Drogi Severusie Snape

Oryginał: Dear Severus Snape

Autor: marksmom

Zgoda: jest

Rating: +15

Pairing: Snily, Drarry (ale jeśli się mrugnie w odpowiednim momencie, to się nie zauważy)

Opis: Sequel „Nie mojego syna”. Lata minęły i Harry jest gotowy iść do szkoły… ale gdzie pójdzie? Jak Severus wpłynie na jego decyzję, do której szkoły pójść? Co to ma wspólnego z listem Jamesa Pottera?

Notka: Mimo że jest w miniaturce element yaoi to nie wstawiam ostrzeżenia, ponieważ jest praktycznie niezauważalny i tylko ostrzeżenie autorki sprawiło, że spojrzałam na tekst pod tym względem.

Wspomnienie z września 1983

James Potter stał kompletnie nieruchomo, patrząc przez okno w salonie jego domu w Dolinie Godryka; nie wiedział, jak długo tak stał, zwyczajnie obserwując, jak jego syn bawi się z Syriuszem i Remusem z piaskownicy. Westchnął i odwrócił się od tego widoku, zerkając na biurko; był pewien list, który musiał napisać, ale nie wiedział, jak wypowiedzieć to, co musiało być wypowiedziane.

Usiadł na krześle i wziął pióro… powoli zaczął pisać słowa, które rozdarły jego świat nawet bardziej, niż już był rozdarty.

Drogi Severusie Snape,

Koniec wspomnienia

^^^

Czas obecny – 1991

- Harry, mógłbyś do mnie przyjść? Chcę o czymś z tobą porozmawiać.

Harry James Potter mógł usłyszeć niemal panikę w głosie jego matki i zastanawiał się, co stało się tym razem. Chyba nie zrobił nic złego; ale wszystko mogło się zmienić w momencie uwagi…  czy był tam czy nie. Pan Snape wciąż miał tendencję do obwiniania go o wszystko, co działo się wokół domu; mimo że minęło pięć lat od jego porwania, pan Snape wciąż nie zaakceptował Harry’ego w rodzinie Snape. Wszystko było nieco bardziej wygodne, niż wcześniej, ale wciąż nie było dobrze… albo nie było tak, jak Harry uznałby to za „dobre”; pan Snape już nie mówił tak wielu złych rzeczy o Harrym… rzadko w ogóle odzywał się do Harry’ego. Szczerze mówiąc myślał, że pewnie byłby w stanie podać konkretne daty, kiedy pan Snape odezwał się konkretnie do niego; czasami cisza była tak ciężka, że jego matka wyganiała jednego albo obu z pomieszczenia, w którym była… naprawdę nie chciała z tym zadzierać, ponieważ wiedziała, że nie może tego zmienić.

Harry wszedł do biblioteki i rozejrzał się w poszukiwaniu matki; wiedziała daleko przy małym stoliku, wpatrując się w dwa oddzielne kawałki pergaminu, które opisane były jego imieniem.

- Potrzebujesz czegoś, mamo?

Lily spojrzała na swojego jedenastoletniego syna; była całkiem pewna, że szok wciąż widać na jej twarzy.

- Harry… złożyłeś papiery do Durmstrangu? – Wyciągnęła jeden z listów; wziął go i przeczytał przyjęcie do szkoły, na które czekał.

- Tak, mamo; nie idę do Hogwartu.

Lily nie sądziła, że mogło ją zaniepokoić coś bardziej, niż czytanie, że Harry został zaakceptowany w Durmstrangu; myliła się.

- Co? Dlaczego nie? Dlaczego nie chcesz iść do Hogwartu?

Harry spojrzał na swoją matkę z podejrzliwością; nie mogła być poważna… była?

- Mamo… pomyśl, o co pytasz. Pan Snape uczy eliksirów w Hogwarcie… a pan Snape mnie nienawidzi. Z własnej woli nie będę przechodził przez siedem lat absolutnego piekła, z powodu tego mężczyzny… nie ważne, czy jest twoim mężem, czy nie.

Lily tylko patrzyła na syna ze smutkiem; mimo upływu czasu, wciąż zwracał się do Severusa „pan Snape”.

- Harry, on jest twoim ojczymem; nic ci nie zrobi.

- Naprawdę? – parsknął Harry, wyciągając matczyną myślodsiewnię. – Obejrzyj to wspomnienie, a potem powiedz mi, że mi nic nie zrobi. – Harry wyciągnął z kieszeni fiolkę i wpuścił jej zawartość do myślodsiewni; jego wuj Lucjusz wyciągnął to wspomnienie, żeby mógł je pokazać swojej matce, gdyby sytuacja tego wymagała… uważał, że to uzasadnione użycie wspomnienia. Lily przyjrzała się synowi, po czym weszła we wspomnienie w myślodsiewni.

Sądząc po świetle płynącym z okien Sali Wejściowej w Hogwarcie, była połowa wiosny. Lily widziała zielone liście na drzewach tuż za oknem i westchnęła ciężko; to musiało stać się, zanim skończył się semestr. Wciąż mieszkali w Hogwarcie podczas roku szkolnego; działo się tak, od kiedy poślubiła Severusa. Uwagę Lily zwrócił jej syn, który powoli kierował się schodami na czwarte piętro; wiedziała, że kierował się do biblioteki, żeby popracować nad jednym z esejów, które przypisał mu Severus. Na pewno nie wyglądał na pewnego siebie, co było zmianą do jego zachowania w ich pokojach; Lily zastanowiła się, czy Harry zawsze wygląda na niemal przerażonego, kiedy jest poza bezpiecznymi lochami… zastanowiła się też, ile masek ma jej syn.

- Panie Potter! – Lily odwróciła się, by spojrzeć za siebie; Minerva McGonagall szła korytarzem.

- Tak, pani profesor? – Lily była dumna z syna, że okazywał szacunek i poważanie surowej kobiecie, która z pewnością nawiedzała niektórych uczniów w koszmarach.

- Cóż… rozumiem, że wkrótce będziesz miał jedenaście lat i będziesz uczęszczał do Hogwartu od rozpoczęcia nowego semestru. – Lily czekała, aż Minerva powie, że będzie dumna, mając Harry’ego w swoim domu. – Z tego, co powiedział mi o tobie profesor Snape, spodziewam się, że będziesz w jego domu. – Oczy Lily rozszerzyły się; co Severus jej naopowiadał?

- Mogę spytać, proszę pani… co ma pani na myśli? – Nawet w obliczu otwartej wrogości, Harry wciąż pozostawał uprzejmy.

- Powiedział mi, jak nie wahasz się, by wykorzystać swoją sławę i wpływy chłopca, który przeżył do własnych celów. Powiedział, że masz skłonności do kłamstwa i zrobisz wszystko, by upewnić się, że jesteś ponad wszystkimi. Muszę powiedzieć, panie Potter, że tak nie zachowują się Gryfoni… to aż krzyczy „Ślizgon”! Nie, z tego, co powiedział mi profesor Snape, nie chcę cię w swoim domu.

Lily zauważyła, że ramiona Harry’ego opadają zauważalnie; naprawdę nie mogła go obwiniać… był to jeden z pierwszych razów, kiedy był sam z Minervą McGonagall, która w zasadzie powiedziała mu, że uważa go za zepsutego bachora i kłamcę.

- Przykro mi, że jestem rozczarowaniem, pani profesor… Pan Snape mówi mi to samo, za każdym razem, gdy mnie widzi. – Lily miała nadzieję, że to nie jest prawda, ale jednak miała przeczucie, że tak jest; wiedziała, że wkrótce musi porozmawiać o tym z Severusem.

- Cóż, przynajmniej wiesz, że zawiodłeś innych; a teraz możesz popracować nad poprawą, zanim zacznie się nowy semestr. Pozwól, że ci powiem, młody człowieku, że nauczyciele w tej szkole nie będą cierpliwie znosić twoich machlojek… nieważne, że jesteś sławny! Tu w Hogwarcie mamy wysokie standardy; z tego, co powiedział mi profesor Snape, nie będziesz pasował do wielu tych standardów. Muszę pamiętać, by porozmawiać z nim o szkole w domu, zanim nie nauczysz się pokory. – Z tymi słowami, Minerva minęła Harry’ego i kontynuowała podróż w swoim kierunku.

Lily przybliżyła się do Harry’ego, który wciąż stał w korytarzu; nie poruszył się, od kiedy Minerva odeszła i Lily obawiała się, jak Harry zareaguje na jej oskarżenia. Obeszła syna, żeby stanąć przed nim i zobaczyć jego twarz; zszokowały ją łzy, które płynęły w dół jego policzków.

- Wciąż nic nie potrafię zrobić dobrze… tak bardzo się staram, ale nic, co zrobię, nie będzie dość dobre dla NIEGO! – Dźwięk szlochów Harry’ego łamał serce Lily. – Jeśli ona właśnie to o mnie myśli, to co myślą inni nauczyciele? – Rozejrzał się i skierował w kierunku lochów, w wszystkie myśli o wcześniejszym dokończeniu eseju wyparowały. – Dlaczego miałbym wcześniej skończyć pracę, skoro on i tak im powie, że nie jestem dobry?

Lily podążyła za Harrym, wracającym do lochów i zaczekała, aż otworzy drzwi do ich kwater; zaniepokoiła się, kiedy miał problem, by drzwi odpowiedziały na hasło. Nagle prawda uderzyła w nią… to był ten dzień, kiedy Severus zmienił hasło; zafiukał do niej do św. Mungo, żeby powiadomić ją o nowym haśle… ale najwyraźniej nigdy nie poinformował Harry’ego o zmianie. Severus powiedział jej, że dał Harry’emu nowe hasło; teraz zdała sobie sprawę z tego, że nie zrobił tego… a obwiniała Harry’ego za zapomnienie tak ważnej rzeczy. Harry usiadł na podłodze obok drzwi i oparł ręce na kolanach; kładąc głowę na ramionach, zaczął jeszcze gwałtowniej szlochać. Lily pierwszy raz słyszała coś takiego. Nie płakał w taki sposób nawet, gdy wrócił do niej po porwaniu.

Wspomnienie zniknęło i Lily dostrzegła, że siedzi na swoim krześle w kuchni. Harry spojrzał na jej zszokowany wyraz twarzy i skrzywił się; nie zamierzał ranić matki, ale musiała wiedzieć, co jej mąż od niego wymagał.

- Przykro mi, że musiałaś dowiedzieć się w ten sposób, mamo, ale musiałaś poznać przynajmniej jeden z wielu powodów, dlaczego nie idę do Hogwartu. To dlatego złożyłem papiery do Durmstrangu; nikt mnie tam nie zna i nie będzie tam takich historii, po których będę musiał udowadniać, że się mylą. – Harry wciągnął wspomnienie z powrotem do fiolki i włożył ją do kieszeni; nie zamierzał jej zostawić tutaj i ryzykować, że pan Snape ją znajdzie. – Idę do Draco… zaprosił mnie na noc.

Harry odwrócił się i opuścił pomieszczenie, zostawiając matkę za sobą; Lily pozwoliła łzom płynąć, mimo że tłumiła je od opuszczenia myślodsiewni. Co Severus zrobił mojemu synowi? pomyślała z przygnębieniem.

^^^

Wspomnienie z 1983

Były niemal święta Bożego Narodzenia 1983 roku, a James musiał jeszcze skończyć list, który zaczął we wrześniu. Teraz nie było ani trochę łatwiej, niż wcześniej; ten list był zwyczajnie cholernie trudny do napisania. Uniósł wzrok i obserwował, jak Harry rysuje w jakiś książkach; jego syn robił wszystko bardzo ostrożnie, nie ważne, co to było i jak najmocniej starał się, by nie wyjeżdżać za linie.

James spojrzał ponownie na list, życząc sobie, żeby mógł dowiedzieć się, jak ułożyć słowa, które musiały być wypowiedziane; odłożył częściowo napisany list na bok.

Drogi Severusie Snape,

Koniec wspomnienia

^^^

Lily czekała, aż skończy się kolacja i Amanda z Jaredem, ich najmłodszym synem, pójdą do swoich pokoi, zanim skonfrontuje się z Severusem i porozmawia z nim na temat tego, co zrobił Harry’emu. Obserwowała, jak jej mąż przytula i całuje ich dzieci na dobranoc i zdała sobie sprawę, że nigdy… przenigdy… nie robił tego z Harrym; nawet po porwaniu. Wiedziała, że zrywanie klapek z oczu będzie bolesnym procesem, ale nie wiedziała, jak bardzo, aż do dzisiaj.

- Severusie? Mam kilka pytań i chcę żebyś na nie odpowiedział… zgodnie z prawdą. – Lily czekała, aż jego cała uwaga skupi się na niej, po czym zaczęła. – Czy powiedziałeś Minervie McGonagall, że Harry kłamie i wykorzystuje swoją pozycję chłopca, który przeżył, by postawić na swoim? – Nie spodziewała się takiego oszołomionego wyrazu na twarzy jej męża; to było niemal komiczne… Severus rzadko okazywał jakiekolwiek emocje.

- O-o co ci chodzi? – Severus musiał coś szybko wymyślić; nie sądził, że to, co powiedział Minervie, dotrze do Lily… przynajmniej nie tak szybko.

- Harry otrzymał dzisiaj akceptację z Hogwartu – Lily urwała na moment, przed zrzuceniem bomby. – Dostał też jedną z Durmstrangu; złożył papiery do Durmstrangu, ponieważ nie ma zamiaru chodzić do Hogwartu. Kiedy zapytałam go, dlaczego, pokazał mi wspomnienie ze spotkania Minervy, w drodze do szkolnej biblioteki. Powiedziała, że ty jej wyznałeś, że Harry kłamie i używa swojej sławy do własnych celów. – Lily wsiadła prosto i przyszpiliła Severusa swoim spojrzeniem. – To był też dzień, kiedy zmieniłeś hasło do naszych kwater w Hogwarcie… pamiętasz ten dzień, prawda? Tego dnia powiedziałeś mi, że dałeś Harry’emu hasło, a potem oskarżyłeś go o kłamstwo, kiedy powiedział, że tego nie zrobiłeś. Nigdy nie dałeś mu tego hasła, prawda? Zdajesz sobie sprawę z tego, że głównym powodem, dlaczego Harry nie chce chodzić do Hogwartu, jesteś ty, prawda? Odpychałeś mojego syna od samego początku; nigdy nie starałeś się sprawić, by czuł się mile widziany; karciłeś go, gdy tylko mogłeś… tak długo, jak mnie nie było w pobliżu… tak, wiem o tym; przez ciebie on czuje się nic nie warty. Dlaczego? Dlaczego zrobiłeś coś takiego niewinnemu dziecku? Chłopcu, którego jedyną zbrodnią jest to, że wygląda jak jego ojciec… dlaczego to zrobiłeś?

Przez chwilę Severus patrzył na swoje dłonie, zanim zerknął w oczy swojej żony; te same oczy, które dzieliła ze swoim synem.

- Miałem dobre powody, by to powiedzieć. Wiesz, tak dobrze, jak ja, że Harry wykorzystuje swoją sławę chłopca, który przeżył, do własnych celów.

Lily parsknęła w sposób niegodny damie.

- Severusie Tobiaszu Snape, to kłamstwo i ty dobrze o tym wiesz. Harry nigdy nie użył swojej sławy z żadnego powodu, a na pewno nie tego! Nie ma żadnego powodu, dla którego mu to robiłeś… No, podaj jakiś dobry powód… taki, który byłby logiczny! To wszystko dlatego, że wygląda jak James, prawda? PRAWDA? Wiem, że tak!

- Skoro wiesz, to dlaczego pytasz? Lily, twój syn nigdy nie starał się ułatwić mi tego; co było pierwszą rzeczą, jaką powiedział, gdy przyszedł do nas po śmierci Pottera? Jeśli dobrze pamiętam, zapytał, kiedy będzie mógł z powrotem wrócić do swojego ojca; czy wydaje ci się, że tak mówi dziecko, które chce stworzyć ze mną jakikolwiek związek?

- Severusie, on miał trzy lata! Czego się spodziewałeś… że wejdzie, ukłoni się tobie i powie, że zrobi, cokolwiek zechcesz? Nie rozumiał, że jego ojciec umarł i nigdy nie wróci; nie mogłeś oczekiwać od trzyletniego dziecka, żeby rozumiał pojęcie śmierci! – Lily wstała i podeszła do kominka. – Porozmawiam z Narcyzą Malfoy; jeśli Harry otrzymał list z Durmstrangu, są szanse, że Draco też otrzymał swój. – Wrzuciła proszek do kominka i zawołała „Dwór Malfoyów”, po czym zawirowała, znikając.

Severus ostrożnie wypuścił oddech, który wstrzymywał; nie będzie przyjemnie się z tym zmierzyć. Nie sądził, że Harry zrobi coś takiego, jak samodzielne złożenie papierów do Durmstrangu; Draco musiał mu pomagać z pisaniem listu. Severus wiedział, że Lucjusz złoży papiery do Durmstrangu za Draco; wiedział też, że Narcyza nigdy nie pozwoli, by jej jedyne dziecko poszło do szkoły tak daleko od niej. Zrozumiał, że Draco musiał to przemyśleć, bo jeśli Harry został zaakceptowany i mógł iść, to może i jemu Narcyza na to pozwoli.

Severus prychnął lekko… to się nie stanie… Narcyza go nie puści.

^^^

Wspomnienie z maja 1984

Drogi Severusie Snape,

James spojrzał na jedyną rzecz, którą przelał na papier… tylko powitanie. Wciąż nie miał pojęcia, jak przebrnąć przez pisanie tego listu; ale on musiał być napisany. Za kilka dni wyjeżdżał na misję i musiał napisać ten list; westchnął i ponownie przyłożył pióro do pergaminu. Tym razem słowa wydawały się wypływać z pióra; włożył w ten list swoje serce i duszę. Odbiorca dowie się dokładnie, co się stało i co on myślał o tej sprawie. Gdy skończył, James zapieczętował list i położył go na biurku; da go Syriuszowi, by ten oddał go Snape’owi, kiedy odejdzie. Już umówił się, że Harry zostanie z Syriuszem i Remusem na tak długo, jak zajmie mu znalezienie zdobyczy.

James wiedział, że będzie musiał piekielnie mocno zapłacić, gdy tylko wróci z misji.

Koniec wspomnienia

^^^

- Masz do mnie pisać, przynajmniej raz na tydzień… rozumiesz? Jeśli nie usłyszę czegoś od ciebie przynajmniej tak często, przyjadę, by cię znaleźć i zwiążę cię przysięgą, żebyś do nie pisał. – Lily schowała długie, czarne włosy Harry’ego za jego ucho; cieszyła się, że poprosił ją, żeby je zapuścić… układały się teraz bardziej płasko. – Lucjusz powiedział, że rozmawiał z dyrektorem Durmstrangu, który zgodził się, że tu i Draco powinniście dzielić pokój; chce się upewnić, że będziecie się czuli jak najwygodniej, mimo że z daleka od domu.

- Rozumiem i, tak, będę do ciebie pisał przynajmniej raz na tydzień; ciocia Narcyza też kazała Draco obiecać, że będzie pisał tak często, więc pewnie będziemy pisać nasze listy razem.

Lily poprawiła ramiona jednolitego płaszcza Harry’ego, po czym pociągnęła chłopca do mocnego uścisku, niszcząc poprzednie poprawianie. Harry zerknął przez ramię matki na Narcyzę, która robiła to samo z Draco; ich oczy się spotkały i oboje skrzywili się lekko ze współczuciem. Ich matki zachowywały się tak, jakby odjeżdżali i nigdy nie mieli wrócić; nie będzie ich do ferii bożonarodzeniowych, a potem, będą w domu niemal trzy pełne tygodnie. Oboje zdecydowali się nie wracać do domu na Wielkanoc, woląc w tym czasie zostać w szkole.

- Mamo, wrócę do domu za kilka miesięcy, wiesz? Przecież nie wyjeżdżam na zawsze. – Harry wzruszył ramionami i rozejrzał się po pustej stacji odlotów świstoklików; wyglądało na to, że tylko on i Draco szli do Durmstrangu w ich grupie wiekowej.

- Wiem, kochanie, wiem… ale nigdy wcześniej nie byłam od ciebie aż tak daleko; zajmie trochę czasu, zanim się przyzwyczaimy. Wszyscy przyzwyczailiśmy się, że jesteś z nami podczas semestru, ponieważ w Hogwarcie jesteśmy razem. – Amanda i Jared mieli załzawione oczy na myśl, że ich starszy brat ich zostawia i nie będą w stanie się z nim widywać do końca semestru. Nie mogli się doczekać spotykania z Harrym każdego dnia, ponieważ mieszkali w zamku podczas semestru; teraz to wszystko się skończyło.

Poważnie wyglądający mężczyzna podszedł do dwóch rodzin i ogłosił, że świstoklik do Instytutu Magii Durmstrang odlatuje za pięć minut i dwójka, która się nim zabiera ma przygotować swoje rzeczy i czekać na aktywację. Lily, Amanda i Jared przytulili Harry’ego po raz ostatni i podeszli stanąć z Lucjuszem i Narcyzą; wszyscy obserwowali, jak rozbłyskuje jasne światło… i Harry z Draco zniknęli.

Lily i Narcyza niemal nie wpadły sobie w ramiona z rozpaczy, podczas gdy Lucjusz patrzył na nie z rozumiejącą miną; on załamie się później, w samotności, gdy nikt nie będzie patrzył.

- Lily, moja droga, gdzie Severus? Myślałem, że przyjdzie przynajmniej zobaczyć, jak Harry znika.

Lily wyprostowała kręgosłup i spojrzała na Lucjusza; wyraz jego twarzy powiedział jej, że on wie, że Severus i tak by nie przyszedł, nawet gdyby Harry poprosił.

- Lucjuszu… jak wiele wiesz o tym, co Severus zrobił?

- Harry bardzo dobrze mnie informował na temat tego, co przez te lata robił mu Severus… zwłaszcza, jak jest traktowany. Dlatego miałem nadzieję, że zgodzisz się wysłać Harry’ego do Durmstrangu z Draco; gdyby spędził kolejne siedem lat z Severusem, zwłaszcza, będąc jego uczniem, nie sądzę, żeby komukolwiek z nas spodobał się skutek.

- Dlaczego nic mi o tym nie powiedziałeś?

- Harry kazał mi przysiąc, że nie powiem ci, póki sam tego nie zrobi; chciał się upewnić, że ma rację, myśląc, że Severus utrudni mu życie w Hogwarcie. Zacząłem wspominać o Durmstrangu niedługo po porwaniu; Harry powiedział, że Severus już wrócił do sposobu, w jaki go wcześniej traktował i sam wiedziałem, że jego postawa nie zmieni się szybko.

Lily westchnęła i zaakceptowała uścisk Lucjusza.

- Miałam nadzieję, że pewne rzeczy się zmienią; widziałeś, jak Severus się zachowywał podczas porwania… myślałam, że będzie inaczej.

- Chciałbym cię pocieszyć, ale sądzę, że wszystko by się tylko pogorszyło, gdyby Harry zdecydował się chodzić do Hogwartu.

- Wiem, Lucjuszu… Wiem.

^^^

Albus Dumbledore spojrzał przez swoje okulary połówki na Mistrza Eliksirów; mężczyzna był zamknięty w sobie, co było normą, ale tym razem wydawało się, że coś go martwi.

- Severusie, mój chłopcze, cieszę się, że wróciłeś na kolejny rok nauczania naszych wspaniałych dzieci. Jednak myślałem, że otrzymam dużo wcześniej list od Harry’ego. – Wskazał na pergamin, który niósł Severus. – Czy to on?

- Nie, Albusie, to mój program nauczania na nadchodzący rok; zapomniałem przynieść ci go wcześniej. – Severus podał pergamin dyrektorowi i odwrócił się, by wyjść.

- Severusie… gdzie jest list od pana Pottera?

- Nie będzie chodził do Hogwartu… wybrał inną szkołę, której zrobi łaskę, zaszczycając ją swoją obecnością.

Albus był, co najmniej, w szoku.

- A do której to szkoły będzie uczęszczał pan Potter?

- Do Instytutu Magii Durmstrang; wybrał go zamiast Hogwartu, gdzie uczęszczała jego matka.

- A dlaczego wolał iść do Durmstrangu, skoro możemy wypełnić w pełni wszystkie jego wymagania edukacyjne? – Albus był zdeterminowany, by uzyskać odpowiedź od Mistrza Eliksirów, w ten czy inny sposób.

- Albusie, bachor nie uznał za stosowne poinformować mnie o powodach swojego wyboru. Przestań mnie przepytywać… Nie mam odpowiedzi, których szukasz. – Severus odsunął się od swojego pracodawcy, ledwie warknąwszy powitanie na przywitanie Minervy McGonagall.

- No, no! Przez co jest dzisiaj w takim humorze?

- Minervo, wiedziałaś, że Harry Potter nie będzie chodził do Hogwartu? – Ktoś musiał znać odpowiedzi na jego pytania; zamierzał zacząć od osoby, która najprawdopodobniej je zna i, jeśli jednak nie, przyprze do muru Lily Snape. Szok na twarzy jego deputowanej powiedział mu, że ona też nie wiedziała. W roztargnieniu Albus oddzielił od siebie kilka cytrynowych dropsów z kieszeni i włożył je do ust. – Zastanawiam się, dlaczego Harry Potter miałby wybrać uczęszczanie do szkoły znanej z mrocznych skłonności; może Lily coś wie. – Albus skinął głową i zostawił swoją zastępcę, stojącą w korytarzu; Minerva powoli uniosła dłoń do ust. Wiedziała, nie trzeba było jej mówić, że to ona była jednym z powodów, dlaczego Harry Potter wolał nie chodzić do Hogwartu… a Severus Snape był kolejnym.

^^^

Pierwszy semestr Harry’ego w Durmstrangu przebiegł stosunkowo spokojnie; razem z Draco nasiąknęli wszystkim, co nauczyli ich nauczyciele jak para gąbek. Wkrótce nadszedł czas, by wracać do Anglii na ferie świąteczne; oboje chłopcy byli spakowani i gotowi dzień przed tym, jak świstoklik miał zabrać ich na stację w budynku Ministerstwa Magii.

Podczas gdy Draco nie umiał się doczekać ponownego spotkania z rodzicami, Harry kłopotał się tylko spotkaniem z matką i rodzeństwem. Czuł, że z chęcią przeżyłby znowu tyle czasu bez pana Snape’a. Gdy przybyli, zostali otoczeni przez swoje rodziny; Harry zauważył, że ponownie, nie było z jego matką pana Snape’a. Miał szczerą nadzieję, że nie wbił między nich klina; nie chciał być odpowiedzialnym za rozpad ich małżeństwa.

Święta w domu Snape’ów były ciche; obchodzili je w staroświecki sposób, zamiast mugolskiej przerwy bożonarodzeniowej, ponieważ pan Snape zawsze na to nalegał. Lily musiała nauczyć się wszystkich rytuałów związanych z feriami; urodziła się w mugolskiej rodzinie i świętowała chrześcijańskie święta, aż do kilku lat po spotkaniu Severusa, kiedy miała dziewięć lat.

Zanim się zorientowała, Lily ponownie machała do syna i jego najlepszego przyjaciela na stacji odlotów świstoklików; tym razem, Severus im towarzyszył… zagroziła mu, że będzie spał na sofie, jeśli z nią nie pójdzie. Severus stał pod jedną ze ścian stacji i beznamiętnie patrzył, jak jego żona i dzieci żegnają się z bachorem Pottera; zachowywali się tak, jakby nigdy już go nie mieli zobaczyć… to było raczej obrzydliwe. Uniósł wzrok, gdy błysk światła powiedział mu, że chłopcy zniknęli; Lucjusz przesunął się w jego kierunku. Nie chciał tu być i równie bardzo nie chciał dać się złapać w rozmowę z Lucjuszem Malfoyem.

- Severusie… Byłem zaskoczony, widząc cię tutaj; myślałem, że nie przyjdziesz pożegnać Harry’ego.

- Nie chciałem przyjść, ale zagrożenie mi, że będę spał na kanapie wystarczyło, bym jednak przyszedł. Jak Draco radzi sobie w szkole?

Lucjusz uniósł brew w kierunku mężczyzny, który był kiedyś jego najlepszym przyjacielem; teraz nie mógłby już tak nazwać Severusa… ledwie ze sobą rozmawiali.

- Draco i Harry są, najwyraźniej, najlepsi w swojej klasie; dyrektor, Ivan Dimitrov, napisał do nas, żebyśmy wiedzieli, jak sobie radzi. Wiem, że Lily też dostała list na temat Harry’ego; nie podzieliła się nim z tobą?

Severus uśmiechnął się kpiąco i odwrócił się; poczeka na swoją żonę i dzieci przy drzwiach.

^^^

Wspomnienie z maja 1984

James zawołał Syriusza do swojego gabinetu chwilkę przed tym, jak wyruszył.

- Syriuszu, chciałbym, żebyś dostarczył to Severusowi Snape’owi, kiedy wyjadę, w porządku?

- Do diabła, dlaczego piszesz list do tego głupka? – zadrwił cicho Syriusz, biorąc list i zerkają na imię na zewnątrz.

- Zaufaj mi, Łapo, Snape będzie chciał otrzymać ten list. Proszę, nie zapomnij mu go dać.

- Nie zapomnę, Rogaczu. Tak mocno, jak pragnę nigdy więcej nie widzieć Smarkerusa, upewnię się, że go dostanie. – Syriusz schował list do wewnętrznej kieszeni swojej skórzanej kurtki.

James wiedział, że mógł ufać Syriuszowi, że ten to zrobi… Severus Snape musiał dostać ten list. Założył na ramię swój bagaż i uniósł syna, okręcając się z nim dookoła, zanim go mocno przytulił.

- Bądź grzeczny u wujka Lunatyka i wujka Łapy, dobrze?

Mały Harry skinął głową.

- Będę, tatusiu… wrócisz szybko?

-Jak tylko będę mógł, Rogasiątko… Wrócę tak szybko, jak będę mógł.

Koniec wspomnienia

^^^

Pierwszy rok w Durmstrangu się skończył; Harry i Draco ostatni raz omietli ich dormitorium, sprawdzając zgubione rzeczy. W przyszłym roku nie będą mieli tego samego pokoju, więc woleli się upewnić, że mają wszystko. Harry rozejrzał się po pokoju ponownie, po czym westchnął ciężko; naprawdę nie chciał wracać do Anglii… do domu pana Snape’a.

- No, dalej, Harry, musimy iść do Sali, by coś zjeść; nasz świstoklik odlatuje jutro rano, więc nie będziemy mieli szansy zejść nic przed wyjazdem. – Draco położył pomocną dłoń na ramieniu przyjaciela; wiedział, o czym myślał Harry i zdecydował się podzielić z nim ostatnim listem jego ojca.

- Ojciec powiedział, że w każdej chwili wakacji jesteś mile widziany w Dworze. Kazał ci powiedzieć, że twoje miejsce schronienia zawsze będzie dla ciebie otwarte.

Harry uśmiechnął się i objął Draco szybko jednym ramieniem.

- Wiem i naprawdę nie masz pojęcia, jak bardzo to doceniam; mam przeczucie, że teraz, kiedy wrócę, pan Snape będzie gorszy niż kiedykolwiek. Pewnie będzie chciał nadrobić cały rok.

Dwójka chłopców roześmiała się, schodząc do Sali; śmiech Harry’ego był zabarwiony żalem, że opuszcza to miejsce, które zaczął uważać za dom.

^^^

Harry po raz kolejny utknął w swoim pokoju; pan Snape sam odebrał go ze stacji świstoklików, bo jego matka utknęła w św. Mungo, pomagając przy nagłym wypadku. Amanda i Jared byli w domu Weasleyów… Harry też chciałby tam być. Znał wszystkie dzieci Weasleyów, ale nie był blisko z żadnym z nich; pan Snape odmówił zapraszania ich do jego domu i powiedział, że Harry nie mógłby wybrać gorszego przyjaciela niż Ronald Weasley. Harry nie zgadzał się z panem Snapem, ale jego słowo było praktycznie prawem; jego matka kłóciła się na ten temat z panem Snapem, ale ostatecznie dała sobie spokój, gdyż wydawało się, że pan Snape nie zamierza ustąpić.

Harry przekręcił się i chwycił swój podręcznik do czarnej magii; jeśli już tutaj utknął, mógł równie dobrze zacząć się głowić na zadaniem wakacyjnym. Minęło kilka godzin i Harry w końcu usłyszał, że jego matka wróciła ze św. Mungo; najwyraźniej zatrzymała się, by odebrać Amandę i Jareda, ponieważ mógł usłyszeć ich kroki, kiedy wbiegali po schodach. Odłożył książkę i usiadł; nie chciał skończyć w stosie plątaniny rąk i nóg.

Harry roześmiał się, kiedy jego młodsze rodzeństwo wpadło do jego pokoju i wskoczył na łóżko; zaczął się śmiać mocniej, kiedy natychmiast zaczęli się sprzeczać, kto ma przytulić Harry’ego pierwszy. Zakończył potencjalną kłótnię, zanim się zaczęła, owijając ramiona wokół obydwóch, przytulając ich w tym samym momencie.

- Dość tego, zmory… jest mnie więcej niż trzeba.

- Niestety.

Harry usłyszał niski komentarz, mimo że wydawało się, że nie słyszeli go ani jego rodzeństwo, ani jego matka; to był pierwszy raz, kiedy pan Snape odezwał się w jego kierunku, od kiedy przybyli do domu. Harry spuścił wzrok na czubek głowy Jareda, żeby ukryć łzy w oczach; nie było go przez prawie sześć miesięcy… czy pan Snape nie mógł sobie odpuścić, aż jego młodsze rodzeństwo nie będzie słyszeć?

Tylko na tej podstawie, Harry nie mógł się już doczekać powrotu do Durmstrangu za ten dwa miesiące.

^^^

Wspomnienie z maja 1984

Lily gapiła się na aurora, stojącego sztywno tuż za frontowymi drzwiami; ciężko było jej zrozumieć, co mężczyzna próbował jej powiedzieć.

- Czy mógłby pan… czy mógłby pan, proszę, powtórzyć?

- Przykro mi panią o tym informować, pani Snape, ale pani były mąż, auror James Potter, został zabity podczas wykonywania obowiązków służbowych. – To zdanie nie miało więcej sensu za drugim razem, niż za pierwszym. Lily usłyszała za sobą kroki, przechodzące po podłodze ich kwater w lochach, które zajmowali razem z Severusem.

- Dziękuję za poinformowanie nas o tej tragedii; wie pan, gdzie jest syn aurora Pottera? Nie wiedzieliśmy, że wyjechał z domu i nie mamy pojęcia, gdzie może być dziecko. – Severus położył uspokajająco dłoń na ramieniu żony.

- Jest z aurorem Blackiem i panem Remusem Lupinem; jeden z aurorów poszedł już ich poinformować.

Severus skinął głową i przytrzymał otwarte drzwi za mężczyznę; miał nadzieję, że ten pojmie sugestię i odejdzie.

- Jeszcze raz dziękuję, aurorze…

- Longbottom, Severusie, Frank Longbottom.

- Ach, tak… aurorze Longbottom. Jeszcze raz dziękuję. – Severus zatrzasnął drzwi przed twarzą aurora; wiedział, co to oznacza… Lily przejmie opiekę nad Ikrą Pottera… a to oznaczało, że dzieciak będzie z nimi od teraz mieszkał.

^^^

Syriusz Black wpatrywał się w Alastora „Szalonookiego” Moody’ego… chyba nie oddychał przez ten cały czas.

- Co masz na myśli, mówiąc, że James nie żyje? – Cieszył się, że Remus zabrał Harry’ego do ogrodu, kiedy zobaczył, jak Moody wchodzi przez drzwi.

- Czarodziej, którego śledził James miał wspólnika, o którym nie wiedzieliśmy… jeśli to coś ułatwi, James nic nie poczuł.

Syriusz schował twarz w dłonie, a łzy wypłynęły spomiędzy jego zaciśniętych  powiek; jeden z jego najukochańszych przyjaciół i partner w pracy był martwy. Nie poszedł na tą misję, ponieważ James poprosił go, by odmówił i popilnował Harry’ego razem z Remusem.

- Co teraz się stanie?

- Cóż… - Moody wstał i przeszedł przez pokój, kuśtykając. – Zakładam, że mały Harry będzie mieszkał ze swoją matką, po pogrzebie. Poślubiła Snape’a, prawda. – Ostatnie słowa nie były pytaniem.

- Tak… wyszła za Snape’a tuż po tym, jak zakończył się rozwód. – Syriusz spojrzał na mężczyznę naprzeciwko niego. – Sądzisz, że miałbym szansę, gdybym zażądał opieki?

- Nie umiesz sobie wyobrazić, by Snape dobrze traktował syna James, prawda? Ja też nie… ale nie uważam, żebyś miał choćby najmniejszą szansę w przejęciu opieki nad chłopcem.

Remus wszedł do domu tylnymi drzwiami, niosąc śpiącego Harry’ego; zobaczył zaczerwienione oczy Syriusza i przygotował się na najgorsze.

Koniec wspomnienia

^^^

Lata mijały i wkrótce Lily, Amanda i Jared wraz z Lucjuszem i Narcyzą chwytali świstoklik do Instytutu Magii Durmstrang, by móc obserwować, jak ich chłopcy kończą szkołę. Syriusz Black i Remus Lupin dołączyli do nich i radosna grupka siedmiu osób poczuła szarpnięcie w okolicach pępka; wylądowali na stopach i wyprostowali swoje ubrania. Syriusz pierwszy zobaczył Harry’ego.

Lily odwróciła się i zobaczyła wysokiego, młodego mężczyznę ze splątanymi czarnymi włosami, który szedł przez dziedziniec w jej stronę; to był jej Harry. W pewnym momencie ostatniego roku, został mu poprawiony wzrok, więc jego oczy były jeszcze jaśniejsze, gdy nie ukrywał ich za okularami; zyskał kilka cali wzrostu, najwyraźniej jego szybkość wzrostu przyspieszyła się, od kiedy zaczął się kolejny semestr po Świętach. Spojrzała na prawą stronę i zobaczyła młodego Lucjusza, również z długimi, splecionymi włosami; nie widziała Draco od przynajmniej dwóch lat, więc zmiany w nim były jeszcze bardziej dramatyczne.

- Harry! – Pisk Amandy dosłownie zatrzymał cały ruch na dziedzińcu; Harry i Draco skrzywili się i wymienili długie, pełne cierpienia spojrzenia. Harry pochylił się, by złapać jego biegnącą, czternastoletnią siostrę i, natychmiast za nią, swojego jedenastoletniego brata; Jared właśnie skończył swój pierwszy rok w Hogwarcie i Harry chciał wiedzieć o tym wszystko.

Wszyscy stali wokół, rozmawiając między sobą, kiedy przybył spóźniony świstoklik i skupił ich uwagę; przybył Severus Snape z Albusem Dumbledorem u swojego boku. Harry zdążył poznać starszego dyrektora podczas wakacji, które spędzał w Anglii; uśmiechnął się lekko ironicznie, kiedy starszy człowiek podał mu małe pudełko cytrynowych dropsów. To był cecha, którą dzielili; oboje lubili cierpką słodycz mugolskich przekąsek. Kiedy Harry uśmiechnął się ironicznie w taki sposób, Severus pomyślał, że przypomina mu kogoś… kogoś innego niż James Potter… ale naprawdę nie potrafił wskazać tego wspomnienia.

Lily podeszła do swojego męża i objęła jego ramię.

- Dziękuję, że przyszedłeś; wiem, że nie chciałeś, ale to doceniam.

Severus pochylił się, by pocałować usta żony; zniesie ten nonsens dla Lily. Przyciągnął żonę do Lucjusza i Narcyzy, którzy rozmawiali z dyrektorem Instytutu Magii Durmstrang; nigdy nie dogadywał się z Ivanem Dimitrovem, po tym, jak mężczyzna odmówił mówienia mu czegokolwiek o edukacji Harry’ego i o tym, jak się dogaduje z innymi uczniami. Dyrektor spojrzał na niego i nieco uśmiechnął się szyderczo; Severus Snape był jednym z gorszego rodzaju ludzi. Podczas lekcji oklumencji z Harrym, natknął się na wspomnienie dziecka, jak traktował go ojczym; Ivana ciężko było powstrzymać przed pójściem do Anglii i wyśmianiem mężczyzny, jak rozwścieczone zwierzę. Od razu wymyślił, że nauczy Harry’ego Pottera, jak bronić się przed ojczymem; kiedy zapytał, po powrocie z Anglii, Harry powiedział mu, że metody blokowania jego ojczyma przed dostaniem się do jego umysłu były całkowicie efektowne… i wkurzyły starszego mężczyznę. Według Harry’ego, wszystko, co miało taki efekt, było dobre.

^^^

Syriusz wyciągnął list z wewnętrznej kieszeni szaty; znalazł list od Jamesa do Snape’a, kiedy przeszukał kieszenie swojej starej skórzanej kurtki. Nie miał serca jej nosić po śmierci Jamesa; często jeździli na motorze Syriusza, a James kupił tą kurtkę dla Syriusza po ich pierwszej jeździe. Popatrzył na list, potem na Snape’a i znowu na list; bił się z myślami, czy dać Snape’owi list.

- Chciał, żebyś to dał Severusowi, czyż nie? – Remus zobaczył, co trzyma jego przyjaciel i chciał się upewnić, że Syriusz dotrzyma słowa, mimo że spóźnił się o jakieś trzynaście lat.

- Wiem… i zrobię to; próbuję tylko wymyślić, kiedy.

- Może zaraz przed tym, jak wyjdziemy? W ten sposób nie będziemy musieli być tutaj, kiedy odkryje, że to list od Jamesa i się zdenerwuje.

Syriusz skinął głową i schował list z powrotem do kieszeni.

- Tak, tak chyba zrobię.. dzięki, Remus.

^^^

Po ceremonii, na której zarówno Harry, jak i Draco, otrzymali kilka wyróżnień za przykładowe wyniki, wszyscy zebrali się wokół absolwentów i zaczęli wypytywać ich o plany, skoro skończyli szkołę. Draco spojrzał na Harry’ego, a Harry na Draco, sygnalizując, że Draco powinien zacząć.

- Cóż… ja planuję zdobyć Mistrzostwo w Eliksirach i Transmutacji; dzięki temu będę miał podwójne szanse zarobkowe zatrudnienie. – Uśmieszek na twarzy dziedzica Malfoyów powiedział wszystkim, że już wie, gdzie będzie pracował; Albus, kiedy usłyszał o wynikach Draco, zaoferował mu pozycję nauczyciela transmutacji, kiedy ukończy Mistrzostwo… Minerva będzie uczyła do tego czasu.

Teraz wszyscy spojrzeli na Harry’ego; nie chciał tego robić, ale już się namyślił.

- Planuję zdobyć Mistrzostwo zarówno w Zaklęciach i w Eliksirach… dyrektor Dumbledore zaoferował mi pozycję nauczyciela zaklęć, kiedy Filius Flitwick przejdzie na emeryturę. Będę odbywać u niego praktyki i jednocześnie uczył się na Mistrza Eliksirów na boku.

- Och, Harry! To wspaniale… tak się cieszę, że będziesz praktykować z Filuisem; ale mógłbyś robić praktyki z Severusem, a nad zaklęciami pracować na boku. – Tylko Harry, Draco i Lucjusz zauważyli nagle sztywniejącą sylwetkę Severusa Snape’a.

- Nie, mamo… będę odbywał praktyki z profesorem Flitwickiem, skoro mam przejąć jego posadę, gdy pójdzie na emeryturę.

Lily spojrzała na Severusa błagalnie; westchnął i przygryzł wnętrze policzka, zanim przemówił.

- Potter, byłbym zaszczycony… gdybyś odbywał praktyki ze mną. – Wszyscy, którzy byli świadomi ich przeszłości spojrzeli na niego, jakby stracił rozum; po prawdzie… sam się tak czuł.

- Dziękuję, panie Snape, ale nie. Gdybym chciał najpierw zdobyć Mistrzostwo w Eliksirach, raczje poszukałbym innego Mistrza Eliksirów, by mieć u niego praktyki. Nasza przeszłość wyklucza jakiekolwiek rodzaj przyzwoitych relacji w pracy… mówiąc otwarcie, panie Snape, wolałbym mieć praktyki z gumochłonem niż z panem.

Lucjusz, Draco, Syriusz i, co dziwne, Albus Dumbledore uśmiechnęli się szyderczo w kierunku czerwonego na twarzy Severusa Snape’a; Harry nie miał żadnej dziurki w umyśle, kiedy mówił. Pan Snape nie zasługiwał na żaden rodzaj szacunku… zwłaszcza od niego.

^^^

- Więc będziesz mieszkał ze swoim chrzestnym, kiedy wrócimy? – Draco i Harry szli bok przy boku, nieco przed Lucjuszem i Narcyzą… którzy bezwstydnie słuchali ich rozmowy; chcieli wiedzieć, co się, do diaska, stało z Harrym, że wyrosną na takiego mężczyznę.

- Tak, Syriusz zaoferował mi miejsce, zanim zacznie się praktyka u Filiusa i kiedy będą wakacje. Już powiedziałem mamie… nie podoba jej się to, ale też rozumie, dlaczego nie chcę wracać z powrotem do domu.

- Dobrze… Cieszę się, że masz gdzie iść; chciałem ci zaoferować twój pokój w Dworze Malfoyów, gdybyś nie miał. – Lucjusz był dumny z syna; był skłonny sprzeciwić się własnemu ojcu chrzestnemu, żeby zapewnić Harry’emu miejsce do mieszkania.

- Czasem mogę cię odwiedzić; Syriusz potrafi być jak duże dziecko. – Dwójka chłopców roześmiała się, kiedy weszli do dormitorium, by zabrać kufry.

Nieco dalej, Syriusz Black podszedł do Severusa i Lily Snape’ów z jednym celem… dostarczyć ten cholerny list i mieć z tym spokój.

- Snape! Zaczekaj na chwilę.

Severus odwrócił się do niego i uśmiechnął się szyderczo.

- Czego, Black? Co ty miałbyś chcieć powiedzieć mi?

- Wiesz, minęło dwadzieścia lat, od kiedy ukończyliśmy Hogwart, nie sądzisz, że najwyższy czas dać wojnie odpocząć? To dla ciebie. – Syriusz wyciągnął list i miał nadzieję, że Snape go weźnie; nie chciał wyjaśniać, od kogo był.

- Co to jest, Black? – Severus wziął list i przytrzymał go między kciukiem a palcem wskazującym.

- To list, Snape.

- Gratuluję stwierdzania oczywistego.

- Gratuluję pytania o oczywiste. Ten list dostałem kilka lat temu i kompletnie o nim zapomniałem. – Wtedy Severus zadał pytanie, które Syriusz miał nadzieję nie usłyszeć.

- Od kogo to?

Syriusz zamknął oczy prze fali bólu, która przyszła na to pytanie.

- Od Jamesa Pottera. Napisał go i dał mi tuż przed misją, która zakończyła jego życie. Jeśli zrobisz w życiu jedną dobrą rzecz, Snape, przeczytasz ten list i nie będziesz rzucał komentarzy o Jamesie w stronę moją, Remusa czy Harry’ego. Do widzenia. – Syriusz chwycił ramię Remusa i niemal pociągnął o do Narcyzy, która czekała na Lucjusza i chłopców; zorganizował prywatny świstoklik, który zabierze ich prosto do jego domu w Londynie. Gdy tylko dwaj absolwenci wrócili, Syriusz odezwał się o Malfoyów, dając im pozwolenie na widywanie się z nimi, kiedy tylko chcą. Kiedy skończyli się przytulać, Syriusz aktywował świstoklik i on, Remus i Harry zniknęli w rozbłysku światła.

^^^

Severus postanowił poczekać, aż razem z Lily wrócą do domu, zanim zacznie czytać list; z perspektywy czasu, cieszył się, że zdecydował się poczekać.

Drogi Severusie Snape,

Równie mocno, jak boli mnie pisanie tego listu, musi on być napisany. Kiedy Lily zaczęła się z tobą spotykać, zaledwie kilka tygodni po rozwodzie, zacząłem się zastanawiać, jak długo byliście razem. Wiedziałem, że byliście parą w Hogwarcie, ale z jakiegoś powodu się to skończyło… nigdy nie odkryłem, dlaczego.

Pewnego dnia, nie tak dawno temu, zabrałem Harry’ego na wycieczkę na ulicę Pokątną, a potem do Dziurawego Kotła na lunch. Kiedy tam byliśmy, podsłuchałem jakiś komentarz o waszej dwójce i to, że Lily jest w ciąży. Zrobiłem kilka rachunków, gdy usłyszałem, jak długo w niej była i zrozumiałem, że zaszła w ciążę z twoją córką, zanim skończył się rozwód.

Przez to zacząłem myśleć o jedynej dobrej rzeczy w moim życiu… o moim synu, Harrym. Co, jeśli byliście razem przez cały czas mojego małżeństwa z Lily? Co, jeśli Harry tak naprawdę nie jest mój? Co zrobię, jeśli się dowiem, że ten mały chłopczyk, którego kocham ponad moje życie, nie jest moim synem, ale twoim? Zdecydowałem zrobić Harry’emu testy, tylko po to, żeby się upewnić.

Wyobraź sobie, jeśli możesz, co czułem, kiedy gobliny w Gringotcie poinformowały mnie, że Hary nie jest moim biologicznym synem. Powiedziały mi, że jest moim dziedzicem, ponieważ dałem mu nazwisko, po jego urodzeniu, ale nie dzieli ze mną krwi. Ten mały chłopiec, jedyna osoba, którą tak mocno kochałem, jest twoim synem.

Wiem, że odbierzesz go ode mnie… chcę cię prosić tylko, byś nie pozwolił mu o mnie zapomnieć. Błagam cię, żebyś pozwolił mu widywać się ze mną co jakiś czas… tylko po to, żeby wiedział, że wciąż go kocham, mimo że nie jest z mojej krwi.

Nie winię cię za to… cóż, może trochę… ale to nie ma nic do rzeczy. Jednak rozumiem, kiedy ktoś, kogo kochasz, kocha kogoś innego… pewnie mogłeś pomyśleć, że Lily mnie kocha. Sam też myślałem, że mnie kocha i może kochała w jakiś sposób; ostatecznie to jednak nie ma znaczenia, bo wybrała ciebie.

Życzę wam wszystkiego dobrego…

James Potter

^^^

Lily odnalazła swojego męża skulonego na fotelu, płacząc za wszystko, co był wart; nie była w stanie dostać odpowiedzi na żadne z jej pytań, więc zdecydowała usiąść koło niego, przeczekać sztorm. Kiedy usiadała na podłodze, zauważyła kawałek pergaminu, który spadł na podłogę; dostrzegając, że to list od Jamesa, rozsiadała się, by go przeczytać.

Kiedy skończyła list, Lily była zszokowana… James wiedział o nich. Trzeba przyznać, nie wiedział podczas rozwodu, ale wiedział i nie powiedział nic. Wtedy to do niej dotarło… Harry nie był synem Jamesa! Nigdy nie sądziła, że Harry nie jest jego; wyglądał tak podobnie do Jamesa, gdy dorastał. Przez te wszystkie lata, Severus dręczył i odstraszał dziecko, które myślał, że należało do jego wroga, kiedy w rzeczywistości, dziecko było jego.

„Nic dziwnego, że płacze”, pomyślała Lily, podczas gdy jej własne łzy spłynęły po policzkach. Nie była lepsza niż Severus; mogła odejść, gdy tylko się dowiedziała, jak Severus traktował jej syna, powinna odejść… ale tego nie zrobiła. Skazała swojego własnego syna na obelgi, które doświadczył z rąk jej własnego męża… prawdziwego ojca Harry’ego. Nie była lepsza od Severusa.

^^^

Ostatecznie, Lily i Severus zdecydowali się nigdy nie mówić Harry’emu, że nie jest synem Jamesa Pottera; prawda mogłaby roztrzaskać młodego mężczyznę. Ze swojej strony, Severus starał się być lepszy dla syna; nie chciał być wykluczony, gdyby Harry wybrał, by uczynić ich dziadkami. Został nagrodzony, kiedy, kilka lat później, Harry podał swojego pierwszego syna Lucjuszowi, drugiemu dziadkowi, Narcyzie, Lily, a potem, bez wahania, Harry skierował się do niego i podał mu jego pierwszego wnuka.

Nie byli w najlepszych stosunkach, ale się dogadywali; kiedy Severus czuł złość albo chciał go źle potraktować, wyciągał list od Jamesa Pottera i czytał go ponownie. To służyło mu jako przypomnienie, że życie jest wątłe i nie powinien brać wszystkiego za pewnik; tak, Harry był jego synem, ale wiedział to tylko z powodu jednego mężczyzny, który wybrał dobro i powiedział mu o tym. Gdyby w Jamesie była choć odrobina więcej złości na nich, nigdy mógłby się nie dowiedzieć, że w rzeczywistości, Harry jest jego synem.

Dla jasności, nie ma kontynuacji ;)