TCNZ - Rozdział 22 – To, co nam zostało cz. 8 – Urodziny

21 czerwca 2001r.

- Zakochałem się – powiedział James.

James oświadczył to w tak prosty sposób, jakby właśnie odkrył, że lubi makaron albo koncerty fortepianowe.

- Cóż, tak, to oczywiste – powiedział Syriusz, zapinając koszulę.

Syriusz spędził ostatnią noc w domu rodziców Jamesa. Wkrótce on i James mieli zamieszkać ze swoimi partnerami i znalezienie czasu tylko dla nich dwóch mogło być trudne. Choć ten rok mieszkania z Jamesem był dobry. Z drugiej strony, Syriusz miał już osiemnaście lat i dłużej nie musiał obawiać się rodziców. Nie żeby im zależało. Z tego, co wiedział, nawet nie próbowali go znaleźć.

- To oczywiste? Co masz na myśli?

Syriusz popatrzył na Jamesa zdezorientowany. Z pewnością się zgrywał. Spotykał się z Evans przez dwa lata. James spędził wiele czasu w ciągu ostatnich trzech lat, bez końca paplając o idealnej Lily Evans.

- James, chyba jesteś jedyną osobą we wszechświecie, która nie jest w tym momencie świadoma, że jesteś zakochany.

- Ale nie rozumiesz! To jest… to jest wszystkim, Syriuszu! Czuję się jakby pochłonięty w stos oddania! – powiedział James, uderzając się w pierś.

- Nieco melodramatycznie, Potter – wzdrygnął się Syriusz.

- Ale tak się czuję!

- Nie widzisz, żebym gadał w taki sposób o Remusie – stwierdził Syriusz, czując się lepszym, gdy sznurował buty.

James prychnął. Syriusz spojrzał na niego i przechylił głowę, oczekując wyjaśnienia.

- Słyszałem od ciebie wiele gówna. I chyba przeczytałem całą tą poezję, którą umieściłeś na swojej stronie.

- Czytałeś moje wiersze!

- Cóż, posłałeś mi email, żebym obczaił twoją stronę.

- Nie myślałem, że naprawdę przeczytasz moją cholerną poezję! – powiedział Syriusz, a jego twarz zaczerwieniła się z zażenowania.

- Wybacz, kumplu. Po prostu… Obchodzą mnie rzeczy, które ty robisz. Byłem zainteresowany. A poza tym, uważałem, że są urocze. O wiele lepsze niż te śmieci, które napisałem Lily – stwierdził James, marszcząc brwi.

- Napisałeś dla Lily wiersze?

James skrzywił się i skinął głową.

- Spodobały jej się?

- Tak, powiedziała, że tak.

Syriusz uśmiechnął się i podszedł do Jamesa, po czym przytulił go mocno.

- Ja się tu wyśmiewam, a powinienem być szczęśliwy twoim szczęściem.

- Jesteś takim chujem, Syriuszu. To jedna z tych rzeczy, które najbardziej w tobie lubię – stwierdził James i oddał uścisk.

- Dobra. Chodźmy do nowego mieszkania Remusa – powiedział Syriusz, puszczając kumpla.

- To też twoje nowe mieszkanie – stwierdził James, trącając Syriusza łokciem.

Syriusz odsunął się i uśmiechnął. Podejrzewał, że James ma rację.

- I hej… Wszystkiego najlepszego, kumplu – powiedział James i wyszli z pomieszczenia.

Niedługo potem dotarli do nowego mieszkania Remusa, które mieli razem dzielić. Rodzice Jamesa byli właścicielami budynku, więc nie było ciężko znaleźć mu mieszkanie za rozsądną cenę.

Lily była już na miejscu, pomagając Remusowi w układaniu rzeczy. Gdy weszli, krzyknęła:

- Cześć, chłopaki! Wszystkiego najlepszego, Syriuszu – podbiegła do nich, przytuliła Syriusza, po czym pochyliła się i pocałowała Jamesa.

Remus uśmiechnął się do Syriusza, po czym przeszedł do kuchni, najwyraźniej żeby zrobić herbatę.

Wkrótce zgromadzili się wokół stołu na herbatę.

- Gdzie jest Peter? – zastanawiał się Syriusz.

- Pewnie pomaga mamie – stwierdził Remus.

James prychnął.

- Co?

- Naprawdę w to nie wierzysz, prawda, kumplu?

- Myślisz, że Pete kłamie, prawda? – zapytał Syriusz, pochylając się.

- Nie ma znaczenia to, co myślę. Ale mam swoje podejrzenia. Znaczy, zawsze tyle mówił o swojej mamie, prawda? Ale przez ostatnie kilka miesięcy widzieliśmy go o połowę mniej niż kiedyś. Sądzę, że tylko jedna rzecz może aż tak zajmować Pete’a – powiedział James, wsuwając okulary wyżej na nos z ironicznym uśmiechem.

- Och, myślisz, że znalazł jakiś ładny tyłeczek, wokół którego może gonić – powiedział Syriusz.

- Dokładnie. Pete znalazł sobie przyjaciółkę i chce zatrzymać ją dla siebie.

- Naprawdę szkoda. Byłoby miło mieć tu jakąś dziewczynę – powiedziała Lily, marszcząc brwi.

- Kto miałby to być? Rozmawiałaś ostatnio z Dorcas Meadowes? – zapytał Remus Lily, ale przerwało im nagłe pukanie do drzwi.

- O wilku mowa – rzucił James i wstał, by otworzyć drzwi.

- Cześć – powiedział Peter.

Syriusz spojrzał na Petera. Był ubrany ładniej niż zwykle. I było coś w jego spóźnieniu. Może James miał rację. Ale jeśli tak, dlaczego Peter bał się coś powiedzieć?

- Usiądź, Peter – mruknął Remus, wskazując na puste krzesło przy stole.

- Och, dzięki. Wszystkiego najlepszego, Syriuszu – powiedział Peter, siadając.

- Gdzie byłeś, kumplu? Tęskniliśmy – stwierdził James.

- Och, znacie mamę. Właściwie to nie mogę zostać na długo. Z mamą jest szczególnie niedobrze – powiedział Peter.

Syriusz zmarszczył brwi. Kusiło go, żeby naciskać an Petera w tej sprawie, ale zdecydował na razie odpuścić. Miał nadzieję, że w końcu Peter ujawni im tą tajemniczą kobietę. Ostatecznie Peter został na jedynie godzinę, po czym wyszedł.

Niedługo potem reszta usiadła przy winie. Cóż, Lily paliła zioło. Remus włączył Pink Floyd, żeby podkręcić nastrój… albo przynajmniej jego nastrój.

- Dobry jest „Dark Side of the Moon”, ale jest przeceniany – powiedział Remus, odpowiadając na pytanie Lily, który album jest najlepszy.

- Jak możesz tak mówić – spytała Lily, wyglądając na niemal zbulwersowaną i figlarnie uderzyła Remusa w ramię, po czym ponownie się zaciągnęła.

- Źle mnie zrozumiałaś – powiedział Remus, wziął łyk Marlota i kontynuował: – Uwielbiam Dark Side. Ale „Wish You Were Here” jest ich o wiele mocniejszą pracą.

- Ja lubię „The Wall” – powiedział James z nieśmiałym uśmiechem.

- Oczywiście, że tak – mruknął Remus, machając lekceważąco ręką.

- Jest coś nie tak z „The Wall”? – zapytał James.

- Nie, oczywiście, że nie. Po prostu nie jest moim ulubieńcem.

- Mi się jakby podoba „The Division Bell”. Znaczy, nie jest to „Dark Side”, ale jest cholernie dobry – powiedziała Lily.

- Nigdy go nie słyszałem – wyznał James.

Syriusz poczuł się nieco zagubiony. Remus puszczał mu wiele Pink Floyda, ale nie potrafił dopasować piosenek do konkretnych albumów. Jeśli miał być szczery to sądził, że wszystkie brzmiały tak samo, choć nie w zły sposób.

- Jest zdecydowanie niedoceniany – powiedział Remus.

- Ja lubię ten ze świnią unoszącą się nad elektrownią Battersea! – wtrącił Syriusz.

Szybko pożałował, że cokolwiek powiedział i zdał sobie sprawę, że był nieco podchmielony i może nawet trochę na haju.

- „Animals”? Niezbyt przyjemnie mi się go słuchało. Znaczy, podoba mi się sam pomysł, ale jest mniej dynamiczny niż inne albumy – powiedział Remus, wzruszając ramionami.

Dyskusja na temat Pink Floyd trwała dalej, więc Syriusz zdecydował się zrobić herbaty. Wyglądało na to, że zdążyli skończyć wino, a Lily dokończyła skręta. Kiedy wrócił z herbatą, grali w jakąś grę, ale Syriusz czuł się nieco zmęczony i nie umiał się doczekać wypróbowania nowego łóżka Remusa.

- James i Lily zostaną tu na noc, Syriuszu – poinformował Remus Syriusza, gdy dokończyli herbatę.

- W porządku.

- Poza tym pójdę do sklepu. Zdałem sobie sprawę, że potrzebujemy kilku rzeczy.

- Och, też pójdę – powiedziała Lily, zeskakując z krzesła.

Kilka chwil później Syriusz został z Jamesem, który kończył swoją herbatę.

- Uwielbiam to. Wszystko się zmienia, ale uwielbiam to, że wciąż mamy czas dla siebie. Mam nadzieję, że to się nigdy nie zmieni, Syriuszu. Chcę, żebyśmy wszyscy, nawet Pete, trzymali się razem bez względu na to, jak nasze życia się potoczą albo jacy starzy będziemy.

Syriusz uśmiechnął się i skinął głową.

- Ja też, kumplu – powiedział Syriusz, po czym poklepał Jamesa po ramieniu.

Syriusz pochylił się i powiedział cicho:

- Posłuchaj, James, jakby miałem nadzieję, że dzisiaj spędzę z Remusem nieco czasu sam na sam.

James skinął głową z wyraźnym zrozumieniem.

- Tak, czaję… Nie jestem pewien, czy Lily też będzie taka wyrozumiała.

Syriusz jęknął.

- Po prostu… ja i Remus… my nie… no wiesz, od dłuższego czasu. Nie było łatwo znaleźć miejsce, gdy mieszkałem z twoimi rodzicami. Zawsze byli w domu – powiedział Syriusz i wzdrygnął się.

- No i co, kumplu? Dawaj i się nie krępuj. Myślisz, że ja nie baraszkowałbym z Lily, tylko dlatego, że ty jesteś w domu? Wszyscy tu jesteśmy dorośli – powiedział James i wzruszył ramionami.

Syriusz nagle stracił możliwość utrzymania zamkniętych ust. Jakąkolwiek miał teraz minę, spowodowała u Jamesa śmiech.

- Naprawdę chcesz słyszeć, jak z Remusem bzykamy się? – zapytał Syriusz, czując się oszołomiony.

- Niezupełnie, ale nie mogę powiedzieć, że mnie to obchodzi. Ale jak zaobserwowałeś, moi rodzice zawsze są w domu, a od kiedy w zeszłym roku zmarł tata Lily, jej mama dużo jest w domu, więc nam też nie jest łatwo. Wolę zaryzykować, że wy usłyszycie, jak się bzykamy, niż oni. Po prostu myślę, że jako dorośli, wszyscy zgodzimy się zignorować to na jedną noc. Wtedy wszyscy wygrają, kumplu – powiedział James i mrugnął do niego.

- Wszyscy wygrywają? Czemu myślisz, że Lily to pochwali? Myślisz, że chce słuchać, jak jej najlepszy kumpel się bzyka? – zapytał Syriusz i wyzywająco założył ramiona na piersi.

- To był jej pomysł.

- Jej pomysł? – zapytał Syriusz, a jego głos wydobył się z niego głośniejszy niż zamierzał.

- Wyluzuj, kumplu! Tak, to był jej pomysł. Powiedziała, że wie, że Remusowi to nie będzie przeszkadzało. Znaczy, po tym, co się stało między nimi stało, podejrzewam, że nie będzie tak nieśmiały – powiedział James z wszystkowiedzącym uśmiechem.

- Co się między nimi działo? O czym ty, do diabła, mówisz?

- Nie mówisz mi, że Remus nigdy ci nie powiedział? – zapytał James, wyglądając na zdezorientowanego.

- Co mi miał powiedzieć? – spytał Syriusz, czując poirytowanie.

- Bzykali się.

Syriusz roześmiał się.

- Przestań. Nie ma szans, żeby Remus bzykał dziewczynę. Jest gejem, zaufaj mi.

- Myślę, że Lily by mnie w tej spawie nie okłamała.

Syriusz wiedział, że James ma rację. Lily wydawała się nigdy nie kłamać ani nawet zatajać prawdę. Była całkowicie szczera. Syriusz poczuł smutek.

- Wiedziałem, że z kimś wcześniej był, ale zawsze sądziłem, że to facet. To była Lily. Nie mogę w to uwierzyć. Byłem tak głupi.

- Czy to ma jakieś znaczenie? Chyba dziwnie się czułem, jak odkryłem, że moja dziewczyna bzykała się z moim najlepszym kumplem, ale przebrnąłem przez to. I Lily była też z Dorcas. Nie jest to teraz zagrożeniem dla naszej relacji.

- To co innego.

- Czemu?

- To… po prostu – powiedział Syriusz, nie będąc w stanie znaleźć odpowiedzi.

Był wściekły i nawet nie był pewien, dlaczego. Czy Remus w ogóle był gejem? Czy był bi? Co jeśli nawet nie był bi? Co jeśli był hetero? Czy cała ich relacja jest kłamstwem? Milion myśli przebiegało przez jego umysł, a większość prawdopodobnie nie miała sensu. Drzwi wejściowe otworzyły się i do środka weszli Remus z Lily z torbami, które położyli w kuchni.

Syriusz nic nie powiedział, gdy odkładali rzeczy. Znalazł moment, by wyszeptać Jamesowi, że on i Lily mogą robić, cokolwiek chcą. Już go to nie obchodziło. Potrzebował tylko porozmawiać z Remusem.

Gdy w końcu powiedzieli dobranoc do Jamesa i Lily, Remus i Syriusz poszli do łóżka. Leżąc w łóżku i patrząc w sufit, Syriusz czuł się tak wściekły i zdezorientowany. Próbował powstrzymać się przed zniszczeniem wszystkiego dookoła.

- Bzykałeś Lily? – zapytał Syriusz, odwracając twarz do Remusa i starając się zachować spokojny ton.

- Tak. Kilka lat temu. W moje szesnaste urodziny.

Powiedział to tak swobodnie, jakby nie było to nic wielkiego.

- Mówisz, że kilka miesięcy przed tym, jak się zeszliśmy?

- Chyba tak. To nie było w planie. Po prostu się stało. Nigdy nie uważałem tego za coś wielkiego.

- Uważasz, że pieprzenie dziewczyny, która jest również naszą wspólną przyjaciółką, nie jest czymś ważnym? Remus, jesteś gejem!

- Tak, jestem. I seks z nią nic nie zmienił.

Syriusz zrobił obrzydzoną minę.

- Nie mogę sobie wyobrazić… tego. Nie sądzę, że mógłbym w ogóle zrobić się twardy.

Remus wzruszył ramionami.

- To było przyjemne, ale nie takie, jak z tobą – powiedział Remus i odwrócił się ku Syriuszowi. Remus położył dłoń na nagiej piersi Syriusza i potarł ją. Syriusz go nie powstrzymał. – Z Lily było przyjemnie być dotykanym, ale nigdy jej nie… pożądałem. Przy tobie – zaczął Remus, po czym przesunął dłonią po tułowiu Syriusza, – Pragnę cię, całkowicie. Potrzebuję cię. Pragnę całego doświadczenia.

Syriusz próbował utrzymać swój gniew, ale sztywniejący w jego spodniach piżamy członek bardzo to utrudniał. Uświadomił sobie, że ledwie słyszy dźwięki z salonu, gdzie Lily i James byli już pewnie gdzieś w połowie i zdecydował, że naprawdę go to nie obchodzi.

Dłoń Remus przesunęła się wokół wybrzuszenia między nogami Syriusza. Remus posłał mu figlarne spojrzenie. Syriusz spojrzał między nogi Remusa i zobaczył dużą, znajomą wypukłość.

Syriusz pochylił się i pocałował mocno Remusa. Jeśli Remus go chciał, odda mu się i upewni, że jego chłopak nigdy tego nie zapomni.

Szybko wsunął dłoń do piżamy Remusa i zaczął gładzić długi, gruby trzon. Remus odsunął usta od Syriusza i sapnął w jego ucho.

Następnie Syriusz zsunął się w dół ciała Remusa, prędko zsunął jego spodnie i majtki jednym ruchem. Chwycił członek Remusa obiema dłońmi i powoli pogładził.

- Syriusz. Och!

- Każ mi wziąć go do ust. Powiedz mi, jak bardzo chcesz dojść w moich ustach.

Syriusz lubił, gdy Remus był władczy i dominujący. Nie umiał się doczekać, aż teraz bardziej to zbada, skoro mieli mieszkanie dla siebie.

- Zrób to. Ssij mnie – warknął Remus, wyraźnie wiedząc, co podnieca Syriusza.

Syriusz włożył główkę członka Remusa do ust i powoli zaczął ssać jak najgłębiej potrafił bez krztuszenia się, podczas gdy jego dłonie dotykały podstawy. Syriusz powoli przesunął usta w górę, by pieścić główkę, gdzie wysunął język, by polizać czubek, po czym jednym ruchem possał główkę. Był w tym lepszy od ich pierwszego razu. Nauczenie się, jak prawidłowo ssać dużego penisa Remusa nie było łatwe.

Remus jęknął głośno z przyjemnością, a jego ciało szarpnęło się. Syriusz powtórzył ruch, za każdym razem nieco szybciej. Z drugiego pokoju zdecydowanie mógł usłyszeć Lily i Jamesa. Pomyślał, że pewnie chcieli być usłyszani i cieszył się, że Remus się bardzo nie powstrzymywał.

- Kurwa, Syriuszu. To takie przyjemne.

Syriusz rozpromienił się z dumą i nie przestawał ssać, marząc o smaku nasienia Remusa na własnym języku. Pragnął, by Remus wypełnił jego usta i chciał przełknąć każdą kroplę.

- Kuźwa, Syriuszu. Jestem tak blisko – powiedział Remus, a Syriusz poczuł, jak jego chłopak pociera jego głowę, lekko pociągając za włosy.

Syriusz possał mocno i sekretnie żałował, że Remus naprawdę nie zmusza go do ssania swojego członka.

- Och, och, och, taaaaak – wyjęczał Remus i Syriusz poczuł gorące nasienie na swoim języku.

Syriusz uwielbiał to, jak Remus smakował i jęknął z radości, gdy sperma Remusa wypełniła jego usta i spłynęła do gardła.

- Och, Syriuszu, kocham cię. Jesteś niesamowity – jęknął Remus z przyjemnością.

Syriusz nie przestawał ssać członka Remusa, aż ten nie stał się niemal w połowie miękki. Kiedy w końcu skończył, odsunął usta i wyszczerzył się do Remusa, nie dbając dłużej o to, co stało się między Remusem i Lily albo wciąż trwające, o wiele głośniejsze odgłosy z drugiego pokoju bzykających się Jamesa i Lily.

- Syriuszu, chcę, żebyś doszedł na mnie.

- Co masz na myśli?

- Wyciągnij swojego kutasa i masturbuj się, aż nie dojdziesz na mnie. Na mój brzuch, jeśli chcesz – powiedział Remus, wskazując na swój tors.

Syriusz nie marnował czasu, zsunął w dół spodnie piżamy i zaczął gwałtownie sobie dogadzać, podczas gdy Remus patrzył na niego z radością, przygryzając wargi. Jego jądra bolały i naprawdę chciał już dojść. Wiedząc, jak bardzo Remus chciał obserwować jego orgazm tylko go bardziej nakręciło.

Nie zajęło mu to długo. Syriusz poczuł uwalniane napięcie, gdy przyjemność przebiegła przez niego, a z jego członka wystrzeliło gorące nasienie na dolną część brzucha Remusa i jego członek, który już ponownie był twardy.

Ku zaskoczeniu Syriusza, Remus chwycił swój członek i zaczął go pieścić dłonią mając na niej nasienie Syriusza. Syriusz nigdy nie widział, by Remus poruszał dłonią tak mocno i intensywnie, zwłaszcza, że już raz doszedł.

- Ooooch, Kuźwa – powiedział Remus, a jego ciało szarpnęło się, gdy członek zadrgał i wystrzelił więcej nasienia, które wymieszało się z spermą Syriusza.

- Wow.

- Tak. Wow – mruknął Remus, po czym roześmiał się i dodał: – Wszystkiego Najlepszego.

- Przepraszam, Remusie – powiedział Syriusz, wspiął się ku ustom Remusa i pocałował go czule.

- Wybaczam ci. Wybacz, że nigdy ci nie powiedziałem. Znaczy… nie była to twoja sprawa, ale sądzę, że to by wszystko ułatwiło. Chyba obawiałem się twojej reakcji.

- Najwyraźniej nie bez powodu. Nie, nie była to moja sprawa, ale i tak dziękuję – powiedział Syriusz i opadł obok Remusa na bok.

Syriusz westchnął, czując wygodę. Jak mógł wątpić w Remusa, nawet na sekundę?

^^^

Remus siedział na ławce i obserwował, jak Syriusz rzuca piłkę Harry’emu, który złapał ją, ku zaskoczeniu Remusa. Peter siedział obok niego i uśmiechał się. Były drugie urodziny Harry’ego i cała czwórka wyjechała do miasta. Mimo że byli tu już cztery miesiące, nie mieli szansy odpowiednio oprowadzić Harry’ego.

Syriusz bardzo nalegał, że zabierze Harry’ego na zewnątrz, żeby porzucać piłką, ale był niezwykle wymijający na temat tego, dlaczego tego chciał. Podejrzewał, że nie miało to znaczenia, ale Remus był ciekaw, nawet jeśli dlatego, że była to dziwnie specyficzna prośba, której nigdy wcześniej nie wystosował.

Plan był taki, że całą czwórką pójdą na rynek, gdzie mieli spotkać się z Arturem Weasleyem, który po kościele zabierał Rona na urodziny Harry’ego. Ron był w wieku Harry’ego i wydawali się dobrze dogadywać.

Po zwiedzeniu rynku, szli do zamku Richmond, a potem pod Culloden Tower. Remus nie był pewny, czy Harry doceni historyczność tych miejsc i wiedział, że będzie miał mnóstwo czasu, by je zobaczyć, gdy będzie starszy, ale zabranie go na wycieczkę po rodzinnym mieście jego matki wydawało się dobrym sposobem na spędzenie urodzin.

- Dzień dobry – rozległ się przyjemny kobiecy głos.

Remus spojrzał w bok i zobaczył Pandorę Lovegood, mającą na sobie jasnozielony szlafrok, trzymała gazetę i machała.

- Witaj, Pandoro – odpowiedział Remus.

- Wcześnie wychodzisz.

- Są urodziny Harry’ego – powiedział Remus z uśmiechem.

- Tak? Jak uroczo – stwierdziła Pandora i wróciła do swojego domu.

Przez ostatnie miesiące Remus spędził sporo czasu na czytaniu książek Pandory o pogaństwie i odkrył, że do tych wierzeń można porównać jego własne uczucia względem świata i natury. Wciąż nie był pewny, w co wierzy, ale czuł, że jest w tym jakaś prawda.

- Pies! – krzyknął nagle Harry, zaskakując Remusa.

Ich sąsiadka z końca ulicy miała na smyczy border collie i przechodziła obok ich domu.

- Dzień dobry, pani Longbottom – zawołał Peter.

Augusta Longbottom ledwie odwróciła się i skinęła głową, nie zatrzymując się na rozmowę. Augusta opiekowała się wnukiem w wieku Harry’ego i Remus miał nadzieję, że będzie to kolejny potencjalny przyjaciel Harry’ego.

- Piesek! – krzyknął ponownie Harry i podbiegł, by szarpnąć spodnie Remusa.

- Remus, nie mówiłeś, że ona opiekuje się swoim wnukiem? – zapytał Syriusz.

- Tak, Harry – powiedział Remus i poczochrał włosy chłopca, po czym spojrzał na Syriusza i skinął głową. – Jej syn i jego żona mieli jakiś wypadek i musieli być hospitalizowani. Brzmiało to okropnie.

Syriusz skrzywił się.

- Chcę psa! – krzyknął Harry, wyglądając na podenerwowanego.

- Wygląda na to, że nasz maluch chce psa – powiedział Syriusz i wziął Harry’ego w ramiona.

Remus prychnął.

- Mógłbym równie dobrze założyć ci obrożę.

Syriusz posłał mu chytre spojrzenie i zachichotał. Minęło nieco czasu, od kiedy robili w tego typu zabawy. Remus poczuł nostalgię, przypominając sobie ich pierwsze eksperymenty.

- Nie próbuj mnie zmuszać, żebym cię przytrzymał.

- Nie bądź głupi, Syriuszu. To ja będę przytrzymywał ciebie – powiedział Remus, po czym mrugnął, podszedł i pocałował czule Syriusza, ściskając Harry’ego między nimi.

Remusowi przyszło do głosy, że seksualne insynuacje w pobliżu Harry’ego były nieco niewłaściwe, ale Harry wciąż wydawał się rozproszony border collie. Z drugiej strony Peter wyglądał na zgorszonego i zakrywał uszy.

- Powiedzcie, kiedy skończycie, chłopaki.

- Skąd będziesz wiedział, skoro zakrywasz uszy, Pete? – zapytał Syriusz.

Peter westchnął i odsunął ręce.

- Prawda. To i tak nie zadziała – powiedział, po czym dodał: – Właściwie myślę, że pójdę przodem na rynek. Mam pewną sprawę do załatwienia. Zobaczymy się za niedługo.

Remus pomachał Peterowi, odsunął się i spojrzał na Harry’ego.

- Hymm. Mimo wszystko to jego urodziny.

- Naprawdę myślisz o kupieniu psa? – zapytał Syriusz.

- Tak! Chcę psa!

Zielone oczy Harry’ego, tak podobne do oczu Lily, wpatrywały się w Remusa, błagając o potwierdzenie.

- Tak. Właśnie o tym myślę.

- Dzisiaj?

Remus westchnął, po czym potrząsnął głową.

- Mamy już plany. Będę musiał dzisiaj sprawdzić w sieci i zobaczyć, co jest na rynku poza Rezerwatem Border Collie.

- Więc najwyższy czas iść na rynek? – zapytał Syriusz, odstawiając Harry’ego.

Remus spojrzał na zegarek i skinął głową.

- Trochę wcześnie, ale zawsze możemy po nim pospacerować. A Peter i tak już tam jest. Zamknę drzwi – powiedział Remus i podszedł do drzwi, by je zakluczyć.

- Mówiłeś poważnie o tej drugiej rzeczy? – zawołał Syriusz za nim.

- Drugiej rzeczy? – zapytał Remus, grzebiąc w zamku.

- O obroży – powiedział nieco ciszej.

- Minęło nieco czasu. Może porozmawiamy o tym później – stwierdził Remus i dołączył do Syriusza i Harry’ego na drodze.

Gdy szli drogą, Remus trzymał dłoń Syriusza, a Harry biegł przed nimi. Remus czasem widział, jak ludzie posyłają im zabawne spojrzenia. Zdecydowali się nimi nie przejmować. Dzisiejszy dzień był dla jego chłopaka i ich syna, więc nic innego nie miało znaczenia.

Remus wzdrygnął się lekko. Właśnie pomyślał o Harrym jako o swoim synu. To było śmieszne, prawda? Harry był synem Jamesa i Lily, prawda? Ale zostawili go pod ich opieką. Mimo wszystko byli wujkiem Remusem i wujkiem Syriuszem. Ale pytanie było, czy teraz byli jego rodzicami?

Kiedy Remus spojrzał na chłopca, poczuł przytłaczające uczucie miłości i oddania. Wiedział, że nie ma rzeczy, której nie zrobiłby dla chłopca. Ale jak wiele z tego było miłości do Jamesa i Lily?

- Coś cię gryzie, Remus? – zapytał Syriusz.

Remus odchrząknął w odpowiedzi.

- Nie wiem. Po prostu się zastanawiałem.

- No? Wypluj to – powiedział Syriusz i lekko ścisnął dłoń Remusa.

Remus westchnął.

- Czy Harry jest naszym synem?

Syriusz odwrócił się do niego i uśmiechnął się.

- Jesteśmy jego rodzicami.

- Nie kwestionuję tego. Ale czy jest… nasz?

- Czy to ma znaczenie? Z pewnością go nie urodziłem, ani ty też nie.

- Nie, nigdy cię nie zapłodniłem, pomimo najlepszych starań – powiedział Remus, po czym roześmiał się i dodał: – Ale wciąż nie o to mi chodzi. Wiele ludzi adoptuje dzieci od tych, którzy wciąż żyją i nazywają je swoimi dziećmi. Nikt nie wątpi, że są ich. Dlaczego ja mam wątpliwości, że Harry jest naszym synem, skoro jego rodzice są martwi i celowo wybrali nas, żebyśmy się nim zajęli?

Syriusz, wyglądając nieco ponuro, powiedział:

- Ponieważ są martwi i ponieważ znałeś ich i kochałeś.

Remus natychmiastowo wiedział, że Syriusz ma rację.

- I jeśli powiem, że jest naszym synem to wciąż przypomina…

- Że oni nie wrócą – dokończył Syriusz.

- Bo nie wrócą, prawda?

- Nie muszą wracać, ponieważ nigdy nie odeszli – powiedział Syriusz, sięgnął dłonią i położył ją nad sercem Remusa.

Remus uśmiechnął się.

- Oczywiście – powiedział, po czym ruszyli dalej na rynek.

Reszta urodzin Harry’ego minęła dobrze. Próbowali wyjaśnić Harry’emu historię Zamku Richmond oraz Culloden Tower, ale wyjaśnienia były tak słabo odebrane, jak się obawiali.

Ale Harry wydawał się cieszyć czasem spędzonym ze swoim nowym przyjacielem, Ronem. Artur głównie rzucał niewygodne pytania o byciu gejem, ale nie przestawał też rozprawiać o swojej pasji historycznych rekonstrukcji.

Remus musiał przyznać, że któregoś dnia był nieco zainteresowany dołączeniem do jednego z takich wydarzeń, ale nie ośmielił się o tym wspomnieć, żeby Artur się zbytnio nie podekscytował. Artur wyraził żal, że nie dołączyli do niego i Molly w kościele.

Remus i Syriusz po wielu dyskusjach zgodzili się, że Harry powinien sam doświadczyć religii, gdy będzie starszy. Nie mogli całkowicie powstrzymać go przed kontaktem z religią, ale przynajmniej nie robili niczego celowo, by go indoktrynować, pomimo rosnącego zainteresowania Remusa pogaństwem.

Czuli się komfortowo wierząc, że Lily i James zaakceptowaliby albo chociaż zrozumieli ich rozumowanie.

Tej nocy Remus przeglądał reklamy psów w Internecie na swoim laptopie. Remus pomyślał, że Harry mógł przestać się tym interesować, ale nadal cały dzień chodził i krzyczał o każdym psie, którego widział.

- Ten! – powiedział Syriusz, nagle wskazując na dużego, czarnego psa na ekranie.

- Wygląda potwornie… ale też w pewien milusi sposób.

- Dokładnie. Jest idealny!

- Ten pies jest dla Harry’ego, prawda? – powiedział Remus, unosząc brew.

Syriusz nigdy nie chciał swojego zwierzaka, od kiedy odszedł jego ukochany kot, Perseusz.

- Tak, oczywiście, że dla Harry’ego! – powiedział Syriusz, machając zbywająco ręką.

Remus obejrzał ogłoszenie. Był to nowofundland i pewnie nie będzie tani. Ale pomyślał, że byłoby w porządku dodać kolejnego członka do ich rodziny. Zobowiązał się zadzwonić w sprawie psa rano.

Na razie zamknął laptop i odłożył go na bok, po czym ułożył się pod kołdrą i zgasił światło. Po całym dniu chodzenia po mieście był doszczętnie znużony.

Mimo to, miał problemy z zaśnięciem i zastanawiał się, czy odpowiednio uczcili dzisiaj Harry’ego.

- Śpisz? – zapytał cicho Remus Syriusza.

- Tak – odpowiedział Syriusz, brzmiąc na zaskakująco obudzonego.

- Zastanawiałem się tylko, czy to były dobre urodziny. Czy może powinniśmy zrobić coś innego? Zorganizować mu przyjęcie. Założę się, że James i Lily zrobiliby mu przyjęcie.

- Może. Ale my nie jesteśmy nimi. Harry dobrze się bawił. I tak ma dwa lata. Ja nie pamiętam moich drugich urodzin, a ty?

- Ja tak. Pamiętam wszystkie moje urodziny.

- Cóż, niektóre były całkiem interesujące, jeśli mam być szczery.

Remus zachichotał. To było przezabawne i nieco tragicznie prawdziwe.

- Kilka się wyróżniało. Ta cholerna kłótnia w twoje osiemnaste urodziny.

Syriusz roześmiał się.

- Ta kłótnia przebiegła całkiem nieźle, z tego, co pamiętam – powiedział Syriusz, odwrócił się i przytulił Remusa od tyłu.

- Chyba tak – powiedział Remus, ale potem przypomniał sobie, o co się kłócili i poczuł ukłucie bólu, mimo że Syriusz pocałował go w kark.

- Nie żartowałem z tą obrożą, Remusie.

- Wiem, że nie. Ja również.

Syriusz najwyraźniej próbował zainicjować seks, ale Remus nie czuł się w nastroju przez napływające stare wspomnienia.

- Nie teraz – powiedział Remus, więc Syriusz natychmiast zaprzestał działań.

- W porządku. Wybacz – mruknął Syriusz, całując tył głowy Remusa, po czym odwrócił się.

- W porządku. Właśnie przypomniałem sobie o kilku rzeczach, o których od dłuższego czasu nie myślałem.

Niektóre urodziny naprawdę były dziwne.

^^^

- Łapa – powiedział Syriusz, czując z siebie dumę.

- Łapa – powtórzył Remus.

Obecnie pies leżał na środku salonu, a Harry leżał obok niego. Niemal natychmiast nawiązali więź.

- Podoba ci się?

- Tak. Niech będzie Łapa – odpowiedział Remus.

- Doskonale.

Pies kosztował sporo pieniędzy i gdy Remus je wypłacał, Syriusz poczuł niemal fizyczny ból. Ale zgodzili się, że na dłuższą metę będzie tego wart.

- Mam nadzieję, że Xeno go nie zobaczy i nie spanikuje.

- Sądzę, że boi się tylko dużych kotów – powiedział Remus.

- Ach.

Remus podszedł do psa i Harry’ego, i usiadł. Syriusz usiadł na kanapie obok nich.

Remus pogładził psa po grzbiecie i powiedział:

- Wiesz, coś w tym psie przypomina mi ciebie. Ciężko to wyjaśnić. I nie chodzi tylko o to, że uważam, że obu wam pasuje obroża.

- Oboje jesteśmy idealni do przytulania – powiedział Syriusz z szerokim uśmiechem.

- Możliwe. Szczerze powiedziawszy, zawsze byłem zaskoczony, że lubisz tak bardzo koty. Wydajesz się bardziej osobą lubiącą psy.

- Lubię koty. Ale uważam, że bardziej utożsamiam się z psami.

- W której części? Rozdzieraniu gazet? Szczekaniu na dziwnych przechodniów?

- Bardzo śmieszne.

- Przypuszczam, że potrafisz być lojalny i posłuszny… cóż, bardziej lojalny niż posłuszny, jeśli mam być szczery – powiedział Remus, po czym mrugnął do Syriusza.

- Prawda – rzucił Syriusz, po czym dodał: – Przynajmniej nie chodzę wszędzie ruchając nogi innych.

- Cholera jasna – zawołał Peter z kuchni.

- Och, przestań, kumplu. Przecież widziałeś już jak się całujemy i wygłupiamy – stwierdził Syriusz.

- Wybacz, Pete. Znowu zapomniałem, że tu jesteś.

Peter podszedł i pochylił się nad kanapą.

- Ostatnio często się zdarza, prawda? Tak łatwo o mnie zapomnieć?

- Oczywiście, że nie.

- Usiądź, Pete. Poznaj Łapę.

- Łapa? – powiedział Peter, podszedł i usiadł obok Syriusza.

- Podoba ci się?

- Pewnie – powiedział Peter z uśmiechem.

W pewien sposób to, że Remus, Harry, Peter i Łapa zebrali się razem sprawiło, że Syriusz poczuł coś wyjątkowego. To był ich dom i ich rodzina. Pewnie, Peter był ich przyjacielem, ale również jego rodziną tak samo jak Harry albo James i Lily.

Syriusz nie lubił rodziny, w której się urodził. Podobał mu się pomysł wybrania rodziny, a to, że zebrali się oni wokół niego sprawiło, że nie mógł być szczęśliwszy.