dumbledore’a i Ministerstwo. Pozostawał tylko jeden problem: kogo znał, kto mógł zarówno dobrze torturować mugoli i przypuszczalnie przyjąć propozycję? Oczywiście jego własne obowiązki w Hogwarcie uniemożliwiłyby my poświęcanie niezbędnej ilości czasu na nadzorowanie działań na Privet Drive, a żeby być szczerym, nigdy nie był szczególnie poszukiwany po zabawach śmierciożerców.

Wbrew temu, w co mogli wierzyć uczniowie, Snape nie był w rzeczywistości sadystą i nigdy nie miał w żadnym stopniu satysfakcji z brania udziału w atakach z Voldemortem. Było jednak wiele śmierciożerców, którzy uważali takie działania za wręcz zabawne i to przez ich umiejętności postanowił wykorzystać z Dursleyami. Lucjusz Malfoy byłby oczywiście idealny do tej roli, ale ponieważ po ucieczce z Azkabanu Czarny Pan został pokonany, poświęcił się zwiększaniu wpływu politycznego i społecznego jego rodziny. Szczególnie teraz, gdy jego następca był coraz bliżej pełnoletniości, Lucjusz uważał, by trzymać nos (i inne części ciała) z dala od kłopotów*.

Bellatrix Black Lestrange nadała nowe znaczenie terminowi „sadysta”, nie mówiąc już o „szaleństwie”. Przy okazji, nawet Czarny Pan był zaskoczony jej entuzjazmem. W porównaniu do Belli, Voldemort był okazem zdrowia psychicznego – w końcu chciał tylko rządzić światem, nie miał całkowicie nieuzasadnionego celu. Bella miała po prostu bzika.

Mimo to, Bellatrix zawsze można było powołać do rozwijania coraz to nowych i bardziej pomysłowych tortur i wzgardzała mugolami z pełną determinacji pasją, co było cechami, które pomogłyby mu w prześladowaniu Dursleyów. Choć tak atrakcyjne jak dla niej. Snape z żalem zdecydował, że jej obłęd sprawia, że jest zbyt nieprzewidywalna, by pracować nad tym projektem.

Westchnął. Miał nadzieję, że nie dojdzie do tego, ale kto inny mu pozostał? Potrzebował nienawidzącego mugoli śmierciożercy z udokumentowaną historią zabójstw, tortur, zdrad i innych mrocznych działalności. Tak czy inaczej, został tylko jeden oczywisty kandydat. Pozostawiając ciemny pub daleko w tyle, teleportował się do mglistego, opuszczonego odcinku piasku.

- To ty? – zażądał chrapliwy głos.

Snape przewrócił oczami.

- Oczywiście. Dokonasz niezbędnych uzgodnień?

Drugi czarodziej wyłonił się z mgły.

- Tak, masz eliksiry?

Snape uniósł jedną zieloną, świecącą fiolkę.

- Oto jeden. Przywołam resztę po moim bezpiecznym powrocie.

Drugi mężczyzna prychnął z rozbawienia i pogardy.

- Nie ufasz mi?

- Oczywiście, że ufam – odparł Snape jedwabistym głosem. – Bo wiesz równie dobrze jak ja, że tylko mój dalszy dobry stan zdrowia uniemożliwi pewnym dowodom twoich przeszłych działań dotrzeć do aurorów. I oczywiście nie chciałbyś, by coś się ze mną stało, albo gdzie indziej uzyskasz – hymn – „poprawione” eliksiry? Nie mógłbyś rozczarować swojej żony, prawda? Czy to nie jest problem Wil, że nigdy nie są w pełni zadowolone?

- Ja ją zadowalam! – drugi mężczyzna zaczerwienił się, ale wyciągnął rękę, by wyrwać mu eliksiry.

Snape uśmiechnął się złośliwie.

- Oczywiście, że tak. Możemy iść to zakończyć?

Naprawdę nie było trudno włamać się do Azkabanu, zamyślił się Snape. Naturalnie, zostały podjęte wszystkie wysiłki, by zapobiec ucieczce czarodziejów. Tak długo jak miałeś wysoko postawionego współpracownika wewnątrz, dostanie się tam niepostrzeżenie było raczej bułką z masłem. I powiedz, co chcesz o minusach bycia śmierciożercy, nie można zaprzeczyć, że gwarantuje ci to niezłą znajomość z wszystkimi podejrzanymi elementami czarodziejskiego społeczeństwa, nie wspominając już o zapewnieniu odpowiednich informacji o nich dzięki szantażowi. W rezultacie, zidentyfikowanie łatwo przekupnej straży było tak proste, że Snape prawie czuł się rozczarowany. Oczywiście fakt, że Voldemorta nie było już od prawie dekady i aktywność śmierciożerców już niemal nie istniała, wydawało się uśpić aurorów i osłony w poczuciu bezpieczeństwa.

Snape westchnął. Były czasy, kiedy raczej przegapiał wydarzenia dawnych czasów. Dopasowanie sprytu do uczniów – nawet bliźniaków Weasley, - to po prostu nie to samo, co służenie jako podwójny agent, złapany między dwoma najpotężniejszymi czarodziejami tych lat.

CDN…

* “to keep his nose (and other body parts) squeaky clean” – określenie “keep one’s nose clean” oznacza trzymać się z dala od kłopotów. Przetłumaczone dosłownie oznacza “trzymać nos (i inne części ciała) wypucowane”. Taka lekka gra słów.