Ważne

Zanim zaczniecie czytać jakikolwiek tekst, warto poszukać go w zakładkach. Często tłumaczenia są kontynuowane przeze mnie po kimś innym - w takich wypadkach podaję tylko linki do pierwszych rozdziałów, więc warto zerknąć, czy dane opowiadanie nie jest czasem już zaczęte gdzie indziej. Dzięki temu nie dojdzie do nieporozumień i niepotrzebnych pytań, typu: "A gdzie znajdę pierwsze rozdziały?" Wszystko jest na blogu, wystarczy poczytać ;)
Po drugie, nowych czytelników bardzo proszę o zerknięcie do zakładki "Zacznij tutaj" :) To również wiele ułatwi :D
Życzę wam miłego czytania i liczę, że opowiadania przypadną wam do gustu.
Ginger

niedziela, 14 maja 2017

KCL - Część 11


Severus Snape był w złym nastroju. Szukał tego przeklętego chłopaka, gdzie tylko pomyślał, że może być, ale nigdzie nie szło go znaleźć.
- Merlinie, Severusie, co cię tak zdenerwowało? - zapytała Minerva McGonagall, gdy wpadł do pokoju nauczycielskiego.
- Potter! - warknął Snape.
- Ależ, Severusie, Pottera nie ma nawet w Hogwarcie. Doprawdy, nie możesz go obwiniać o każdy psikus - powiedziała racjonalnie McGonagall.
- Nie ma go w Hogwarcie? - powtórzył powoli Severus.
- A dlaczego miałby być? Pojechał do domu na wakacje tak, jak inne dzieci. Zapewne zauważyłeś wyraźny brak... dzieci - dokończyła patrząc na końcówkę jego peleryny. Reszty Snape'a już nie było.
Severus nie tego się spodziewał. Był tak zamyślony, że nie dostrzegł, ile czasu minęło, od kiedy opuścił Hogwart. Nie oczekiwał też, że Harry odejdzie, kiedy wrócił. Prawda, nie zostawił żadnych instrukcji co do opieki nad Harrym, ale Dumbledore na pewno... Severus potrząsnął głową. Ile razy już obwiniał kogoś innego za swoje błędy? Przypominając sobie kilka poprzednich dni, robił to wiele, wiele razy.
Severus zrobił jedyną rozsądną rzecz i poszedł do domku, w którym mieszkał z Lily przez ten jeden błogi rok, by poszukać odpowiedzi. Nie był tam od dłuższego czasu, woląc mieszkać w swoim nędznym rodzinnym domu w Spinner's End.
Dom wywołał wiele wspomnień, które Severus zdecydował zignorować, skupiając się na szukaniu czegoś, co Lily mogła zostawić, co mogłoby dać mu jakieś wyobrażenie o tym, co działo się w jej umyśle, gdy dowiedziała się, że jest w ciąży.
Gdy już przeczesał dom, zdał sobie sprawę, że odeszła za wcześnie, by zostawić tam coś ważnego. Frustracja doprowadziła go do wściekłości na nią. Jakim prawem odsunęła od niego jego dziecko? Jak śmiała go zostawić? Ruszył bezpośrednio na jej grób w Dolinie Godryka, gdzie był tylko raz na jej pogrzebie, stojąc z daleka.
Pójście do Doliny Godryka nie było takie, jak się spodziewał. Myślał, że nadal będzie w stanie wściekać się na nią, na Pottera, na tych wszystkich ludzi, którzy go skrzywdzili. Zamiast tego, gdy dotarł do jej grobu, wściekłość wyparowała, a on sam upadł na kolana. Uderzyła w niego rzeczywistość sytuacji. Lily oddała życie za jej dziecko, za ich dziecko.
A on był tam, gotowy obarczyć ją winą, bez oceny własnych błędów. To on był okropny dla dziecka od chwili, gdy wkroczyło do Hogwartu, z powodu bólu wywołanego jego własnymi błędami. To on powiedział temu dziecku, że nigdy nie będzie go kochał na tyle mocno, by stać się jego ojcem. To on był tchórzliwy i przestraszony, nawet gdy to dziecko otworzyło się na niego. I to on uciekł po tym, jak syn pokazał mu swoją miłość, którą kiedyś otrzymywał tylko od jednej osoby. Udowodnił to brak Mrocznego Znaku na ramieniu. Siedział przy jej grobie przez długi czas, z opuszczoną głosami włosami okalającymi mu twarz.
^^^
Zgredek wyczuł, że ktoś był na grobie panienki Lily. Panienka Lily zawsze była dla niego miła i nawet stworzyła urok, który pozwalał mu opuszczać dom i przez krótki czas nie słuchać rozkazów Pana. Powiedziała mu, że pracuje nad urokiem, który całkowicie wyzwoliłby skrzaty, co Zgredek przyjął bardzo entuzjastycznie, choć jego skrzaci koledzy nie zareagowaliby tak samo.
Kiedy panienka Lily poprosiła go, aby w jedenaste urodziny Harry'ego Pottera dostarczył mu list, Zgredek podjął się pracy z niecierpliwością. To źle, że panienka Lily umarła tak niedługo potem. Zgredek wziął na siebie pilnowanie grobu panienki Lily. Jego elfia magia pozwalała mu delikatnie monitorować wydarzenia wokół grobu. Magiczna sygnatura powiedziała mu, że był tam Pan Snape, którego panienka Lily kochała. Zgredek dostrzegł, że był smutny. Może Zgredek powinien jemu też dać list. Gdy panienka Lily przekazała mu list do panicza Harry'ego, dała mu też swój dzienniczek. Mógłby dać go Panu Snape'owi. Tak, zdecydował, mógłby to zrobić.
^^^
Lekki wiaterek wiał tak, że Severus niemal nie usłyszał trzasku, wyraźnego znaku aportacji. Uniósł głowę, dostrzegając leżący przed nim dziennik oprawiony w skórę. Rozejrzał się z wyciągniętą różdżką. Jego wzrok zatrzymał się na parze dużych zielonych oczu, zerkających na niego zza nagrobka. Zanim mógł zareagować, zielone oczy zniknęły z kolejnym trzaskiem.
Nie miał siły na ściganie szpiega, więc zamiast tego podniósł dziennik i zaczął przerzucać strony. Na początku każdej widniały słowa: "Drogi Severusie".
Severus stanął przy Privet Drive 4, czując niewytłumaczalne nerwy. Po prostu musiał podejść do drzwi i zapukać...
^^^
Harry był tak apatyczny i ospały, że nawet jego krewni musieli to dostrzec. Oczywiście to oznaczało więcej drwin od strony  Dudleya i więcej pracy zadanej przez ciotkę i wuja. Nie silił się na kłótnie, tylko robił, co mu kazano i ignorował Dudleya. Już zaczął odliczać dni do powrotu do Hogwartu.
Właśnie czyścił okna w salonie, gdy rozległo się pukanie do drzwi.
- Któż to, chłopcze? - zapytał wuj Vernon. Wraz z Dudleyem siedzieli na kanapie i od rana oglądali telewizję. Harry wyciągnął szyję, by zobaczyć drzwi, ale nie był w stanie dostrzec gościa.
- Nie wiem, wuju - odparł.
Zrzędząc na temat ludzi, którzy nie maja w niedzielę nie lepszego do roboty niż przeszkadzanie ciężko pracującym ludziom, którzy potrzebują przerwy, wuj Vernon podniósł się z kanapy i otworzył drzwi.
- Mogę w czymś panu pomóc? - warknął wuj Vernon. Harry wywrócił oczami, pryskając szmatkę płynem do mycia i kontynuując mycie szyb.
- Szukam Harry'ego Pottera - dosłyszał spokojny głos. Harry zamarł. Brzmiał tak bardzo znajomo, ale z pewnością to nie mógł być ten sam głos, prawda?
- Pottera? Tu nie ma żadnego Harry'ego Pottera! - wrzasnął wuj Vernon, oczywiście próbując zamknąć "obcemu" drzwi przed nosem. W tym momencie Dudley zaciekawił sytuacją i zwlekł się z sofy, by zobaczyć przyczynę zamieszania. Harry dyskretnie podążył za nim, zatrzymując się za rogiem i wychylił się. Czarne buty, które przeszły przez próg były nie do pomylenia, tak samo jak ciało dołączone do tych butów. Przyszedł jego ojciec.
- Zapewniam, że mam precyzyjne informacje - powiedział Snape jedwabiście. - Chciałbym się zobaczyć z Harrym Potterem.
- Vernon, kto to? - Spod prysznica właśnie wyszła ciotka Petunia, oczywiście słysząc hałas.
- To jeden z nich, szuka jego.
- Pani Dursley - powiedział Snape z pewnym niesmakiem.
Ciotka Petunia spojrzała na niego ostro.
- Snape? Co ty tu robisz? - zapytała z identyczną niechęcią.
- Jestem ojcem Harry'ego i przyszedłem zabrać go ze sobą. - Harry poczuł, że jego oddech ucieka i powoli wyszedł z kryjówki. Oczy Snape'a spoczęły na nim, tak jak spojrzenie ciotki.
- Po tych wszystkich latach przyszedłeś o niego żądać? - zadrwiła ciotka Petunia.
- Wiedziałaś? - zapytał Snape.
- Oczywiście, że tak. Od razu zobaczyłem podobieństwo. Po tym, jak Lily powiedziała mi o tobie, zrozumiałam, dlaczego chciała zachować w sekrecie tożsamość chłopca. Gdybym wiedziała, że żyjesz, odesłałabym ci go lata temu.
- Chłopcze, spakuj swoje rzeczy - rozkazał wuj Vernon. Zdawało się, że dostrzegł, że wszystkie rzeczy Harry'ego są zamknięte w komórce pod schodami i w rekordowym tempie zdołał otworzyć drzwi.
Harry spojrzał na trójkę gapiących się na niego dorosłych. Wuj Vernon wyglądał na rozradowanego, ciotka Petunia tak, jakby zjadła coś okropnie nieprzyjemnego, a Snape jak zwykle patrzył na niego bez wyrazu.
- Nie – powiedział Harry stanowczo. – Wolę zostać tutaj.
Ich wyrazy twarzy natychmiast się zmieniły, na co Harry uśmiechnął się z satysfakcją.
- Och, oczywiście, że tak, chłopcze – zaczął wuj Vernon.
Snape mu przerwał.
- Harry – powiedział łagodnie, robiąc krok do przodu, - wiem, że zrobiłem wiele błędów, ale mogę cię prosić tylko o szansę, bym mógł je naprawić, bo wiem, że to zbyt wiele, by prosić cię o wybaczenie. Żenująco dużo czasu zajęło mi zrozumienie, że to ty wniosłeś jasność do mojego życia, której nie było w nim od lat – Snape przełknął (czy on był podenerwowany?). – Ostatnio doszedłem do wniosku, że byłem samolubny i pochłonięty sobą, ale udało ci się wydobyć ze mnie to, co najlepsze, Harry. Właśnie próbuję powiedzieć…
Harry czekał, a serce waliło mocno w jego piersi.
- Kocham cię, Harry. Wiem, że nie ma sposobu, by jakoś nadrobić stracony czas, ale ja…
Urwał, gdy ciałko rzuciło się na niego i chwyciło go mocno.
- Też cię kocham, tato – wyszeptał Harry, trzymając się mocno szaty Snape’a. Snape poklepał go po plecach.
- Chodźmy do domu, Harry – powiedział Snape.
Oczy Albusa Dumbledore’a zamigotały, gdy dostrzegł, jak jeden z jego przyrządów sygnalizuje, że upadły osłony wokół Privet Drive.
Harry Potter poczuł łzy, napływające mu do oczu, gdy zobaczył album wypełniony zdjęciami jego matki, leżący na jego łóżku w chatce w Hogsmeade.
Severus Snape uśmiechnął się lekko, po raz kolejny czytając ulubione linijki z dzienniczka Lily.
- Tato, możesz opowiedzieć mi coś o tych zdjęciach? – zapytał Harry nieśmiało, wchodząc do pokoju.
- Oczywiście, Harry – odpowiedział, ostrożnie odkładając dziennik. Spojrzał na syna i zdał sobie sprawę, że spełniło się życzenie Lily.
Mam nadzieję, że któregoś dnia nie będziemy musieli dłużej się ukrywać i ja, ty oraz Harry w końcu będziemy mogli być rodziną.
Kocham cię całym sercem,
Lily


Tak, to ostatni rozdział. Mam nadzieję, że wam się podobało i będziecie śledzić inne historie na tym blogu ^^ 


8 komentarzy:

  1. Uhhhh, Ryczeć mi się chce jak czytam ten rozdział, piękniej już nie można było skończyć. Ktoś by się czepił tego że to takie wymuszone wyznanie Severusa "Właśnie próbuję powiedzieć… (...)- Kocham cię, Harry." ale to właśnie oddaje treść tego opowiadania, bo Snape w końcu zdał sobie sprawę ze swoich prawdziwych uczuć do Harry'ego.
    Teraz nie pozostaje mi nic innego jak nosić 2-dniową żałobe po tym opowiadaniu nie wierząc że to już koniec i z niecierpliwością czekać aż wznowisz wcześniejsze opowiadania. Szczerze to nie obchodzi mnie, które najpierw wznowisz bo wszystkie są świetne ale z przyjemnością będę je czytała.
    Lunatyk

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. PS. Dzięki za trud tłumaczenia takiej perełki
      Lunatyk

      Usuń
  2. Jak czytałam poprzedni rozdział to nie mogłam uwierzyć, że Severus tak postąpił. To wydawałoby się logiczne wyjaśnienie, bo ludzie tracą poczucie czasu i mają tendencję do obwiniania innych - przynajmniej większość. Jednak ON nie powinien tak reagować, zwłaszcza wiedząc o Harrym, on potrzebował miłości.
    Potem jednak się zrehabilitował :) I stworzyli Dom, zapewne szczęśliwy i pełen miłości. Teraz nie muszą martwić się przyszłością, poniważ mają siebie. Haha Severus wysiwieje zanim jego syn ukończy szkołę.
    Szkoda, że to ostatni rozdział. Czekam na inne tłumaczenia (zarówno nowe, jak i obecne).

    Jeśli chodzi o czytanie lektur to niemal wszystkie przeczytałam (przynajmniej w technikum), pominęłam Qvo vadis, Potop. Przeczyyałam bardzo dobre stroszczenia, charakterystyki, opinie, możliwe pytania wraz z odpowiedziami, cytaty i wyjaśnienie w jakich okolicznościach było powiedziane... Ostatecznie przeczytałam więcej niż bym czytała książki, ale nienawidzę stylu, którym zostały napisane. Lalka także była torturą, ale to dlatego, że nienawidzę panny Łeckiej i źle mi się o niej czytało. Do tego Wojulski okropnie się zachowywał... Złe skojarzenia i automatyczna niechęć do tej lektury.
    Jeśli chodzi o Wesele Wyspiańskiego to nie jest źle, choć pełne sennika było i można było się sparzyć. Osobiście lubię czytać, teraz nie mam czasu na książki, czytam tylko stałe blogi, ff.
    Tak, ustna matura to koszmar. Prawdę powiedziawszy jakie kolwiek wystąpienia to koszmar, zwłaszcz jak miały zaważyć na dalszym życiu. Kiedy nie zdałam matury byłam załamana, myślałam, że teraz nie mam na nic szansy. Teraz wiem, że to nie koniec. Zdałam dodatkowo egzamin na Opiekunkę środowiskową, teraz robię Turystkę Wiejską. Planowałam pedagogikę lub psychologię. Zawsze chciałam pracować z dziećmi.

    Jeśli chodzi o ustną maturę nalwży mówić, po prostu. Wiem jak to brzmi :D Kiedy dostałam taką radę wyśmiałam to. Potem 3 razy zaczynałam mówić i plątałam się denerwując coraz bardziej. Ostatecznie zapomniałam powiedzieć o całym punkcie, ale zdałam całkiem dobrze - 70-pare %.
    Tak tylko jak nauczysz się na pamięć pracy, a później z nerwów nic nie pamiętasz to jest koszmar. Gorzej jak przez 10 min nic sobie nie przypomnisz.
    Moja praca była o czytelnictwie w Polsce, co czytają polacy na podstawie własnych badań. Tylko mało chętnych do wypełniania ankiet...

    Daj znać jak Ci poszło :)

    Pozdrawiam,
    Astra

    OdpowiedzUsuń
  3. Ugh, szkoda, że to już koniec ;-; To była piękna historia i już żałuję, że nie ma kontynuacji.
    Jednak z wielką chęcią czekam na kolejną notkę na tym blogu :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Koniec? Szkoda. Dobra historia, którą szkoda kończyć. Specjalnie czekałam na koniec, aby pochłonąć tekst.
    Dziękuję za tłumaczenie
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  5. Bardzo ciekawe opowiadanie szkoda tylko że nie ma opisanych dalszych lat. Wielkie podziękowania za przetłumaczenie choć tego:)
    Powodzenia w kolejnych opowiadaniach tak twoich jak i tłumaczonych.
    Pozdrawiam Akemi :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Cześć! Fajna historyjka, miło się czytało o łamaniu Severusowego muru przez Harry'ego;) czekam ze zniecierpliwieniem na kontynuację tłumaczenia NDH :)
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  7. Hej,
    wspaniale, Severus zabiera Harrego do domu i powiedział, że go kocha...
    Dużo weny życzę...
    Pozdrawiam serdecznie Basia

    OdpowiedzUsuń